สู่ฤดูแห่งน้ำฝนที่ร่วงหล่น
ทุกแห่งหนน้ำและลมโบกเย็นฉ่ำ
เฝ้ามองฟ้าในคราเมฆสีดำ
กับถ้อยคำที่หายไปในแววตา

ฉันมีสิ่งที่ฉันแบกเอาไว้
ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่ฉันใฝ่โหยหา
เพียงเป็นสิ่งวันเวลาสะสมมา
เป็นภาระธรรมดาของชีวิต

สิ่งเหล่านั้นค่อยค่อยหนักทีละน้อย
และค่อยค่อยถ่วงหัวใจทีละนิด
ผ่านเวลาผ่านเรื่องราวถูกและผิด
สิ่งลิขิตสิ่งสร้างสรรค์ผ่านพ้นมา

แล้วคราหนึ่งฉันจึงเริ่มรู้สึก
จากส่วนลึกของดวงจิตร้องโหยหา
น้ำหนักสิ่งแบกไว้ร่วงหล่นมา
ฉันได้เห็นน้ำตาของฉันเอง

แล้วครานั้นฉันพลันได้ยินเสียงร้องไห้
จากหัวใจที่แสนจะคว้างเคว้ง
จากน้ำหนักแบบรับไว้ฉันนั่นเอง
จากตัวตนฉันเองที่อ่อนแอ