ตอนนี้เราอายุ20ปีแล้วค่ะ เราโดนแม่ด่าหยาบคายด้วยคำพูดทำร้ายจิตใจและตีตั้งแต่จำความได้ เราอยู่กับแม่แค่2คนค่ะ บางครั้งเราทำเรื่องเล็กๆผิดพลาดไปเราก็จะโดนด่า คำที่ทำร้ายจิตใจแล้วยังจำได้ถึงทุกวันนี้คือ ตอนที่พ่อรู้ว่ามีพ่อให้ไปเอาออกด้วยซ้ำ มันเจ็บปวดหัวใจมากเลยค่ะถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้อยู่กับพ่อก็ตาม และอีกหลายๆคำที่หยาบคายแต่เราเจอจนชิน ไปขายห.เถอะ กูเกลียดเมื่อไหร่จะตายๆไปซักที นรกส่งมาเกิด คำแช่งต่างๆนาๆ มันเยอะมากจริงๆจนเราคิดไม่ออกและแทบจะทุกเรื่องความจริงแล้วมันสามารถพูดดีๆกันได้ อย่างวันนี้แม่เราถามเราว่าจะกินข้าวไหมเราแค่ส่ายหัวแม่เราก็บอกว่าปากอมค.อยู่หรอไม่พูดแล้วก็ด่าสาดเสียเทเสียจนเรากินข้าวไม่ลง ช่วงนี้มหาลัยปิดเทอมเราก็มีคุยกับเพื่อนและนอนดึกบ้างเค้าก็พูดกับเราว่ากะหร..ยังนอนเยอะกว่าอีก แต่เราไม่เคยพูดอะไรเลยค่ะรับฟังตลอด20ปี มีแค่แฟนคนเดียวเราที่คอยรับฟังและรู้ว่าเราต้องเจอกับอะไรและคอยปลอบเราตลอดว่าตั้งใจเรียนให้จบแล้วออกมาอยู่คนเดียว เราก็พยายามคิดบวกแบบนั้นแต่บางทีมันอดไม่ได้จริงๆ ที่จะต้องมาโดนด่าเรื่องไม่เป็นเรื่องทุกวัน ตอนนี้เราก็รู้สึกว่าอารมณ์เราอ่อนไหวมากนั่งเล่นอยู่แค่คิดถึงเรื่องคอยเอาแต่โดนด่าก็น้ำตาไหลตลอด หรือบางครั้งคำพูดปลอบใจก็ทำเราน้ำตาไหลตลอด ถ้าเป็นเพื่อนๆจะทำยังไงหรอคะ ไม่ให้เสียใจกับคำด่า หรือให้เราผ่านชีวิตแบบนี้ไปได้