สวัสดีครับ ผมจะมาขอพื้นที่ระบายนิดนึงครับ
ก่อนอื่นเลย ผมไม่ทราบเลยว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า
ขอเกิ่นก่อนนะครับ ก่อนที่ผมจะทราบว่าเป็นโรคนี้ ก่อนหน้านี้ ผมเคยดูเเลคุณตาของผม ตาของผม เเกเป็นโรค อาไซมเมอร์เเละโรคประสาท ผมต้องตื่นตี 5 ทุกวัน เพื่อทำกับข้างให้เเก ป้อนยาเเก้ป็นเวลา ส่วนกลางคืนก็ไม่ค่อยได้นอนครับ เพราะตาของผมเเกเดินทั้งคืน ไม่ยอมนอน บางคืนเเกมาเคาะประตู เปิดออกมาเจอเเกถือมีดปายเเหลมจะเเทงก็มีผมดูเเล้เเกได้ 2 ปี ที่บ้านก็จ้างพยาบาลมาดูเเลส่วนตัว ส่วนตัวผมช่วงที่ดูเเละเเก เป็นโรคเครียด รักษาอยู่โรงพยาบาบเเถวบ้าน
เเละช่วงนั้น ยายผมก็เสียพอดีด้วยครับ
หลังจากนั้นผมได้ออกจากบ้านมาอยู่กับเเม่ที่ภาคใต้ (ผมเพิ่งจะได้อยู่กับเเม่จริงๆเเค่ 3 ปีครับเพราะตอนเด็กๆเเม่ผมทำงาน ฝากผมไว้ให้ยายกับตาดูเเลเเม่จะกลับบ้านปีละครั้ง)
ผมได้ใช้ชีวิตอยู่ภาคใต้ เเม่ได้ผัวฝรั่ง ผมคิดว่าดีถึงมา เเต่ไม่ใช่เเบบนั้น อันนี้ผมเองก็ไม่เข้าใจฝรั่งเหมือนกันครับ เเกกดดันในหลายๆอย่างหน้าทีการงานการเงิน ต้องเป็นเเบบนี้เเบบนั้นเเบบโน้น เข้าใจว่าเเกหวังดีครับเเต่ คนไทยกับต่างชาติยังไงก็ใช้ชีวิตต่างกันอยู่เเล้ว
ผมก็ใช้ชีวิตของผมในคงามกดดันนั้นมาเลื่อยๆ จะเเม่กัยคนที่ทำงานทักว่า เหมือนคนเป็นซึมเศร้า ตั่งคำถามเหมือนคนเป็นซึมเศร้า (( ครอบครัวผม มียายกับน้าเคยเป็นโรคนี้ ส่วนเเม่เป็นอยู่เเต่ดีขึ้นเเล้ว ))ผมก็สังสัยว่าเป็นพันธุกรรมรึป่าว พอผมรู้ตัวผมก็กินยาบรรเทามาเลื่อยๆครับไม่ได้ไปหาหมอจริงๆจัง จนมีเเฟน ชีวิตดีขึ้นเลยครับโรคหายเป็นปัดทิ้ง เเละก็มีเรื่องให้เครียดอีกครับ ที่บ้านไม่ค่อยชอบเเฟน อารมณ์เเม่ผัวลูกสะใภ้ เเต่ที่บ้านให้เเฟนมาทำงานธุรกิจที่บ้าน พอเป็นธุระกิจครอบครัว มันก็จะมีปัญหาภายในเพิ่มขึ้นครับ เกิดความคิดเห็นไม่ตรงกันบ้าง ทำงานไม่โดนใจบ้าง จนป็นปัญหา เเละผมเองก็มาเเย่ตอนที่เลิกกับเเฟน เเล้วก็ดันติดทหารอีกด้วยครับ เท่านั้นเอหละครับ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ มีผลกระทบกับงาน เริ่มใช้ชีวิตเหมือนคนปกติไม่ค่อยจะได้ ชอบตั่งคำถามกับตัวเองตรวจ (เกิดมาทำไม เกิดมาเพื่ออะไร เป็นมนุษย์นี่ทรมานจังเจ็บปวดจัง สุดท้ายทุกคนก็ตายสู้ชิงตายตอนนี้ไม่ดีกว่าหลอก เอ๊ะตายวันนี้ดี พรุ่งนี้ดี ประมาณนี้ครับ เร็วๆนี้เคยลงมือไปรอบนึงเเล้วคือ เดินลงทะเลเเต่มีคนช่วยไว้ จนตอนนี้ปัจจุบันครับ เพื่อนไม่มีคุยกับใครไม่ได้ ระบายให้ใครฟังไม่ได้ คนรอบข้างหาว่าเรียกร้องความสนใจกันไปหมด รู้สึกท้อเเท้ หมดไฟ ในการใช้ชีวิต เเย่มากๆเลยครับ
อยากมาระบายไว้เฉยๆครับ
ขอบคุณครับ
เป็นโรคซึมเศร้ากับชีวิตเเย่ๆของผม
ก่อนอื่นเลย ผมไม่ทราบเลยว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า
ขอเกิ่นก่อนนะครับ ก่อนที่ผมจะทราบว่าเป็นโรคนี้ ก่อนหน้านี้ ผมเคยดูเเลคุณตาของผม ตาของผม เเกเป็นโรค อาไซมเมอร์เเละโรคประสาท ผมต้องตื่นตี 5 ทุกวัน เพื่อทำกับข้างให้เเก ป้อนยาเเก้ป็นเวลา ส่วนกลางคืนก็ไม่ค่อยได้นอนครับ เพราะตาของผมเเกเดินทั้งคืน ไม่ยอมนอน บางคืนเเกมาเคาะประตู เปิดออกมาเจอเเกถือมีดปายเเหลมจะเเทงก็มีผมดูเเล้เเกได้ 2 ปี ที่บ้านก็จ้างพยาบาลมาดูเเลส่วนตัว ส่วนตัวผมช่วงที่ดูเเละเเก เป็นโรคเครียด รักษาอยู่โรงพยาบาบเเถวบ้าน
เเละช่วงนั้น ยายผมก็เสียพอดีด้วยครับ
หลังจากนั้นผมได้ออกจากบ้านมาอยู่กับเเม่ที่ภาคใต้ (ผมเพิ่งจะได้อยู่กับเเม่จริงๆเเค่ 3 ปีครับเพราะตอนเด็กๆเเม่ผมทำงาน ฝากผมไว้ให้ยายกับตาดูเเลเเม่จะกลับบ้านปีละครั้ง)
ผมได้ใช้ชีวิตอยู่ภาคใต้ เเม่ได้ผัวฝรั่ง ผมคิดว่าดีถึงมา เเต่ไม่ใช่เเบบนั้น อันนี้ผมเองก็ไม่เข้าใจฝรั่งเหมือนกันครับ เเกกดดันในหลายๆอย่างหน้าทีการงานการเงิน ต้องเป็นเเบบนี้เเบบนั้นเเบบโน้น เข้าใจว่าเเกหวังดีครับเเต่ คนไทยกับต่างชาติยังไงก็ใช้ชีวิตต่างกันอยู่เเล้ว
ผมก็ใช้ชีวิตของผมในคงามกดดันนั้นมาเลื่อยๆ จะเเม่กัยคนที่ทำงานทักว่า เหมือนคนเป็นซึมเศร้า ตั่งคำถามเหมือนคนเป็นซึมเศร้า (( ครอบครัวผม มียายกับน้าเคยเป็นโรคนี้ ส่วนเเม่เป็นอยู่เเต่ดีขึ้นเเล้ว ))ผมก็สังสัยว่าเป็นพันธุกรรมรึป่าว พอผมรู้ตัวผมก็กินยาบรรเทามาเลื่อยๆครับไม่ได้ไปหาหมอจริงๆจัง จนมีเเฟน ชีวิตดีขึ้นเลยครับโรคหายเป็นปัดทิ้ง เเละก็มีเรื่องให้เครียดอีกครับ ที่บ้านไม่ค่อยชอบเเฟน อารมณ์เเม่ผัวลูกสะใภ้ เเต่ที่บ้านให้เเฟนมาทำงานธุรกิจที่บ้าน พอเป็นธุระกิจครอบครัว มันก็จะมีปัญหาภายในเพิ่มขึ้นครับ เกิดความคิดเห็นไม่ตรงกันบ้าง ทำงานไม่โดนใจบ้าง จนป็นปัญหา เเละผมเองก็มาเเย่ตอนที่เลิกกับเเฟน เเล้วก็ดันติดทหารอีกด้วยครับ เท่านั้นเอหละครับ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ มีผลกระทบกับงาน เริ่มใช้ชีวิตเหมือนคนปกติไม่ค่อยจะได้ ชอบตั่งคำถามกับตัวเองตรวจ (เกิดมาทำไม เกิดมาเพื่ออะไร เป็นมนุษย์นี่ทรมานจังเจ็บปวดจัง สุดท้ายทุกคนก็ตายสู้ชิงตายตอนนี้ไม่ดีกว่าหลอก เอ๊ะตายวันนี้ดี พรุ่งนี้ดี ประมาณนี้ครับ เร็วๆนี้เคยลงมือไปรอบนึงเเล้วคือ เดินลงทะเลเเต่มีคนช่วยไว้ จนตอนนี้ปัจจุบันครับ เพื่อนไม่มีคุยกับใครไม่ได้ ระบายให้ใครฟังไม่ได้ คนรอบข้างหาว่าเรียกร้องความสนใจกันไปหมด รู้สึกท้อเเท้ หมดไฟ ในการใช้ชีวิต เเย่มากๆเลยครับ
อยากมาระบายไว้เฉยๆครับ
ขอบคุณครับ