ล้อคอินมาใหม่เพื่อมาชวนทุกท่านสนทนาธรรมที่มาจากภายในเพื่อแลกเปลี่ยนและเพื่อเจริญในการปฏิบัติตามอริยมรรคมีองค์8 แต่ละขณะจิตในชีวิตประจำวันถ้าหากว่าหลุดจากลมหายใจหรือการระลึกรู้กาย จิตจะแล่นไป กาะขันธ์5
เกาะสัญญาขันธ์บ้าง คือเกิดภาพของคุณแม่ที่เสียชีวิตไปสัญญาขันธ์ที่เป็นภาพคุณแม่เกิดอยู่บริเวณกะโหลกศรีษะด้านในขณะที่จิตเห็นภาพคุณแม่จากตาในและเกิดพร้อมกับธรรมารมณ์หรือจิตเสวยอารมณ์โทมนัสคือเศร้าโศกเสียจับได้จากอาการทางกายที่วาบๆตรงบริเวณขั้วหัวใจเหมือนกับหัวใจจะหลุดออกจากขั้ว จิตจึงระลึกรู้นี้คือทุกข์ เกิด นี้คือทุกข์เกิด และระลึกรู้อาการหนักๆเหมือนมีอะไรทับอยู่บริเวณกลางอก ก็ยังคงกำหนดรู้ นี้คือทุข์เกิด และต่อมาอีกขณะจิตจึงกำหนดจิตระลึกรู้ สมุทัยคือตัณหาและวิภวตัณหาเห็นความอยากและไม่อยากเกิดขึ้นภายในคืออยากให้คุณแม่ยังมีชิวิตอยู่กับเราและไม่อยากให้แม่เสียชีวิตจากไปเลย นี่คือสมุทัย และเมื่อระลึกรู้ถึงสมุทัยก็น้อมจิตยอมรับใน การเสียชิวิตไปของคุณแม่ว่าทุกชิวิตที่เกิดมาก็ต้องตายหมดและไปเกิดในภพภูมิใหม่และรวมถึงตัวเราเองก็ต้องเดินไปสู่ความตาย
พอจิตคลายอาการบีบคั้นนี่คือทุกข์ดับ นี้คิอทุกข์ดับ คือนิโรธ และเมือเห็นทุกข์ดับไปก็บอกจิตว่านี้คือมรรคคือเหนทางปฏิบัติเพื่อไม่ต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิด เพื่อปิดอบายภูมิและเพื่อพ้นจากทุข์ 
แต่ๆๆๆในแต่ละวันแต่ละเดย์ ก็ไม่ได้กำหนดเห็นในทุกๆขณะจิต ทั้ง ทุข์สมุทัยนิโรธและมรรค เพราะในแต่ละวันแรงกระทบก็หนักหน่วงค้างเติ่งอยู่กับทุข์ คือ เกิดโทสะหูอื้อ หัวหมุน ติ้วๆ ตัวร้อนผ่าวๆ ไปไหนไม่ได้ คือกำหนด สมุทัย นิโรธและมรรคไม่เป็นผล ก็เลยต้องวิ่งหนีมาเกาะลมหายใจ วนเวียนอยู่อย่างนี้ในการดำเนินชิวิตประจำวัน