สวัสดีครับผมชื่อ"นวล" (นามสมมุติ) ตอนนี้กำลังศึกษาอยู่ชั้น ม.6 โรงเรียนแห่งหนึ่งของจังหวัดศรีสะเกษครับ ตอนนี้ชีวิตผมเหมือนเจอกับเรื่องที่แบบ"อิหยังวะ" คือว่าทุกวันนี้ผมเป็นเหทือนตัวประหลาด ใช้ชีวิตอยู่โดยไม่มีเพื่อนในโรงเรียนเลย ไปไหนมาไหนก็คนเดียวตลอด ไม่ว่าจะเดินไปเรียนที่ไหน จะกินข้าวจะไปซื้อขนม หรือตอนนั่งเล่นเรื่อยเปื่อยยามคาบว่าง ก็คนเดียวตลอดครับ **ปล.แต่ถึงอย่างนั้นผมก็มีแฟนสาวรุ่นน้องอยู่นะครับ😅😅 เธออยู่ชั้น ม.2 น่ะ เธอเป็นคนเดียวในโรงเรียนนี้เลยก็ว่าได้ที่ผมมีตัวตนสำหรับเค้า บางทีถ้าไม่มีเรียนก็จะไปนั่งอยู่ด้วยกัน หรือไปไหนมาไหนในโรงเรียนด้วยกัน
น้องเค้าก็เข้าใจดีนะครับว่าเรื่องผมเป็นยังไง เพราะผมก็เล่าให้เธอฟังไปแล้ว**
  เอาล่ะกลับมาที่ประเด็นหลัก อย่างที่บอกไปว่าผมไร้ตัวตนในกลุ่มเพื่อนๆ ไม่สิ ทั้งโรงเรียนเลยก็ว่าได้ครับ 
ทีแรกก็มีเพื่อนมีคนนุ้นคนนี้ทักนะครับแต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้น่ะหรอ เอาจริงๆนะ ผมเองก็ไม่เข้าใจกับเหตุการณ์แบบนี้หรอกครับ ผมจะเล่าอะไรอีกสักเล็กน้อย
คือผมเหมือนจะไม่ค่อยเป็นที่สนใจอยู่แล้วล่ะ เพราะผมไม่ค่อยจะโดนเด่นในเรื่องวิชาการสักเท่าไหร่เอาง่ายคือเรียนไม่เก่งนั่นแหละครับ แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมเป็นคนที่ไม่เอาการเรียนเลยนะ ก็พอถูๆไถๆพอรู้เรื่องครับ บางทีผมไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามเพื่อนคนที่รู้ครับ พอถามแล้วก็พอจะรู้นิดหนึ่งแต่ผมไม่เข้าใจว่า 
ถามทีไรมักจะโดนว่า โง่!? ไม่ฟังครูสอน? ทุกทีเลย แล้วที่น่าเจ็บใจคือคำพวกนี้มันมาจากเพื่อนในกลุ่มนี่แหละครับ(กลุ่มเพื่อนที่เคยอยู่ด้วย ที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกัน ไปกินข้าวด้วยกัน ที่เคยเดินเรียนด้วยกัน) แหม่..พูดแล้วน้ำตาตกใน🥲🫠 แต่ต่างจากคนอื่นที่ไม่ว่าจะอยู่ในกลุ่มหรือไม่คนเหล่านั้นกลับได้รับคำพูดดิบดีชนิดที่ผมนี่ไม่เคยจะได้รับ ราวกับว่ามีแต่ผมเท่านั้นที่โดนพูดใส่ด้วยคำพูดแทงใจแบบนั้น ทั้งที่ผมไม่เคยไปทำเรื่องไม่ดีให้เพื่อนในกลุ่มเลย
แต่เพื่อนที่ค่อยพูดดีด้วยคอยให้คำปรึดีๆก็มีครับ แต่มันก็มากพอที่ทำให้ผมมีความคิดที่ปลีกตัวออกมาจากทุกๆคนแล้วมาอยู่คนเดียว จะว่าไปแล้วผมก็เลือกที่จะเป็นแบบนี้เองนี่แหละครับ แต่ถ้าจะให้ผมอยู่กับเพื่อนๆที่ทำแบบนั้นกับผมแทบจะตลอดผมคงเป็นซึมเศร้าพอดี และนี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมผมอยู่คนเดียว
  แต่จะว่าไปมันก็ดีนะครับชีวิตแบบนี้ไม่มีต้องมาคอยรอใคร ไม่ต้องมาแอบร้องไห้แอบน้อยใจ ไม่ต้องมาคอยช้ำอกช้ำใจจากคนที่เราเรียกว่า เพื่อน 
แต่บางทีก็อึดอัดนะครับเพราะอย่างที่ผมกล่าวไปตอนแรกว่ามีแต่คน คิดว่าผมเป็นตัวประหลาดหรือเป็นคนมีปัญหาหรือเปล่า เพราะมันไม่ค่อยจะมีใครเป็น
มันเลยทำให้ผมรู้สึกแปลกๆอยู่บางครั้ง แต่ผมก็พยายามไม่สนใจคนอื่นมากครับ ส่วนมากผมก็จะสนใจแต่เรื่องของตัวเอง ช่วงนี้ก็เป็นช่วงที่ต้องเตรียมตัว
(เครียด)กับการหาที่เรียนต่อ ซึ่งไม่รู้จะหาที่เรียนได้มั้ยอ่ะนะ เกรดก็พองั้นๆ😅😅😅  
  ถามว่าผมใช้ชีวิตกับบั้นปลายปีการศึกษาสุดท้ายนี้ได้มั้ย ก็ได้นะครับแค่บางทีมันจะลำบากก็ตอนที่มีงานกลุ่มหรืออะไรที่มันต้องทำกันหลายคน เพราะคนพวกนั้นก็มองผมเป็นแค่อากาศ สุดท้ายเป็นเศษที่ต้องดิ้นรนหากลุ่มเอาเอง แต่ผมก็ชินแล้วหล่ะครับกับอะไรแบบนี้ มีแต่อดทนให้จบ ม.6 แล้วไปจากที่นี่ซะ
แต่ผมก็อยากกลับไปในกลุ่มเพื่อนๆเหมือนนะ(ใครมีวิธีบอกที)🥲แต่อยู่คนเดียวก็ไม่ได้แย่อะไร 
ทุกคนคิดเห็นอย่างไรกันบ้างฝากบอกด้วยนะครับ..ผมไปล่ะ