ตอนมัธยมเพื่อนบอกว่าคนที่นั่งข้างๆในห้องประชุมเขาชอบเรา(ให้ชื่อว่าA)
ด้วยความที่อยากรู้ว่าเป็นใครเลยไปค้นรูปกิจกรรมโชคดีมีรูปที่ถ่ายติดเรา
แต่ รูปที่ถ่ายติดคนที่นั่งข้างเราตอนนั้นเป็นBไม่ใช่A ที่จริงแล้วAนั่งอยู่ข้างหลังB
(ก็เพื่อนบอกว่านั่งข้าง ก็ข้างจริงแต่ข้างหลัง)  นี่แหละจุดเริ่มต้นของการเข้าใจผิด
จากนั้นBก็อยู่ในสายตาเวลาที่บังเอิญเจอกัน เพราะแบบ พอมันคุ้นหน้า เหมือนจะเจอบ่อย
ทีแรกก็เฉย หลังๆเจอบ่อยจังวะ ระหว่างนี้ก็หลายอย่างแต่⏭️ พวกนี้มารู้ความจริงกัน
วันหนึ่งอยู่ๆเพื่อนเปิดรูปให้ดู(รูปเดียวกันที่เราเคยดู)แล้วชี้บอกว่า นี่ คนนี้(A)ชอบ (ในใจ ห้ะ)
เลยชี้Bแล้วถามไม่ใช่คนนี้เหรอ สรุปไม่ใช่ (ในหัว อ้าว แล้วที่ผ่านมาคือBไม่ได้ชื่อAเหรอ) งง งง งงไปหมด

ตอนรอครูเข้ามาสอนหันหลังไปเจอBชี้คนที่หลบอยู่หลังประตูแล้วบอกเราว่าคนนี้ชอบคนนี้อยากเจอ
ชะโงกไปดูก็คือAนั่นแหละ เข้าใจนะไอการอยากเจอคนที่ตัวเองชอบ แต่สมมติถ้ารู้ว่าคนที่ตัวเองชอบ
มาชอบเพื่อนตัวเองคงรู้สึกแย่แน่เลยว่ะ หลังๆ A ก็เข้าหา B พามาขอเฟซด้วยแต่ดูเขินๆเอากระดาษมาให้
แต่ไม่มีปากกา สุดท้ายเวลาผ่านไปเรื่อย คิดว่าคงเลิกชอบแล้วแหละ เห็นมีแฟนแล้ว โอเคๆ ดีๆ

แล้วนี่เราจะเอาไง สุดท้ายเราก็เก็บไว้ในใจตลอด2ปีค่ะ รู้เรื่องราวเกี่ยวกับ B ตลอด ประมาณว่า มีแฟน
คนที่1 2 3 แล้วเลิกกัน หนักสุดคือคนในห้องเรา เออจะรักจะชอบใครก็สิทธิ์ของเขา (ที่จริงตอนได้ยินเฮิร์ทสัดหมา)
แต่ก็นะเลือกไม่พูดดีที่สุดแล้ว(มั้ง)ไหนๆก็จะไปแล้วอีกไม่กี่เดือน (ขำที่ข่มตัวเองตลอด สองคนนั้นเป็นเพื่อนกัน)
โอเค ทุกคนจะยังไงช่าง เรียนจบ อยู่ไม่ได้ ไปต่อโรงเรียนเลย 💔 
นึกถึงแล้วตลกดีเพื่อนถามก็บอก อยากย้อนเวลากลับไปไม่นั่งข้างพวกนี้