เราอายุ21เข้า22ปีคะ ทำงานอยู่ที่โรงงานแห่งหนึ่งมา1ปีเกือบๆจะ2ปีแล้ว เราทำงานโดยที่ไม่ได้มีปัญหาอะไรเข้ามาเลยค่ะตอนแรก เพื่อนๆ พี่ๆที่ทำงานก็ดีก็โอเคดูเเลเราดี เอ็นดูเราเหมือนเราเป็นลูกหลาน เราไม่มีแฟนนะคะ ไม่มีปัญหาอะไรทำงานไปวันๆสนุกๆ จนวันนึงมันก็มีเรื่องจนได้ค่ะ
           มีผู้ชายคนนึงเขาได้เข้ามาทำงานเป็นช่างเทคนิคในโรงงานเรา แผนกเดียวกันค่ะ ตอนแรกเราก็ไม่ได้อะไรกันกับเขานะคะ เเต่เขาก็เข้ามาเเกล้งเรา หยอกเรา เต๊าะเรา จนเราคิดว่าเออฉันน่าจะรู้สึกดีกับเขาจริงๆ แต่เราพูดก่อนเลยนะคะว่า เขาก็มีแฟนค่ะ เป็นแฟนที่อยู่กับเขามาประมาณ2-3ปีแล้ว แต่อยู่คนละโรงงาน (ผู้ชายคนนี้อายุ32ปีค่ะ ส่วนแฟนเขา37-38) พอเรารู้ว่าเขามีเเฟน เราก็ตีตัวออกห่างจากเขาค่ะ บอกเขาว่าอย่ามายุ่งกับหนูเลย ถ้าแฟนรู้จะทำยังไง ไอ้เราไม่กลัวตัวเองมีปัญหาค่ะ เเต่กลัวเขามีปัญหามากกว่า เลยพยายามที่จะออกห่างให้มากที่สุด แต่เขาก็ไม่เลิกยุ่งกับเราอยู่ดีค่ะ เขาก็คอยดูเเล คอยซื้อข้าวซื้อน้ำให้ ซัพพอร์ตทุกอย่างเวลาเราเดือดร้อน จนเรารู้สึกว่าความรู้สึกของเรากับเขามันเกินกว่าที่จะดึงมันขึ้นมาได้แล้วค่ะ กลายเป็นว่าจากที่หยอกเล่นวันนั้น รู้สึกดีวันนั้น กลายเป็นความรักขึ้นมาเฉยๆ รักแบบถอนตัวไม่ได้แล้ว ทั้งหนูเเละเขาต่างคนก็ต่างตัดกันไม่ได้ ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องติดต่อกันให้ได้อยู่ดี ไม่ว่าหนูจะบล๊อกทุกการติดต่อ เพื่อตัดปัญหาทุกอย่าง เเต่เขาก็พยายามทุกอย่างเพื่อจะติดต่อมาหาหนูอยู่ดี
            วันนึงปัญญามันก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆเลยค่ะ ใหญ่แบบหยุดไม่อยู่ เมื่อเขาตัดสินใจบอกแฟนเขาค่ะว่าอยากจะเริ่มต้นใหม่กับหนู ตอนนั้นหนูทำอะไรไม่ถูกเลย หนูได้เเต่ถามเขาว่า คุณไปบอกเขาแบบนั้นทำไม หนูไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย หนูไม่อยากทำให้ครอบครัวคุณพัง แต่เขาก็พูดค่ะว่าตัดสินใจที่จะมาเริ่มต้นใหม่เเล้ว เเต่ฝั่งนั้นเขาก็ไม่ยอมปล่อยเหมือนกัน เเต่หนูก็เข้าใจค่ะ ว่าเราต่างหากที่เข้ามาทำให้ครอบครัวเขาเป็นแบบนี้ มีปัญหา หนูตัดสินใจที่จะจบทุกอย่างเอง ปัญหามันหนักเกินกว่าที่หนูจะรับไหวค่ะ หนูทำงานไม่ได้เลย เพราะเอาเเต่คิดเรื่องนี้ คิดจนทำงานไม่ได้กินข้าวไม่ได้ จนสุดท้ายหนูตัดสินใจลาออกจากโรงงานเลยค่ะ ลาออกเเบบไม่ได้คิดเลยว่าฉันจะไปทำงานอะไร เอาอะไรกิน คิดอย่างเดียวค่ะ ว่าฉันต้องจบปัญหานี้ให้ได้ ต้องทำให้ได้ สุกท้ายหนูก็ลาออก เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจอเขาอีก เพราะถ้าเจอเขาในที่ทำงานทุกวัน หนูคงทำใจไม่ไหว ตอบตรงๆนะคะ ไอ้หนูก็รักเขาค่ะ รักมาก เเต่หนูก็ยอมให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ไม่ได้เหมือนกัน หนูปล่อยให้มันยื้อมันรั้งกันกันไว้แบบนี้ไม่ได้จริงๆ 
             พอวันที่หนูตัดสินใจที่จะลาออก หนูไปลาออกแบบไม่ได้บอกใคร บอกแค่หัวหน้างานหนู กับเขาหนูก็ไม่ได้บอก แต่เขามารู้ทีหลังค่ะว่าหนูลาออกเพราะอยากให้เขาสองคนได้โอเคกันเหมือนเดิม เขาติดต่อมาเเละถามหนูค่ะว่าทำไมถึงใจร้อนลาออกแบบนั้น แล้วหนูจะทำยังไง ใกล้สิ้นปีงานมันหายากมากนะ จะเอาอะไรกิน เอาเงินไหนส่งที่บ้าน เเต่หนูก็ได้เเต่ตอบเขาค่ะว่า หนูไม่เป็นไร หนูโอเค คุณอย่าห่วงหนูนะ หนูตอบไปเเค่นั้นค่ะ เเล้วบล็อกทุกอย่างทิ้ง ถึงในใจหนูมันจะไม่โอเคเลย มันว่างเปล่ามากไม่รู้จะเดินต่อไปยังไง เพื่อนฝูงก็ไม่มี ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปกับชีวิต วันๆก็นอนแล้วก็นอน ตั้งเเต่ลาออกมานี่ก็อาทิตย์นึงแล้วค่ะที่หางานยังไม่ได้ ถ้าสิ้นเดือนหาไม่ได้ก็คงกลับต่างจังหวัด หนีไปให้ไกลที่สุด แล้วเริ่มต้นใหม่ เเต่ในใจตอนนี้มันไม่ไหวเลย หนูยังคิดถึงเขาตลอดเวลา ไม่เคยลืมเลยค่ะ คิดเสมอว่าตอนนี้เขาจะทำอะไรอยู่ คงมีความสุขกับแฟนไปแล้วสินะ คงไม่นึกถึงหนูหรอก แต่ความคิดนึงก็ดีใจค่ะ ที่หนูตัดสินใจลาออกแล้วหนีปัญหาทุกอย่าง จบทุกอย่างด้วยตัวเอง หนูเเค่อยากระบาย เพราะตอนนี้หนูมืดไปหมดจริงๆทั้งจิตใจทั้งความคิด แล้วสุดท้ายหนูก็อยากขอโทษทุกๆอย่างเลยค่ะ ที่ทำให้เรื่องมันใหญ่โตขนาดนี้ ทำให้ทุกคนมีปัญหาไปหมด ถ้าไม่มีหนูไปยุ่งในชีวิตเขา เขาก็คงไม่มีปัญหา หนูยังรักและหวังดีกับเขาเสมอเลย