สวัสดีค่ะเราชื่อมิลินหรือเรียกสั้นๆว่าลินก็ได้ค่ะเป็นลูกคนแรกมีพี่น้อง3คน
คือปกติตั้งแต่เด็กเราเป็นคนที่หรรษามาก แบบไม่ว่าใครจะทำอะไรหรือว่าอะไรเราก็พร้อมที่จะให้อภัยอยู่เสมอ เราเป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว จนกระทั้งเราใกล้มัธยมต้น ตอนนั้นพ่อเราติดคุกจากเรื่องหนึ่งที่มันไม่น่ารับได้ หลังจากนั้นเราก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มเปลี่ยนไปโดยไร้สาเหตุ ตอนที่อยู่ที่บ้านเราก็ร่าเริงเหมือนเดิมนั่นแหละแต่รอยยิ้มนั้นมันเริ่มหายไปเรื่อยๆบางทีก็ดิ่งลงไปแบบไม่อยากคุยกับใครพอคนในบ้านมาคุยด้วยก็รู้สึกรำคราญหงุดหงิดแปลกๆ แต่ตอนอยู่รร.เรากลับหัวเราะยิ้มได้โดยไม่มีลิมิต จนเราขึ้นม.3ตอนนั้นเราได้อยู่ชุมนุมเต้นซึ่งต้องนอนรร.เพื่อซ้อมเต้น (เราเป็นคนชอบเต้นมาแต่ทางบ้านไม่ค่อยสนับสนุน) หลังจากที่เรากลับจากนอนรร.ก็รู้สึกว่าไม่อยากกลับบ้านไม่อยากเจอคนในนี้ มันรู้สึกเหนื่อยแบบบอกไม่ถูก พอเรปิดเทอมม.3เราก็เห็นพ่อกับแม่เราทะเลาะกันบ่อยๆบางครั้งถึงขั้นที่เอามีดไล่ฟันกันซึ้งก็เป็นเรื่องเงินๆทองๆในครั้งแรกที่พวกเค้าทำร้ายกันครั้งนั้นเราตกใจมากเพราะเป็นครั้งแรกที่เราเคยเห็นเรากลัวมากจนแพนิคตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูก ในหัวตื้อไปหมดเราไม่รู้จะปรึกษาใคร แต่ยังดีที่น้องเรา2คนไม่อยู่บ้านเลยไม่เจออะไรแบบนี้ พอเปิดเทอมม.4ในวันที่1มิถุนายนพ.ศ.2566 ยายเราที่เลี้ยงดูเรารักเราได้เสียลงเป็นคนเดียวที่เรารักมาก ซึ้งอีก23วันก็เป็นวันเกิดเรา ตอนนั้นยิ่งทำให้เราดาวน์ไปอีก กว่าจะดึงตัวเองกลับมาได้ตอนนั้นก็นานมาก จนปิดเทอมเค้าได้ประกาศผลสอบ เราได้เกรด3.50สำหรับคนอื่นคือดีแล้วแต่สำหรับเรามันแย่มากเพราะเราอยากเป็นทันตะฯ เราได้จมกับมันไป3วันถึงจะหยุดเสียใจ พอขึ้นเทอม2 เราถามแม่ว่าอยากให้เราเป็นอะไรคำตอบที่ได้คือ"เป็นอะไรก็ได้แล้วแต่ลูกเลย"เราจึงถามว่า"งั้นพี่เป็นทันตะฯได้มั้ย"คำตอบที่แม่พูดออกมานั้นมันเกินคาดมากแม่ตอบกลับมาว่า"ยังไงก็ก็เป็นไม่ได้หรอกได้เกรดแค่นี้จะได้ได้ยังไงทำไมไม่ไปเป็นครูเงินเดือนก็ดีดูแม่เป็นตัวอย่างดิ"หลังจากนั้นเราก็เงียบแล้วปล่อยให้แม่พูดไปพอหลังจากนั้นพอแม่เราก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้นและเราก็เจอแต่เหตุการณ์์์เดิมๆ2-3ครั้งจนเราขึ้นม.5พ่อกับแม่เราจึงไม่ค่อยทะเลาะกัน แต่อาการที่อยู่ๆก็ดิ่งมันไม่หายไปแถมเราขี้ตกใจบ่อยขึ้น เหม่อลอยเยอะขึ้น ความรู้สึกช้า บางครั้งอยู่ๆก็รู้สึกด้อยกว่าคนอื่น บางทีเราก็อยู่ๆพูดขึ้นมาว่าเดี๋ยวก็ตายแล้วทนๆไปหรือบางครั้งก็รู้สึกอยากทำให้ตัวเองตายๆไป เราเคยปรึกษากับแม่ว่าอยากไปพบแพทย์แต่ก็ไม่สามารถไปได้เพราะเราไม่รู้เลยว่าในจังหวัดมีที่แบบนี้มั้ย
ในที่เราเล่ามานี้เราอยากรู้อาการเราว่าคืออะไรเพราะเราไม่รู้เลยจริงๆ ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ...
อาการที่อยู่ๆก็ดิ่งลงโดยที่ไม่มีสาเหตุนี้คืออะไรหรอคะ??
คือปกติตั้งแต่เด็กเราเป็นคนที่หรรษามาก แบบไม่ว่าใครจะทำอะไรหรือว่าอะไรเราก็พร้อมที่จะให้อภัยอยู่เสมอ เราเป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว จนกระทั้งเราใกล้มัธยมต้น ตอนนั้นพ่อเราติดคุกจากเรื่องหนึ่งที่มันไม่น่ารับได้ หลังจากนั้นเราก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มเปลี่ยนไปโดยไร้สาเหตุ ตอนที่อยู่ที่บ้านเราก็ร่าเริงเหมือนเดิมนั่นแหละแต่รอยยิ้มนั้นมันเริ่มหายไปเรื่อยๆบางทีก็ดิ่งลงไปแบบไม่อยากคุยกับใครพอคนในบ้านมาคุยด้วยก็รู้สึกรำคราญหงุดหงิดแปลกๆ แต่ตอนอยู่รร.เรากลับหัวเราะยิ้มได้โดยไม่มีลิมิต จนเราขึ้นม.3ตอนนั้นเราได้อยู่ชุมนุมเต้นซึ่งต้องนอนรร.เพื่อซ้อมเต้น (เราเป็นคนชอบเต้นมาแต่ทางบ้านไม่ค่อยสนับสนุน) หลังจากที่เรากลับจากนอนรร.ก็รู้สึกว่าไม่อยากกลับบ้านไม่อยากเจอคนในนี้ มันรู้สึกเหนื่อยแบบบอกไม่ถูก พอเรปิดเทอมม.3เราก็เห็นพ่อกับแม่เราทะเลาะกันบ่อยๆบางครั้งถึงขั้นที่เอามีดไล่ฟันกันซึ้งก็เป็นเรื่องเงินๆทองๆในครั้งแรกที่พวกเค้าทำร้ายกันครั้งนั้นเราตกใจมากเพราะเป็นครั้งแรกที่เราเคยเห็นเรากลัวมากจนแพนิคตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูก ในหัวตื้อไปหมดเราไม่รู้จะปรึกษาใคร แต่ยังดีที่น้องเรา2คนไม่อยู่บ้านเลยไม่เจออะไรแบบนี้ พอเปิดเทอมม.4ในวันที่1มิถุนายนพ.ศ.2566 ยายเราที่เลี้ยงดูเรารักเราได้เสียลงเป็นคนเดียวที่เรารักมาก ซึ้งอีก23วันก็เป็นวันเกิดเรา ตอนนั้นยิ่งทำให้เราดาวน์ไปอีก กว่าจะดึงตัวเองกลับมาได้ตอนนั้นก็นานมาก จนปิดเทอมเค้าได้ประกาศผลสอบ เราได้เกรด3.50สำหรับคนอื่นคือดีแล้วแต่สำหรับเรามันแย่มากเพราะเราอยากเป็นทันตะฯ เราได้จมกับมันไป3วันถึงจะหยุดเสียใจ พอขึ้นเทอม2 เราถามแม่ว่าอยากให้เราเป็นอะไรคำตอบที่ได้คือ"เป็นอะไรก็ได้แล้วแต่ลูกเลย"เราจึงถามว่า"งั้นพี่เป็นทันตะฯได้มั้ย"คำตอบที่แม่พูดออกมานั้นมันเกินคาดมากแม่ตอบกลับมาว่า"ยังไงก็ก็เป็นไม่ได้หรอกได้เกรดแค่นี้จะได้ได้ยังไงทำไมไม่ไปเป็นครูเงินเดือนก็ดีดูแม่เป็นตัวอย่างดิ"หลังจากนั้นเราก็เงียบแล้วปล่อยให้แม่พูดไปพอหลังจากนั้นพอแม่เราก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้นและเราก็เจอแต่เหตุการณ์์์เดิมๆ2-3ครั้งจนเราขึ้นม.5พ่อกับแม่เราจึงไม่ค่อยทะเลาะกัน แต่อาการที่อยู่ๆก็ดิ่งมันไม่หายไปแถมเราขี้ตกใจบ่อยขึ้น เหม่อลอยเยอะขึ้น ความรู้สึกช้า บางครั้งอยู่ๆก็รู้สึกด้อยกว่าคนอื่น บางทีเราก็อยู่ๆพูดขึ้นมาว่าเดี๋ยวก็ตายแล้วทนๆไปหรือบางครั้งก็รู้สึกอยากทำให้ตัวเองตายๆไป เราเคยปรึกษากับแม่ว่าอยากไปพบแพทย์แต่ก็ไม่สามารถไปได้เพราะเราไม่รู้เลยว่าในจังหวัดมีที่แบบนี้มั้ย
ในที่เราเล่ามานี้เราอยากรู้อาการเราว่าคืออะไรเพราะเราไม่รู้เลยจริงๆ ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ...