ส่วนตัวตอนอยู่ไทย เราจะเป็นคนติดสกินชิปกับเพื่อนๆมาก อยู่ด้วยกันต้องมีถ่ายรูปถ่ายคลิปบ้าง เฮฮาเล่นกันไปเรื่อย เราจะเป็นคนเข้ากับคนง่ายชอบทำความรู้จักกับคนอื่นอยู่เป็นประจำ

แต่พอเป็นสังคมอังกฤษ ยอมรับเลยค่ะว่าต้องเปลี่ยนตัวเองเยอะเหมือนกัน จากที่ติดสกินชิปต้องเปลี่ยนเพราะคนที่นี้เค้าไม่ค่อยถูกตัวกัน ไม่ชอบถ่ายรูป ไม่ค่อยติดตลก จากการชอบทักทายคนบ่อยก็กลายเป็นไม่กล้าทักใคร มีหลายคนนะคะที่คุยกันตอบกัน แต่บางคนเค้าก็ไม่ยุ่ง เลยแอบนอยๆ ก็เข้าใจได้ค่ะ🥹

แต่สิ่งนึงที่ไม่เข้าใจฝรั่งเค้าไม่ยิ้มเห็นฟันกันหรอคะ เราคนนึงที่ชอบยิ้มเห็นฟันบ่อยๆตั้งแต่อยู่ที่ไทย แต่พอเป็นที่นี้ เพื่อนเค้ากลับล่อเรา เราเลยไม่ค่อยกล้ายิ้ม

การเรียนต่างกันมากจริงค่ะ แต่ไม่ติดเท่าไร แต่มันแอบมีครูที่ไม่ชอบเอเชียนะคะ นี้โดนประจำแบบว่าแจ้งมาผิดว่าเราไม่เข้าเรียนบ้าง สายบ้าง นี้บอกตรงๆเลยค่ะ มาออกจากห้องปุ๊บก็คาบถัดไปเลย ไปก่อนเพื่อนทุกคนอีกพ่อเราโทรไปถามหลายครั้งมากก็ยังคงเกิดขึ้นบ่อยๆ🥹 แต่ครูบางคนก็น่ารักนะคะ เราบอกตามตรงว่าไปเรียนกระทันหันมากเพราะไปอยู่กับแม่ ไม่ได้เตรียมตัว แถมยังขึ้นเครื่องจากกรุงเทพ-ลอนดอนคนเดียวแบบภาษาได้แค่ Yes No ok จริงๆ🥹 แต่ก็รอดมาได้ ครูบางคนตอนแรกเราเข้าไปได้ใช้โทรศัพท์คนเดียวเพราะต้องแปลภาษาครูเค้าน้าจะรู้สึกไม่แฟร์กับเด็กคนอื่นรึป่าวคะ เค้าเลยไม่สอนเราคนเดียวแต่พอเราทำข้อสอบได้ เริ่มตอบคำถามเค้าได้ เค้าก็เริ่มสอนเราเหมือนเด็กคนอื่นนะคะ

แรกๆเราเข้ากับทุกคนได้ดีมากค่ะ แต่เราจะมีเพื่อนสนิทสองคนเค้ามักจะทะเลาะกันเป็นประจำ แล้วเราที่เป็นตัวกลางก็พยายามพูดให้เค้าเข้าใจกัน กลับโดนด่าเราก็เลยไม่คุยกับเพื่อนคนนั้นแล้ว แต่ตอนนี้ดีแล้วนะคะเค้าก็ย้ายกลับประเทศเค้าไป ส่วนเราก็มีเพื่อนเค้ามาคุยมาทักเรื่อยๆ แต่ก็ไม่ได้มีกลุ่มค่ะ เพราะว่ากลุ่มเด็กดีไทป์ก็ไม่ตรงกัน ส่วนเด็กเกเรไทป์ตรงกันนะคะแต่เรายังโดนครู คุมคลุมอยู่เลยไม่ได้ไปกับพวกเค้าเลยตัดสินใจอยู่คนเดียว เราอยากรู้ว่าใครเรียนอยู่ต่างประเทศบ้าง แชร์ประสบการณ์กันหน่อยได้มั้ยคะ??🥹
จะได้เอาไปปรับใช้❤️