เกี่ยวกับปัญหาที่ผมเคยตั้งไปอันก่อน ที่ผมไม่ได้ไปเรียนอีกเลยทั้งๆที่ยังเหลืออีกหลายปี
ตอนนี้เหมือนกำลังย่ำยีตัวเองเลยครับ อย่างที่บอก ทั้งจะแฟน เพื่อน ไปจนถึงชีวิตในรั้วโรงเรียนผมนั้นไม่มีเพราะเลือกที่จะไปในทางที่ตัวเองยอมแพ้ดีกว่า
จนถึงตอนนี้ทั้งเพลง การ์ตูน อนิเมะ หนัง อะไรแบบนี้ ยิ่งผมดูเกี่ยวกับแนวโรงเรียนหรือ เพื่อน มันก็เหมือนตอกย้ำผมตลอดเลย สิ่งง่ายๆมันกลับกลายเป็นสิ่งที่ผมคิดได้แค่ว่าผมจะไม่สามารถคว้ามันมาได้ ไหนจะทุกคืนที่นอนมักจะฝันถึงพวกการใช้ชีวิตในโรงเรียน คุยกับเพื่อน ก็ยิ่งเหมือนทำให้ผมรู้ทันทีว่า ทำไมถึงมีคนบอกว่าไม่อยากตื่นจากความฝัน ผมได้แต่คุยกับตัวเองในใจ ไม่มีใครได้คุยกันสักประโยคก็ยังดี
คือในทุกคืนผมนั้นอดคิดไม่ได้เครียดทุกคืนจนนอนไม่หลับเลยครับ
ถึงจะเคยไปหาหมอจิตแพทย์อะไรแบบนี้มา สุดท้ายมันก็พึ่งมาเป็นอีกทีในช่วงที่ผมดูอะไรต่างๆเกี่ยวกับชีวิตประจำในโรงเรียนนี่แหละครับ
ผมก็ได้แต่คิดไร้สาระ เพ้อๆเหมือนคนพยายามให้คนเห็นใจแหละ ว่าถ้าเกิดอยากจะจบทุกอย่างนี้ ก็คงมีแต่จบชีวิตตัวเองแล้วแหละครับ เห็นอย่างนี้ผมก็โครตจะอยากใช้ชีวิตในช่วงมัธยมปลายให้สมกับคนอื่นๆที่มีเหมือนกัน ทั้งความสุข หัวเราะ เศร้าที่ผสมปนไปมา ผมอยากสัมผัสกับมัน ไม่ใช่แค่การที่ทรมาณคนเดียวแบบนี้

เป็นคำถามสงสัยจากเด็กม.4ที่ไม่ได้ไปเรียนอีกเลยตั้งแต่วันแรกที่เข้าครับ ผมมีแค่ทางเลือกอย่างเดียวหรอครับ ที่จะจบทุกอย่างนี้