เราเห็นตัวเองเลื่อนลอยมากๆ ๆม่อยากเรียนไม่อยากทำอะไรเลย ไปพบจิตแพทย์ด้วยทานยาอีก เราหาคำตอบในชีวิตเราไม่ได้จริงๆเราทรมานมากๆถ้าต้องมาอยู่กับผู้คนต้องมานั่งเรียน เราเรียนเภสัชไม่ใช่ว่าเราเกลียดเภสัชหรือไม่ชอบเภสัชนะ แต่เราหาความหมายในการมีชีวิตอยู่ของเราไม่ได้ เพราะหนึ่งเลยเราเกิดมาสบายมากๆ สบายจนเรียกว่าหาความหมายของการดิ้นรนไม่ได้เลย ให้นึกสะว่าวันหนึ่งขนาดไปมหาลัยพ่อแม่ยังจัดกระเป๋าไปเรียนให้อ่ะ แล้วเราไม่ได้สามารถควบคุมอารมณ์ได้มากถึงขนาดนั้น เพื่อนๆในวัยเดียวของเรายังควบคุมอารมณ์ได้มากกว่าเราเลย เราเลยใช้ชีวิตไปวันๆ วันนี้เราเลยแอบพักเรียนเพราะเราอยากให้เวลาตัวเองได้ทบทวนตัวเอง เพราะเราเรียนในห้องไปก็เครียดมากขึ้นๆ กลัวจะแสดงอะไรไม่ดีออกมาให้เพื่อนเห็น เรากลายเป็นคนที่มีชีวิตประหลาดไปแล้ว สบายเกินอยากทำอะไรก็ไม่มีใครขัด หนักสุดคือไม่เรียนออนไลน์แม่ก็บอกไม่เป็นไร เราเรียนเอกชนนะพ่อแม่ให้เราเรียนเภสัช เราก็โอเคเพราะเราสอบติด คณะพยาบาลม.รัฐพ่อแม่บอกพยาบาลเหนื่อยไปเลยไม่ให้เรียนงี้ เราบอกแม่แล้วว่าให้เลิกจัดการชีวิตเราเพราะเรา18ปีแล้วแต่เขาก็ยังจัดการแม้กระทั้งซักผ้าให้ ทำอะไรให้หมดยันปลูกตื่นนอน เราเป็นลูกผู้หญิงคนเดียวด้วยทั้งบ้านมองเราทำอะไรไม่ได้เลย คุณคิดเห็นยังไงกับชีวิตเราหรอค่ะ