ค่ะ ขอเกริ่นก่อนเลยนะคะ ครอบครัวเรามีพี่น้อง 3 คน ผู้ชาย2 ผู้หญิง1 เเล้วเราเป็นลูกผู้หญิงคนกลางค่ะ เราห่างกับพี่ชายประมาณ 2 ปี เราห่างกับน้องชายเราประมาณ 12 ปี พี่เราเป็นคนที่เรียนเก่งมากๆเลยค่ะ ทำให้พ่อเเม่ภูมิใจหลายเรื่องเลย เเตกต่างกับเรามาก เราป็นคนที่เรียนอยู่ในระดับกลางๆไม่ได้เก่ง แต่ก็ไม่ได้เเย่ มีอยู่ช่วงนึง พ่อกับเเม่เราอยากให้พี่เข้าโรงเรียนเตรียมทหารที่นครนายก เเล้วช่วงนั้นก็เป็นช่วงที่โรงเรียนเตรียมอุดมกำลังจะเปิดรับสมัครพอดีเลยค่ะ เราก็เลยขอพ่อกับเเม่สมัครเเล้วลองไปสอบดู เเต่พ่อเเม่ก็ไม่ค่อยสนใจอะไรเกี่ยวกับเราซักเท่าไหร่ สนใจเเต่เรื่องของพี่ ว่าจะต้องสมัครยังไง สอบที่ไหน ต้องใช้เอกสารอะไรบ้างในการสมัคร ต่างๆนานาจนพี่เราเเทบไม่ต้องทำอะไรเองเลย ส่วนเรานั้นก็ต้องดูเเลตัวเองเหมือนเดิม สมัครสอบเอง ศึกษาข้อมูลเอง เตรียมเอกสารที่ต้องใช้สมัครสอบเอง จนใกล้ถึงช่วงที่จะสอบโรงเรียนเตรียมอุดมประมาณ1อาทิตย์ แม่บอกกับเราว่า " ไม่ต้องไปแล้วดีมั้ย คนสอบเป็นหมื่นกว่าคน จะได้หรอ เสียเวลาไปเปล่าๆ คนก็เยอะ " เราก็พยักหน้าเเล้วตอบเเม่ไปว่า "ก็ได้เเม่ ไม่เป็นไร เราต่อโรงเรียนเดิมเราก็ได้" เเล้วเรากฟ้ได้แต่คิดในใจว่า"ก็จริงอย่างที่เเม่พูด เรามันโง่สู้เขาไม่ได้หรอก" จนกระทั่งพี่เราสอบติดโรงเรียนเตรียมทหาร พ่อกับเเม่เราดีใจมากๆ เเละหลังจากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ขอบอกก่อนเลยนะคะว่า บ้านเราอยู่ทางภาคเหนือซึ่งห่างจากนครนายกมากๆ เเต่เวลาที่โรงเรียนเตรียมทหารเขาปล่อยออกมาพักข้างนอกทีไร พ่อกับเเม่ไปหาตลอดแทบทุกอาทิตย์เลยค่ะ เเล้วพ่อก็บอกกับเราว่า"ไม่ต้องไปก็ได้นะ ไปก็ไม่รู้ไปทำไม อยู๋บ้านนี่แหละ" เราก็ได็เเต่ยิ้มเเล้วก็พยักหน้าตอบพ่อไป พอพี่กลับมาบ้านเเม่ก็จะพาพี่ไปนู้นไปนี่ ไปที่ๆพี่อยากไปพาไปทุกที่ อยากกินอะไรเเม่ก็หามาให้ได้ทุกอย่าง ส่วนเราน่ะหรอ ฝันไปเถอะ ขนาดเราอยากกินพิซซ่าเเม่ยังบอกเราเลยว่า "รอพี่มาก่อนค่อยสั่งมากินพร้อมกัน" เเล้วกว่าจะมาทีเป็นเดือนสองเดือนกว่าจะมา มันมีหลายๆเหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกว่า พ่อเเม่รักพี่มากกว่าเรา หรือว่าเราคิดไปเองก็ไม่รู้ เรารู้สึกน้อยใจ เสียใจมากๆว่าเรามันไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอวะ แต่ก็ไม่สามารถระบายให้ใครฟังได้ ควรทำยังไงดีคะ