เมื่อสิ่งหนึ่ง ที่เคยเป็นทุกข์กับมัน (ทุกข์เกิดในใจ) ก็ไม่เป็นทุกข์กับมัน 
เมื่อสิ่งหนึ่ง ที่เคยแสวงหามันเพราะมีความสุข (สุขในใจ) ก็จะไม่ดิ้นรนกับมัน

ไม่ใช่วางจากของเหล่านั้น  ไม่ใช่คิดปฏิเสธ  ไม่ใช่เบื่อสิ่งนั้น   เพราะสิ่งนั้นมันก็อยู่อย่างนั้น
แต่ใจต่างหากที่ไปดิ้นรนกับสิ่งนั้นเอง เมื่อไม่ดิ้นรน ก็ปกติ

สิ่งนั้นก็อยู่ย่างนั้น แต่ใจสงบ เพราะการเพียรศึกษาในกายใจนี้   

เมื่อใจเป็นกลาง การดำเนินชีวิตก็เป็นไปตามเหตุ มองเห็นสิ่งภายนอกเปลี่ยนไป เพราะไม่อิงจากตัวเอง ไม่อิงความคิดอารมณ์ตัวเองเหมือนเดิม ไม่เอาความพอใจ ไม่พอใจของตัวเองเป็นตัวนำ