ตามหัวข้อเลยครับ เพราะตอนนี้ผมไม่รู้จะเอาไงกับชีวิตดีครับ ผมก้เเเเค่เด็กมัธยมธรรมดาๆคนนึงรึปล่าวครับ เเล้วทำไมผมต้องมาเเบกความหวังของทุกๆคนด้วย ทำไมทุกคนต้องคาดหวัง ทั้งที่ผมเป็นเเค่เด็กคนนึงที่เกิดมาเเค่17ปี ทำไมผมต้องคิดถึงเเต่อนาคตตลอดเวลา ตอนนี้ผมก็เเค่เหนื่อย เหนื่อยมากๆ ผมไมู่้รู้อนาคตของตัวเอง ผมเลยอยากหยุดมันเเค่นี้ ผมไม่ต้องการกำลังใจหรอกนะครับ เเละผมก็ไม่ได้คิดสั้นด้วย เพราะผมคิดเรื่องนี้มาเยอะมาก คิดจนมันมากมายเเต่มันไม่มีทางออกเเล้วครับ สิ่งเดียวที่ผมกลัวตอนนี้คือความมืดหลังจากที่ตายไปเเล้ว ผมกลัวว่ามันจะเป็นความว่างเปล่าที่มืดมากๆ เพราะผมเจอเเต่ความมืดมึดมาตลิดชีวิต ผมเลยอยากรู้ว่าตายเเล้วเราจะไปไหน เราจะได้พบกับความสุขไหม ผมไม่อยากเครียดเเบบนี้ไปตลอดชีวิตนะครับ ใครจะด่าผมก็ได้นะครับ ผมโดนมาตั้งเเต่เด็กเเล้ว ตอนนี้ผมไม่รุ้สึกอะไรเลลยด้วยซ้ำ
ผมหวังเเค่ว่าพรุ่งนี้ผมตื่นมาเเล้วอยู่ในโลกที่ผมมมีเเต่ความสุข ผมหวังเเค่นั้นจริงๆ