สวัสดี ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านทุกคนนะคะ เราขออนุญาตไม่ระบุชื่อ เราเป็นผู้หญิงคนนึงที่มีอายุ 24 ปี  ผ่านการทำงานมาแล้ว4ที่ ทุกๆครั้งที่ฉันทำงานทุกๆ เราตั้งใจที่จะเรียนรู้งานมากๆแต่เราเป็นคนหนึ่งที่รับแรงกดดันไม่ได้ พูดแบบนี้ได้หรือเปล่านะ เราเครียดกับงานจนเริ่มเป็นไมเกรน และเริ่มมีอาการเป็นโรคซึมเศร้า คิดอยู่ตลอดว่าจากไปดีไหม แต่ถ้าการจากไปของเรามันมีประโยชน์กับคนอื่น เราต้องจากไปแบบไหนเพื่อให้คนอื่นได้รับประโยชน์สูงสุดของเรา เราเหนื่อย เราท้อ ทั้งชีวิตโชคชะตาไม่เคยเข้าข้างเราเลย ชอบไปเจอกับอะไรที่มันแย่ คนที่ไม่จริงใจ บางคนแค่หลอกใช้ บางคนก็หลอกให้เสียความรู้สึก และเรื่องแฟนไม่ต้องพูดถึง เจ็บหนักเลยแหละ โดนทิ้งซ้ำโดนทิ้งซ้ำเล่า คนล่าสุด คบกันมาสองปี ปีแรกเราใช้เวลาคบหาดูใจกันโดยที่เราสองคนแยกกันอยู่แต่ทุกครั้งที่ไปเที่ยวไปกินข้าวไปดูหนัง ค่าใช้จ่ายทั้งหมดจะเป็นเราที่เป็นคนออกเนื่องด้วยเนื่องจากว่ารายได้เรามากกว่าเขาเราเลยไม่อยากเดือดร้อนเขาและซัพพอร์ตในสิ่งที่เราซัพพอร์ตได้ เพราะปีสองเราได้ตัดสินใจมาใช้ชีวิตด้วยกันโดยที่เราลาออกจากงานที่เราเคยทำเพราะปีสองเราได้ตัดสินใจมาใช้ชีวิตด้วยกันโดยที่เราลาออกจากงานที่เราเคยทำและเป็นงานที่ คิดว่าเราถนัดที่สุด เราได้มีการคุยกันก่อนที่จะย้ายมาอยู่ด้วยกันเรื่องของรายรับที่มันจะลดลงเป็นเท่าตัว เราว่า เขารับได้ แต่พอมาอยู่ด้วยกันจริงๆแล้ว มันไม่ใช่เลย
ยิ่งปัจจุบันตอนที่เรากำลังยิ่งปัจจุบันตอนที่เรากำลังลำบากมันทำให้เราเห็นเลยว่าเค้าไม่ได้ใส่ใจเราเลยแม้แต่น้อย ขนาดเราอ่ะบอกว่าไม่มีค่ารถไปทำงานขนาดเราอ่ะบอกว่าไม่มีค่ารถไปทำงานไม่มีเงินซื้อข้าวกิน เค้าไม่หยิบยื่นใส่ไว้ให้เลยซัก จนเราต้องเดินไปทำงานจนเราต้องเดินไปทำงานในระยะทาง 4 กิโลเมตรจากที่บ้านไปถึงที่ทำงาน เขก็ไม่ได้สนใจอะไร เรารู้สึกว่าเราเหนื่อยมากเลย เราคุยอะไรกับเขาไม่ได้เลยพูดอะไรเค้าก็จะชอบหงุดหงิดใส่ชอบใช้อารมณ์เราโคตรเสียความรู้สึกตอนเนี้ยไม่เหลือเงินซักบาทเลยแต่ยังต้องมาทำงานเราคุยอะไรกับเขาไม่ได้เลยพูดอะไรเค้าก็จะชอบหงุดหงิดใส่ชอบใช้อารมณ์เราโคตรเสียความรู้สึกตอนเนี้ยไม่เหลือเงินซักบาทเลยแต่ยังต้องมาทำงานวันหยุดก็ไม่มีฉันพึ่งใครก็ไม่ได้เราควรทำยังไงดี