ส่วนตัวอายุเกือบจะยี่สิบแล้วค่ะ ตอนเด็กๆเราชอบถ่ายรูปมาก มีภาพสมัยเด็กเยอะแยะไปหมด แต่พอโตมาจำไม่ได้ว่าตั้งแต่ตอนไหนเรากลัวที่จะเข้ากล้อง กลัวที่จะมีส่วนร่วมในสังคมเวลามีกิจกรรมที่รร เราโดนคนรอบข้างล้อจุดด้อยอยู่ตลอดก็คือฟัน เราไม่อยากทำหัตถกรรมเพราะที่บ้านก็ไม่ได้ดีเด่มีเงินมีทองขนาดนั้น เราพอใจที่จะอยู่แบบไร้หน้าตาบนสังคม แต่แม่เราก็ชอบบังคับให้ถ่ายรูปอัพลงโซเชียล คนอื่นก็ชอบล้อจุดด้อยที่เราเกลียดตัวเองที่สุด ทุกอย่างสะสมกันจนเราอึดอัดแล้วก็กลัวรูปที่ถ่ายตัวเราเองด้วยซ้ำ พอโตขึ้นมาหน่อยยุคของเมคอัพและแอพก็มีบทบาท แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เราลบจุดด่างพร้อยในใจได้ เราแต่งหน้าแต่งรูปตามกระแสสแตนดาดที่คนอื่นทำกัน แต่เราก็ยังรู้สึกว่าเราไม่ชอบใบหน้าตัวเองเลย จากที่แค่ไม่กล้ายิ้มเพราะเกลียดฟันตัวเอง เริ่มไม่ชอบตา ไม่ชอบจมูก ไม่ชอบกรอบหน้า ลามไปจนเกลียดไปทั้งหน้า ปัจจุบันเราแอคทีพโซเชียลเป็นปกติ ถ้าถ่ายรูปเราก็ลงบ้างไม่ลงบ้าง พยายามอยู่ให้ได้เวลาเห็นหน้าตัวเองบนโซเชียล แต่ก็ยังมีความรู้สึกแย่ๆมาโจมตีตัวเองอยู่ตลอด เราไม่ได้อยากจะเป็นคนอื่น เราแค่อยากเป็นเราที่เคยมีความรู้สึกชอบใบหน้าตัวเองหรือรู้สึกรักตัวเองมากกว่านี้ ควรจะเปลี่ยนความคิดตัวเองยังไงคะ มีใครมีแนวคิดหรือประโยคที่ทำให้เรารักตัวเองมากกว่าเดิมได้ไหม