“ไอ้ชา” ….. นายจะรีบตายทำไมวะ !? ... ยังมีเพลงให้นายแต่งอีกเยอะ
https://www.thaipbs.or.th/news/content/342199
2513
หลังห้อง ปป. ตึกริมถนนอู่ทอง .... สวนสุนันทา
พวกเรา 5-6 คน ตั้งวงแหกปากร้องเพลง
ทุบโต๊ะแทนกลอง
หนึ่งในนั้น มีไอ้ชาด้วยคนหนึ่ง
จบ ปป. ต่างคนต่างไป
บางคนเรียนต่อถึงปริญญาตรี โท
บางคน จบ ปป. ก็ออกมาเป็นครูเลย
มาเจอมันอีกทีตอนต่างคนต่างไปเรียนต่อที่ มศว.บางแสน ภาคค่ำ
แล้ว ไอ้ชา ก็ไปอยู่ ผึ้งน้อย
ไปอยู่แกรมมี่
แล้วมันก็กลายเป็นนักแต่งเพลง
ส่วนผมไปเป็นครูกับวงอังกะลุงอยู่พักหนึ่ง
เราสองคนเฮฮากันอีกพักหนึ่งช่วงที่มันกำลังปั้น ทาทายัง
แล้วต่างคนต่างก็ห่างหายกันไป ด้วยวิถีทางการทำงาน
เคยโทรหามันบ้าง
ไปถ่ายรูปให้งานศพลูกชายไอ้ชาบ้าง
แล้วก็ห่างกันไป
หลายปีมานี้ จะโทรหามันหลายครั้งแต่ไม่มีเบอร์โทร
ค้นหาในอินเทอร์เน็ตก็ไม่มี
ไม่เคยไปบ้านมันเลย
แต่คิดถึงมันทางใจอยู่เสมอ
ต้นเดือนก่อนก็ควานค้นหาเบอร์ Facebook ของมันก็ไม่มี
จนเมื่อกี้เอง ลองเสิร์ชหาใน Google ด้วยชื่อของมัน
เจอข่างนี้ ทำเอาผมช็อค !!
—
จำได้ ว่า เราสองคนเลิกเรียนตอนเย็นที่สวนสุนันทา
จะไปนอนเขลงที่สนามหญ้าหอสมุดท่าวาสุกรี
ถกปัญหา สังคม การเหลื่อมล้ำของชนชั้น ปรัชญา ....
จนยุงกัด ตอม ทนไม่ไหวต่างคนต่างแยกกันขึ้นรถเมล์กลับบ้าน
..
มีวันหนึ่ง ไอ้ชามันบอก
“เฮ้ย… นายเขียนหนังสือสิวะ … เป็นนักเขียน
นายใช้คำสนุกดี เป็นหนังสือต้องสนุก”
ผมถามมันว่า “ยังไง ?”
ไอ้ชามันบอก “ก็อย่าง นายจะเล่าเรื่องอะไรสนุกๆ
นายก็เติมคำว่า -จัง- เป็น -สนุกจัง- อะไรพรรค์นี้ ได้อารมณ์ภาษาดีว่ะ”
.
.
ดังนั้นเมื่อทำงานหากิน งานอย่างหนึ่งที่ทำ คือ เขียนหนังสือ บทความ คอลัมน์
ทุกครั้งที่เขียนอะไรกวนๆ ขำ ก็นึกถึงคำของไอ้ชาทุกครั้ง
ที่มันบอกว่า “เฮ้ย… นายเขียนหนังสือสิวะ … เป็นนักเขียน
นายใช้คำสนุกดี เป็นหนังสือต้องสนุก”
เมื่อปีที่ผ่านมา ผมจัดพิมพ์นิยายเรื่องยาวเรื่องหนึ่ง
ผมตั้งตัวเป็นพระเอกในเรื่อง
แล้วเอาไอ้ชานี่แหละ เป็นเพื่อนพระเอก
ในเรื่องนั้นผมเขียนโดยบรรยายลักษณะท่าทาง คำพูดตามที่นึกย้อนหลังได้
สมัยตอนเราเรียนสวนสุนันทาด้วยกัน
ก็ที่ผมตามหามันมาก่อนหน้านี้ จนถึงวันนี้
ก็เพราะจะเอาหนังสือเล่มนี้ให้มันอ่าน
กับจะเอาเพลงที่แต่งไว้หลายเพลงให้มันฟัง
..
เออ... ไอ้ชา ...ตอนเสิร์ชเจอข่าวนายตายแล้ว
เรียกเมียเรามาดูข่าวนี้หน้าจอ
… เมียคนนี้แปละ ที่ผมได้ไอ้ชาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว กับไอ้พันธุ์อีกคน
… เจ้าบ่าว กับเพื่อนเจ้าบ่าว … เราสามคน ฉลองเมากันแอ๋
แล้วต้องพยายามรีบสร่างเมา เดินขบวนขันหมากกันไปสามคน..(แค่สามคน)
555 ทั้งขบวนหมั้นมีแค่สามคนนี้แหละ
.
ใจหายว่ะ ไอ้ชา
….
https://www.thaipbs.or.th/news/content/342199
“ไอ้ชา” ….. นายจะรีบตายทำไมวะ !? ... ยังมีเพลงให้นายแต่งอีกเยอะ
https://www.thaipbs.or.th/news/content/342199
2513
หลังห้อง ปป. ตึกริมถนนอู่ทอง .... สวนสุนันทา
พวกเรา 5-6 คน ตั้งวงแหกปากร้องเพลง
ทุบโต๊ะแทนกลอง
หนึ่งในนั้น มีไอ้ชาด้วยคนหนึ่ง
จบ ปป. ต่างคนต่างไป
บางคนเรียนต่อถึงปริญญาตรี โท
บางคน จบ ปป. ก็ออกมาเป็นครูเลย
มาเจอมันอีกทีตอนต่างคนต่างไปเรียนต่อที่ มศว.บางแสน ภาคค่ำ
แล้ว ไอ้ชา ก็ไปอยู่ ผึ้งน้อย
ไปอยู่แกรมมี่
แล้วมันก็กลายเป็นนักแต่งเพลง
ส่วนผมไปเป็นครูกับวงอังกะลุงอยู่พักหนึ่ง
เราสองคนเฮฮากันอีกพักหนึ่งช่วงที่มันกำลังปั้น ทาทายัง
แล้วต่างคนต่างก็ห่างหายกันไป ด้วยวิถีทางการทำงาน
เคยโทรหามันบ้าง
ไปถ่ายรูปให้งานศพลูกชายไอ้ชาบ้าง
แล้วก็ห่างกันไป
หลายปีมานี้ จะโทรหามันหลายครั้งแต่ไม่มีเบอร์โทร
ค้นหาในอินเทอร์เน็ตก็ไม่มี
ไม่เคยไปบ้านมันเลย
แต่คิดถึงมันทางใจอยู่เสมอ
ต้นเดือนก่อนก็ควานค้นหาเบอร์ Facebook ของมันก็ไม่มี
จนเมื่อกี้เอง ลองเสิร์ชหาใน Google ด้วยชื่อของมัน
เจอข่างนี้ ทำเอาผมช็อค !!
—
จำได้ ว่า เราสองคนเลิกเรียนตอนเย็นที่สวนสุนันทา
จะไปนอนเขลงที่สนามหญ้าหอสมุดท่าวาสุกรี
ถกปัญหา สังคม การเหลื่อมล้ำของชนชั้น ปรัชญา ....
จนยุงกัด ตอม ทนไม่ไหวต่างคนต่างแยกกันขึ้นรถเมล์กลับบ้าน
..
มีวันหนึ่ง ไอ้ชามันบอก
“เฮ้ย… นายเขียนหนังสือสิวะ … เป็นนักเขียน
นายใช้คำสนุกดี เป็นหนังสือต้องสนุก”
ผมถามมันว่า “ยังไง ?”
ไอ้ชามันบอก “ก็อย่าง นายจะเล่าเรื่องอะไรสนุกๆ
นายก็เติมคำว่า -จัง- เป็น -สนุกจัง- อะไรพรรค์นี้ ได้อารมณ์ภาษาดีว่ะ”
.
.
ดังนั้นเมื่อทำงานหากิน งานอย่างหนึ่งที่ทำ คือ เขียนหนังสือ บทความ คอลัมน์
ทุกครั้งที่เขียนอะไรกวนๆ ขำ ก็นึกถึงคำของไอ้ชาทุกครั้ง
ที่มันบอกว่า “เฮ้ย… นายเขียนหนังสือสิวะ … เป็นนักเขียน
นายใช้คำสนุกดี เป็นหนังสือต้องสนุก”
เมื่อปีที่ผ่านมา ผมจัดพิมพ์นิยายเรื่องยาวเรื่องหนึ่ง
ผมตั้งตัวเป็นพระเอกในเรื่อง
แล้วเอาไอ้ชานี่แหละ เป็นเพื่อนพระเอก
ในเรื่องนั้นผมเขียนโดยบรรยายลักษณะท่าทาง คำพูดตามที่นึกย้อนหลังได้
สมัยตอนเราเรียนสวนสุนันทาด้วยกัน
ก็ที่ผมตามหามันมาก่อนหน้านี้ จนถึงวันนี้
ก็เพราะจะเอาหนังสือเล่มนี้ให้มันอ่าน
กับจะเอาเพลงที่แต่งไว้หลายเพลงให้มันฟัง
..
เออ... ไอ้ชา ...ตอนเสิร์ชเจอข่าวนายตายแล้ว
เรียกเมียเรามาดูข่าวนี้หน้าจอ
… เมียคนนี้แปละ ที่ผมได้ไอ้ชาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว กับไอ้พันธุ์อีกคน
… เจ้าบ่าว กับเพื่อนเจ้าบ่าว … เราสามคน ฉลองเมากันแอ๋
แล้วต้องพยายามรีบสร่างเมา เดินขบวนขันหมากกันไปสามคน..(แค่สามคน)
555 ทั้งขบวนหมั้นมีแค่สามคนนี้แหละ
.
ใจหายว่ะ ไอ้ชา
….
https://www.thaipbs.or.th/news/content/342199