สวัสดีค่ะ  ก่อนหน้านี้เราป่วยเป็นไบโพล่าร์ มีช่วงนึงที่กินไม่ได้ นอนไม่หลับ  หน้าตาโทรม แบบหางานทำไม่ได้ ....ไปค้นกระทู้เก่าได้....

ก็โดนครอบครัวบีบคั้นให้ไปหางานทำ  โดนด่าว่าเป็นภาระ  

ตอนนี้ก้อทำงานมาตั้งแต่ต้นปีจนถึงตอนนี้  ถึงจะไม่สวยงาม  ก้อยังพอมีเงินกินใช้ แบบตัวเองมีความสุขได้

ตอนนี้ น้ำอาหารก้อใช้เงินเรา  ของใช้ก้อใช้เงินตัวเอง  ใช้บัตรสวัสดิการแห่งรัฐ  แต่ยังเก็บเงินได้ไม่มากพอจะย้ายออกไปอยู่ข้างนอก

แต่ก็โดนคนที่บ้านไล่ให้ออกไปอยู่ข้างนอก  ห้ามกินของในบ้าน

เงินเดือนเรา มีพอแค่ให้ตัวเรากินของที่อยากกินได้เท่านั้น  ต่อให้เราให้เงินพ่อแม่ ดขาก้อยังทำร้ายจิตใจเราอยู่ดี

วันนี้ตอนเช้าเรานั่งกินข้าว แม่ก้อมายืนด่ายืนตะคอกเรา จนเราไม่ได้กินข้าวต้องออกมาทำงานเลย  เมื่อคืนก้อนอนดึก  เพลียมากแต่ก้อต้องมาทำงานเพราะพึ่งพาใครไม่ได้  

คนที่บ้านอยากตัดเราจริงๆ ไม่สนใจไม่แคร์อะไรเรา  เรียกร้องขอก็ไม่ได้  

เสียใจมากๆ แต่ก้อต้องกัดฟันใช้ชีวิตคนเดียวให้ได้ แบบปกติสุข

มีปัญหาชีวิตก้อยังจะมาทับถมสาปแช่ง  มีความสุขก้อไม่พอใจ  พึ่งพาอะไรไม่ได้  กับข้าว หวงแม้กระทั่งหมูทอด  

ตอนนี้เรามีงานทำ เราได้กินทั้งชาบู กินเบอร์เกอร์  เราไม่อยากอยู่ในที่ที่เขาไม่อยากให้เราอยู่หรอกนะ

ถึงจะเป็นพ่อแม่ก้อเถอะ  จะไม่ทำบาปด้วยหรอก  แต่จะเมินไปเลย  แม้จะมายั่วโมโหกันก้อตาม

แต่เงินก้อมีไม่มากพอจะย้ายออกไป  ก้อโดนแช่งว่าเอาตัวไม่รอด บอกว่าเราคิดไม่ดีกับคนที่บ้านชีวิตเลยแย่

เช้านี้เดินออกจากบ้านมาน้ำตาจะไหล  ยามในหมู่บ้านก้อชอบมามองนม   ดีแต่มาหยอก รำคาญมาก

เหนื่อยมาก วันนี้ทำงาน 15 ชม.  เลิกงานตีสอง พรุ่งนี้ต้องตื่นไปสัมภาษณ์งานที่ใหม อีกตอน 10 โมง
ต่อด้วยไปทำงานตอน12.00 เลิก 21.00

จะได้นอนตอนไหน  ร่างพังก่อนไหม  

ก็ไม่อยากอยู่อยู่แล้วนะ บ้านแบบนั้นน่ะ  ไม่มีใครรักเราดีๆสักคน  มีแต่ทำร้ายจิตใจ ขัดความเจริญ  แต่เราก้อให้อภัยทุกครั้ง แต่สุดท้ายคนเดือดร้อนก้อคือเรา

อยู่บ้านทีไรรู้สึกโดดเดี่ยวตลอดเลย