ภูฏานเป็นประเทศทางพุทธศาสนาใกล้กับเทือกเขาหิมาลัย มีประชากรเกือบ 800,000 คน และพื้นที่ 38,000 ตารางกิโลเมตร เป็นประเทศเล็กๆ ที่ไม่มีทางออกทะเลจริงๆ ชาวภูฏานเกือบ 75% นับถือศาสนาพุทธ วัดพุทธกระจายอยู่ทั่วประเทศ และความเชื่อในพุทธศาสนาแพร่หลายในวิถีชีวิตของชาวภูฏาน ชาวต่างชาติมักจะพบกับธงสวดมนต์ (ผ้าแคบๆ ที่ลอยอยู่ในอากาศ) แขวนไว้สูงๆ บนต้นไม้ และแถววงล้อมสวดมนต์รอบๆ วัด ชาวภูฏานถือลูกประคำและหมุนรอบเจดีย์ตามเข็มนาฬิกาเพื่อท่องพระสูตร
ในภูฏาน พุทธศาสนาไม่ได้เป็นเพียงศาสนา แต่เป็นวิถีชีวิต ไม่ว่าคุณจะไปที่ไหนในภูฏาน ก็ไม่ขาดแคลนพระพุทธรูปที่วาดอย่างสวยงาม บางองค์ถึงกับวาดบนโขดหินขนาดใหญ่ในป่าด้วยซ้ำ วัดจำนวนมากไม่เพียงแต่สร้างภูมิทัศน์ที่สวยงามเท่านั้น แต่ยังแสดงให้โลกเห็นว่าชาวภูฏานเป็นประเทศที่เคร่งศาสนามาก ชาวภูฏานมีความภักดีต่อกันและกันมาก ทั้งที่ดินและสัตว์ของพวกเขา ชาวภูฏานให้ความสำคัญกับความสำคัญของความเมตตาและเชื่อในกรรม พวกเขาส่งเสริมให้เด็กๆ มีชีวิตที่ดี ทำความดีเพื่อผู้อื่นมากขึ้น และปรารถนาที่จะเป็นคนดี

ทิมพู เมืองหลวงของภูฏาน เป็นเจ้าภาพจัดงานเทศกาลที่มีความสำคัญทางศาสนาและวัฒนธรรมทุกปี หนึ่งในเทศกาลที่มีชื่อเสียงที่สุดคือ Thimphu on mapThimphu on map Tsechu ซึ่งโดยปกติจะจัดขึ้นในเดือนที่ 8 ตามปฏิทินจันทรคติและกินเวลาสามวัน เทศกาลนี้เป็นเกียรติแก่นักบุญอุปถัมภ์และนักบุญชาวพุทธของภูฏาน และแสดงออกถึงการอุทิศตนต่อศาสนาผ่านการเต้นรำ พิธีกรรม และการเฉลิมฉลองแบบดั้งเดิมที่หลากหลาย ในช่วงเทศกาลทิมพู ผู้ศรัทธาจะแต่งกายด้วยชุดแบบดั้งเดิมและรวมตัวกันในวัดและจัตุรัสเพื่อชมการเต้นรำทางศาสนาที่ยอดเยี่ยม (เรียกว่า "ซาคุ") การเต้นรำเหล่านี้ไม่เพียงแต่เป็นศิลปะเท่านั้น แต่ยังถ่ายทอดคำสอนทางพุทธศาสนาและเรื่องราวทางประวัติศาสตร์อีกด้วย จุดไคลแม็กซ์ของเทศกาลคือการเต้นรำ "Guru Tshengye" ซึ่งนักเต้นจะแต่งกายด้วยชุดที่งดงามและเลียนแบบตำนานของนักบุญชาวพุทธ
ในสายตาของชาวต่างชาติจำนวนมาก พวกเขาสนใจเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับความมั่งคั่งทางวัตถุ แต่ให้ความสำคัญกับการปกป้องสิ่งแวดล้อมและวัฒนธรรมของพวกเขามากกว่า ชาวภูฏานขึ้นชื่อในเรื่องการอยู่ร่วมกับสิ่งแวดล้อม ภูฏานเป็นหนึ่งในจุดที่มีความหลากหลายทางชีวภาพเพียงไม่กี่แห่งในโลก โดยที่สภาพแวดล้อมทางธรรมชาติส่วนใหญ่ยังคงบริสุทธิ์และสมบูรณ์
นอกจากนี้ เนื่องจากชาวภูฏานเชื่อในพุทธศาสนา มีกำไรในการทำสิ่งต่างๆ และมีประเพณีในการเคารพธรรมชาติ ชาวภูฏานจึงมีภารกิจและภาระหน้าที่ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ในการปกป้องพืชและสัตว์ของประเทศ ในเวลาเดียวกัน รัฐธรรมนูญของภูฏานยังกำหนดว่าพื้นที่อย่างน้อย 60% ของประเทศจะต้องมีป่าไม้อยู่ตลอดเวลา
ผู้ที่เคยเดินทางไปภูฏานจะรู้สึกว่าชีวิตในภูฏานนั้นช้ามาก แม้แต่ความเร็วเฉลี่ยของยานพาหนะก็ยังอยู่ที่ 20 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่ชีวิตก็เจริญรุ่งเรือง ค่านิยมทางพุทธศาสนาและวิถีชีวิตที่มีความปรารถนาต่ำของชาวภูฏานทำให้พวกเขาและโลกเชื่อมโยงถึงกันมากขึ้น เพราะชาวภูฏานมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับพุทธศาสนาและมีความต้องการทางวัตถุต่ำ