จริงๆผมไม่อยากเล่าให้ครอบครัวหรือคนรู้จักฟังครับทุกๆครั้งที่แม่กับยายผมถามว่าเครียดอะไรไหมผมจะตอบว่าไม่ตลอดเลยครับผมไม่อยากให้เขาไม่สบายใจจริงๆตอนรู้สึกเศร้าดิ่งผมเองก็ไม่รู้นะว่าเครียดเรื่องอะไรผมมาเลยจะเล่าเรื่องของผมแบบไม่ระบุตัวตนในนี้ครับเรื่องนี้ผมคิดว่าพังที่สุดในชีวิตของผมแล้วครับหลังจากที่ผมมีอาการซึมๆ

ช่วงนี้ดูเหมือนจะร้องไห้ติดต่อกัน2วันแล้ว ปลายๆช่วงเดือน ก.ค. ปัจจุบันเหมือนเราจะเจอวิธีที่ทำให้เราปล่อยความเศร้านั้นออกมาแล้วเลยร้องไห้ไปเลยติดกัน2วันฉ่ำเมื่อยมาก แรกๆคือไม่รู้เลยว่าจะทำให้ตัวเองร้องไห้ออกมายังไงเพราะไม่รู้จะทำไง กรีดแขนก็แล้ว(ก็ไม่ได้ดีขึ้นนะส่วนตัวแต่ถ้าแผลลึกๆพอได้อยู่นะมันจะเจ็บลืมว่ากำลังเศร้าอยู่เลย)เวลารู้สึกเศร้ามันอึดอัดมากซึมสุดๆนอยด์กับตัวเองโทษตัวเอง วิธีทำให้เราร้องไห้ระบายมันออกมาคือ คิดเกี่ยวกับตัวเองว่าเราทำอะไรไปบ้างนะวันนี้ ส่วนมากวันปกติผมก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้วกินนอนขอเงินแม่ หมกอยู่ในห้อง ใช้ชีวิตตอนกลางคืนนอนตอนกลางวันหลายๆคนก็จะถามว่าทำไมไม่ไปโรงเรียนล่ะผม ดรอปอยู่ครับผมเป็นคนเลือกเองทุกๆวันนี้ยังโทษตัวเองอยู่เลยครับว่าทำไมไม่พยายามกว่านี้เรามันยังดีไม่พอที่จะเกิดมาเป็นคนจริงๆช่วงแรกๆตอนปีที่แล้วช่วง ม.1 ผมเรียนได้พอกลางๆน่าจะเพราะเพิ่งย้ายมาใหม่ๆแหละมั้งครับยังไม่มีเพื่อนกดดันสุดๆ ม.2 ผมก็แฮปปี้สุดๆ ตั้งใจเรียนมากแต่เกรดก็ออกมาได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พอขึ้นม.3ผมเริ่มขาดเรียนบ่อยขึ้นไม่อยากออกนอกบ้านเหนื่อยน่าจะเพราะผมขี้เกียจเกินไปผมถึงเป็นแบบนี้ตาผมเคยบอกว่าถ้าอยากจะอยู่รอดก็ต้องดิ้นรนในตอนนั้นผมคิดว่าผมพอแล้วไม่อยากอยู่ต่อแล้วถ้าการดิ้นรนของผมมันเหนื่อยขนาดนี้ผมขอไปดีกว่าเป็นวิธีของไอ้คนขี้แพ้สุดๆเลยครับTTคนอื่นทำได้แต่ทำไมผมทำไม่ได้ผมตอกย้ำตัวเองแบบนี้ในทุกๆคืนที่ผมจะนอน ผม พยายามคิดวิธี ฆตต ตัวเองมาหลายสัปดาห์มากๆจนผมคิดได้ว่าผูกคอ นี่ แหละworkที่สุด แต่ผมก็ไม่อยากตุยแบบที่สาธารณะผมเลยเลือกเป็นในห้องแทนในห้องผมไม่มีอะไรเลยมีแค่เตียงกับคอมตัวนึงไม่มีตู้หรืออะไรจะหาที่ผูกได้เลยผมหาวิธีอยู่นานแต่ก็ไม่ได้สักทีก็ล้มเลิกไป(ในตอนที่ผมคิดจะทำคือไม่ได้นึกถึงหน้าใครเลยทั้งคนที่ผมรักหรือเพื่อนผม) ตอนนี้ผมทานยามาได้แล้ว1ปี อาการก็มีดีมีแย่ลงบ้างครับ บางคนก็ชอบถามว่าเวลาเป็นอะไรรู้สึกยังไงหรอ ผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงเวลารู้ศึกเศร้าผมก็จะไม่มีแรงแล้วก็อันนี้อธิบายยากสุดๆคือความรู้สึกตอนนั้นเป็นยังไง สำหรับผมมันคล้ายกับการที่เราเจอเหตุการเลวร้ายมากๆแบบแวบนึงเราก็จะรู้สึกช็อก มันจะรู้สึกแบบไม่รู้จะอธิบายยังไงดียิ่งผมเป็นคนที่อธิบายอะไรก็เข้าใจยาก     

จริงๆผมก็แยกคำว่า ขี้เกียจ กับ ป่วยซึมเศร้า ไม่เป็นหรอกครับผมคิดว่าผมแค่ขี้เกียจเฉยๆผมไม่อยากบัญญัติว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าผมแค่ขี้เกียจตามวัยเฉยๆ    ปล. ผมรักพ่อแม่ตายายพี่สาวน้องชาย(หรือบางทีอาจจะเป็นน้องสาวนะ555) มากเลยนะอยากกระโดดเข้าไปกอดสักร้อยครั้ง