แว่วสุ้มเสียงบรรยากาศยามเหงาเปลี่ยว
เพียงสดับเสียงเดียวที่รู้สึก
แว่วกังวานร้าวรานในสำนึก
ที่ลึกลึกข้างในยังอ่อนแอ

แค่เพียงฉันอยู่กับฉัน ณ ถิ่นนี้
แค่เพียงมีความรู้สึกสวนกระแส
แค่เพียงคิดเคยสะท้อนเคยอ่อนแอ
แค่เพียงแค่ฉันท้อแท้ฉันโรยรา

หากเพียงเสี้ยวช่วงแว้บเดียวความรู้สึก
จิตสำนึกจึงรำลึกความโหยหา
หากเพียงเสี้ยวห้วงยามพัดผ่านมา
จิตโหยหาความรักสุดบรรยาย

ทั้งที่เพียงเคยพบรักเช่นนั้นหรือ
ทั้งที่คือใจเคยเจ็บเคยสูญหาย
ทั้งที่จิตเคยสนิทเคยเดียวดาย
ทั้งที่กายร่วงโรยกาลเวลา

หรือ….ความรักคือที่สุดรักนั้นหรือ
หรือ….รักคือความรู้สึกอยากรักษา
หรือ….ว่ารักไร้เหตุผลรักผ่านมา
หรือ….รักว่ารักคือความ “เข้าอกเข้าใจ”

และคือรัก….ที่ไม่รู้ในความหมาย
และคือรัก….มากมายใจฝันใฝ่
และคือรัก….ที่ประทับอยู่ข้างใน
และคือรัก….ไม่หายไปจากใจคน

เพียงเพราะรักจำสลักสำนึก
เพียงลึกลึกแสวงรักทุกแห่งหน
เพียงอ่อนล้าจากได้รับจากผู้คน
เพียงสับสนว่ารักหรืองมงาย

จึงมีเพียงตัวฉัน ณ ที่นี้
ที่ที่มีความรู้สึกที่สูญหาย
ที่ที่รักไม่อาจจะทำลาย
ที่สลายแหลกลาญแล้วหัวใจ