รู้สึก​เหมือน​อยู่​มา3ปีก็ไม่เจออะไร
ความรู้น่ะหรอเจอแค่แว๊บๆ
ข้อสอบก็มีแต่อัตนัย
เพื่อน.. ก็เจอ เจอทุกวัน
แต่เพื่อนที่แคร์เราจริงๆ​มันมีที่ไหนกัน
เหมือน​เลือกโรงเรียน​ผิด
ไม่ควรที่จะมาอยู่โรงเรียนนี้เลย
ย้ายโรงเรียน​ก็จบ
แต่พอย้ายไม่รู้จะเจออะไรอีกบ้าง
ไม่รู้​จะเจอเพื่อนดีๆซักคนมั้ย
รู้ตัว​ว่าน้อยใจเพื่อนแล้วมาตั้งกระทู้
ในใจเราไม่ไหวแล้ว
อยู่กันได้ไงไม่คุยกันเลย
ไม่เคยทัก ก็รู้ว่าเราอาจทำตัวนิสัย​แย่
คนอย่างเราอยู่​ในสังคมแบบนี้คงน้อยใจ​หนักมาก
เราก็แค่เด็กมัธยม​ต้นม.3ที่พยายามหาเพื่อน
แต่เพื่อนไม่เคยเห็นหัว......​รึเปล่า
ชอบทำให้เราคิดไปเองเรื่อย
เราก็คิดมากดิ.. จะให้ทำไง
เรามัน ขนาดนั้นเลยหรอวะที่เพื่อนไม่คุยด้วย
ถามอะไรก็ตอบสั้นๆ ทุกๆวันทุกๆสัปดาห์​คุยกันแค่2คำได้แหละ แทบจะ​ไม่​คุย
เราทนไม่ไหวจริงๆ​ เราจะถาม  ก็กลัวไม่ตอบ
ไม่มีที่ปรึกษา​เลย
ถึงปรึกษา​ก็ไม่เข้าใจ​อยู่​ดี
ว่าทำไมถึงต้องเงียบกับเรา
อาจขี้น้อยใจ​แต่ก็แคร์​แกมาเสมอ
ไม่ได้​ทวงบุญคุณ
แต่เราแคร์​จริงๆ​ ไม่เคยแคร์​ใครขนาดนี้ด้วย
เราก็ติดที่ไม่รักตัวเองเป็น
เห็นแก่ตัว​ แล้วอะไรอีกล่ะ
เราเป็นเพื่อนแท้ให้ทุกคนได้เลย
แต่ทุกคนก็เห็นเราแค่เพื่อน​ร่วมชั้น
อยู่​ตัวคนเดียว​จนจบม.3ก็ได้
ไม่เป็นไร​หรอก
แค่หาที่ระบาย