สวัสดีค่ะ แม่เราเจอกันกับพ่อเราหลังจากที่เขาคลอดพี่สาวเรา(แฟนเก่าเขาเสียค่ะ) พอสักพักก็มีเรา แรกๆคือดีมาก รูปตอนเด็กๆของ้ราน่ารักสดใสมาก แต่พอท่านหย่ากันเพราะมีปัญหาที่แม่บริหารใช้เงินไม่เป็น มีเท่าไหร่ใช้หมด บวกกับไม่ทำงาน จึงทำให้ไปด้วยกันไม่ได้ แม่เครียดมาก เลยมาลงที่เรา ตีสารพัด เอาน้ำร้อนสาด เอาเตารีดนาบขา บุหรี่จี้ ต่อยตาเรา เพราะตาเราเหมือนพ่อ เวลาเราทำอะไรไม่ถูกใจ ก็ชอบต่อยตากับต่อยปากเรา พอเหมือนคิดได้ ก็ซื้อยามาให้เราเอง แต่ก็กลับทำแบบเดิม ไม่เคยพาเราไปทำแผลที่รพ.เลย จนมีครั้งนึง เอาสากกระเบือทุบหัวเรา จนหัวเราบวมเหมือนมนุษย์ต่างดาว เจ็บจนชา นอนไม่ได้เป็นเดือนๆ แม่ทิ้งเราไว้ในห้องประมาณ4วัน พอพ่อมาเจอ พ่อก็ตีแม่เรา แต่ไม่พาเราไปหาหมอ พอพ่อกลับไปทำงาน แม่ก็มาตีเราอีกเหมือนเดิม เป็นลูปนรกแบบนี้หลายปี แผลเก่าไม่ทันหาย แผลใหม่ก็มา คนข้างห้องก็ไม่ถูกกัน เขาก็ไม่กล้าช่วย เราเจ็บทรมานมาก ไม่ไปรร.จนครูสงสัย มาหยุดตีเราตอนช่วงเราม.1 เพราะเรารวบรวมแรงที่มีทั้งหมด วิ่งหนีออกมา ครูประจำชั้นพาไปส่งที่บ้านพักเด็ก แผลกายดีขึ้น เหลือแผลใจ เพราะระหว่างนั้นไม่มีใครมาเยี่ยมเลย นอกจากพ่อกับป้า(มาจากตจว.) และมารู้ทีหลังว่าระหว่างนั้นคนที่แม่เคยคบตอนก่อนท้องพี่เรามาช่วยเคลียร์เรื่องนี้กับตำรวจ และแม่เราก็ใช้ชีวิตปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นเราได้ย้ายไปอยู่ตจว.กับป้า จนม.4แม่เราสำนึกผิดมาขอโทษ ให้เราไปเรียนกทม. เราก็ไป สรุปแม่เอาเราไปเพื่อที่พ่อจะได้ส่งเงินให้เขาเพิ่ม เราเลยตัดสินใจไปเปิดบช.ธนาคารเอง ค่อยได้เงินเอง แม่โกรธ แต่ไม่ตี ด่าแทน ด่าทุกวัน จนพอเราม.5 แม่ป่วยติดเตียง เป็นวัณโรคเราก็ดูแล แกก็ด่าเราสารพัด โยนของใส่เรา เราก็อดทน พอแกเดิรได้ เราก็ไปทำงาน5วัน/สัปดาห์ จะได้มีเงินเก็บเป็นค่าเทอม และค่าแว่นสายตาอันใหม่ แม่ก็มาเอาไปตลอด ชอบซื้ออะไรกินแบบไม่เหลือเงินไว้บ้าง มี100หมด100 เราก็พูดไรไม่ได้ จนเรามาเจอกับแฟน เหมือนชีวิตพลิกมาก แฟนช่วยเกือบทุกอย่าง แต่เราก็ต้องทำงานเพราะแม่จะได้ไม่สงสัยว่าเรามีแฟน แต่สุดท้ายแม่รู้อยู่ดี เพราะมีครั้งนึงที่แฟนซื้อข้าวสาร5กิโลให้ ละแบกขึ้นมาให้ แม่เลยเห็น แต่แกก็ไม่ว่าไร และพอเรากับแฟนคบกันได้ประมาณ3เดือน แฟนพาไปตัดแว่นใหม่3,500 เรารู้สึกว่าแพงมาก นักทัศนมาตรบอกว่าตอนนี้ตาขวาเราเป็รอะไรไม่รู้ เหมือนจอประสาทตาเสื่อม เราก็ไม่ได้คิดอะไร นึกว่าสายตาสั้นมากๆ จึงไม่ได้หาหมอ จนพอผ่านมาจนจะครบปี ปวดตาจี๊ดๆ จึงไปตรวจ สรุปต้องไปหาหมอเฉพาะทางที่คลีนิคนอกเวลา เราเลือกที่จะโทรบอกพ่อ พ่อบอกว่าไปทำไมเปลืองตังค์ โทรไปหาแม่ แม่ก็ไม่เข้าใจ(ฟีลแบบว่ามาบอกกูทำไม?) เราเลยโทรไปหาแฟน แฟนบอกให้เข้าไปเลย เดี๋ยวเลิกงานแล้วไปจ่ายให้🥹 แฟนเราเลิกงาน17:30 วนรถมาหาเราที่รพ. หมอ
บอกว่าเราเป็นต้อกระจกบวกกับจอประสาทตาลอก เกิดจากโดนกระทบกระเทือนมา เราก็เลยบอกหมอไปว่าเราโดนแม่ต่อยตั้งแต่เด็กแล้ว แต่เรานึกว่าสายตาสั้นเฉยๆเลยไม่ได้รักษา เราน้ำตาไหลเลย และก็เป็นครั้งแรกที่เรากบับมาบอกแฟนตรงๆว่า แผลที่ตัวเราทั้งหมด เราไม่ได้ทำ แม่เราทำ แฟนก็ให้กำลังใจดีมาก พร้อมบอกว่าจะจ่ายและดูแลให้ทั้งหมด พ่อกับแม่เราคือเฉยมาก ไม่คิดที่จะช่วยหาทางหรือทำยังไงให้เรารู้สึกดีขึ้นเลย โดยเฉพาะแม้รายังมาพูดกับหมอว่าที่เราเป็น เพราะเราดูแต่มือถือ แต่ก็ต้องขอบคุณคุณหมอมาก ที่ช่วยพูดว่าสาเหตุมันมาจากการกระแทกแรงๆเข้าที่ดวงตา เราไม่รู้ว่าพ่อแม่จะสำนึกไหมว่าต้องให้ลูกชายใครไม่รู้มาจ่ายค่ารักษาให้เรา เราไท่อะไรกับพ่อหรอก แต่แม้เรานี่สิ ไม่รู้ว่าจะคิดได้ไหม ตอนนี้เรารอแค่ผ่าตัดในอีกไม่กี่วัน ถ้าเราไม้จอแฟนคนนี้ เราคงตาบอดไปแล้ว เพราะไม่มีเงินอยู่ดี แต่ถึงอย่างไรก็ตาม เราไม่อยากให้ใครว่าพ่อกับแม่เรานะคะ ในส่วนที่ดีๆของท่านก็มี(แต่น้อย) จนตอนนี้มันทำให้เราคิดได้เบยว่าถ้าเรามีลูก เราจะไม่ตี ไม่ทำร้ายร่างกายเด็ดขาด แผลที่ตัวเราตอนนี้เราก็พยายามทาโลชั่น สครัยผิวบ่อยๆ มันก็จางบ้างแต่ก็ไม่ได้เยอะ เลเซอร์ไปบางจุดก็ไม่ได้หายเท่าไหร่ เลยเอาเงินมาซื้อครีมทาดีกว่า แต่ดีที่หน้าไม่มีอะไร ถึงอย่างนั้รก่อนหน้านี้แม่เราก็ยังมาพูดว่าอยากให้เราฉีดปาก ทำตา ทำจมูก เราเลยบอกว่าเอาเงินมาสิจะได้ทพให้ตรงความต้องการ ก็เงียบ แต่แฟนเราไม่เคยบูลลี่หรือพูดบอกว่าอยากให้เราทำนั่น เสริมนี่เลย แฟนบอกว่ามันโอเคอยู่แล้วจะไปทำทำไม เราก็งงกับแม่ว่าคลอดเรามาแท้ๆ ทำไมถึงไม่ชอบเรา555 เราเป็นแบบนี้ก็เพราะได้จากพันธุกรรมทั้งแม่กับพ่อไม่ใช่เหรอ เราชอบร่างกายตัวเองตอนนี้มากๆ มีแต่แม่กับพ่อที่ไม่ชอบ เรางงสุดๆ ไม่ชอบทำไมไม่เอาเงินมาให้แก้เล่า แต่ก็ลืมไปว่าเขาแก่แล้วก็คงพูดไปเรื่ิอย เราเลยตกลงกับแฟนว่าเรื่องค่าใช้จ่ายนี้ให้แฟนออกก่อน พอเราหายเราจะไปทำงานและเอาเงินมาคืนให้ แม่ก็บอกว่าเราโง่ เราก็บอกว่าเราไม่ได้โง่ เรารับผิดชอบตัวเองและทำในสิ่งที่ควรทำ ไม่ใช่ดีแต่มานั่งว่าคนอื่น เราไม่กลับบ้านหลายเดือนแล้ว โล่งใจขึ้น แต่ก็แอบคิดถึงแม่บ้าง แต่ก็ขอเอาตัวรอดก่อนแล้วกันค่ะ
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ
เดี๋ยวผ่าตัดเสร็จจะมาเขียนรีวิวเกี่ยวกับการทำหัตถการนี้นะคะ
*ชื่อเรื่องคือเราไม่รู้จะตั้งไรค่ะ แหะๆ แต่แฟนขี่บิ๊กไบค์จริงค่า