ผมเป็นคนอีสาน ที่อยู่กับยายมาตั่งแต่เด็ก
พ่อทิ้งตั่งแต่เกิด แม่ก็ทิ้งให้ยายดูแล
เป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง
การเรียนไม่เคยได้จบ 
การเงินติดขัด ผมเชื่อว่าการเรียนของผมสามารถไปได้อีกไกล แต่ไม่เคยได้รับโอกาศ
พออายุแม่ 42 เส้นเลือดในสมองแกแตก
แม่แท้ๆไม่เคยได้กอด กราบเท้า หนือแม้จะบอกกันแบบครอบครัวก็ไม่มี
ไม่รู้ความอบอุ่นของพ่อแม่เป็นยังไง
พ่อไม่เคยกลับมาหาสักครั้ง ตอนนนี้อายุผมเข้า
25ปีแล้ว ยายที่เป็นที่พึ่งก็เสียไปได้ปีกว่า
ทรัพย์สินมีค่า ที่ดิน โดนลุงป้าเอาเป็นของตัวเองหมดเลย ไล่ออกจากบ้าน ผมไม่รู้จะไปไหน
ตัดสินใจเข้ากรุงเทพฯ ผมแทบไม่รู้จักไครเลย
แฟนผมก็ไม่มี ตัวคนเดียว มันเหนื่อย มันท้อ มันมืดไปหมด บ้านที่เช่าก็ไม่มีเงินจ่าย ทำงานได้ดีก็ตกงาน จากความเครียด เข้าสังคมไม่เป็น 
ผมไม่อยู่จริงๆ โลกที่ไม่มีผมก็คงดี😭🥲