ตามหัวข้อเลยค่ะ แม่เราเป็นคนเรียนไม่เก่งเลยเคยช่วงวัยเรียนมหาลัย คือมั่วมากมั่วผช.ด้วยค่ะไปเรื่อยสุดๆ เที่ยวเยอะ กะหวังว่าให้เรียนจบๆไปหางานได้จบ จบมหาลัยดีๆดังๆ ด้วยนะคะแต่ยายส่งแม่มาแม่มาไม่ตั้งใจเรียนจบมาเลยได้งานที่ งั้นๆแหละค่ะ เงือนเดือน20,000 หยุดแค่วันเดียวต่อสัปดาห์ พอมีลูก ก็เลี้ยงดูได้ไม่เต็มที่ค่ะพ่อ ก็ไม่ค่อยจะมีเงินไรมากค่ะ เรียกง่ายๆคือ การเงินยังไม่พร้อมเลี้ยงดูบุตรอยู่ค่ะ  พอโตมากก็โดนพูดกรอกหูว่า รีบๆหางานดีๆทำจะได้มีเงิน รู้สึกว่าโตมาจะต้องได้รับภาระอย่างหนักเลยค่ะมาตลอด แต่หนูไปเห็นญาติๆที่เขามีครอบครัวสุขสบาย ไม่เดือดร้อนทางการเงิน หนูเลยแอบน้อยใจอยู่นิดๆหน่อยแหละค่ะว่าทำไมพ่อแม่ของเขามีงานการทำดีๆ อยากให้เรียนเก่งๆก็เอาไปเข้าครอสเรียนเสริม2000-3000 นี้ก็ใช้ตังอีกละ ทุกอย่างคือเงินหมดค่ะ
ถ้าหนูเป็นพ่อแม่นะคะ หนูตะไม่ยอมมีลูกจนกว่าฐานะการเงินหนูจะพร้อมมีลูกละค่ะ เข้าใจเด็กที่โตมาแล้วไม่ได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่มันค่อนข้างอึดอัดยิ่งคนใกล้ตัว มีชีวิตดีๆยิ่งห้ามน้อยใจไม่ได้เลยค่ะ อะไรๆก็ต้องฝากความหวังลูกๆๆอย่างเดียวเลยอะค่ะ ทั้งๆที่แม่ตอนนั้นไม่พยามเเท้ๆ