เข้าใจนะครับว่าเรื่องพวกนี้มันไม่น่าจะเอามาพูดกัน
เเต่มันเป็นเรื่องที่เราคิดเเทบทุกวัน เรายังเด็ก จริงๆอายุ 18 เเล้ว เเต่ความคิดเรามันเด็กเกินไป มีปัญหามากมายเกินกว่าที่เราจะรับไหว เราไม่สามารถก้าวข้ามทุกปัญหาได้ ในขณะที่ปัญหาเดิมๆ ก็ยังมี ปัญหาใหม่ก็เพิ่มเข้ามา เราเก็บทุกปัญหาไว้กับตัวเองไม่บอกใคร จนช่วงนี้เราคิดว่า การหายไปจากโลกนี้คือทางที่ดีที่สุด เเต่ใจเราก็ยังคงลังเล สับสน อีกอย่างเราเป็นซึมเศร้า จิตเภทด้วย (อย่าดราม่ากันนะ เเค่เหนื่อยมากๆ)