เราผู้มีประสบการณ์การทำงานกับคนทั้งสองแบบมาก่อน   
แบบแรก เคยทำงานกับคนเก่ง  หากเราทำงานผิดพลาด หรือบริหารจัดการงานไม่ดี  มักจะถูกตำหนิ ณ ตอนนั้น ต่อหน้าคนอื่นๆ ทำให้เรารู้สึกขายหน้า และหากเกิดบ่อยๆ ความมั่นใจในตัวเองที่คิดว่าทำได้ดีแล้ว ลดลงไปเยอะเหมือนกัน   แต่งานนั้นก็จะถูกแก้ไขและจบลงด้วยดี รวมถึงมีคุณภาพ ละเอียด ความผิดพลาดน้อย  และประสิทธิภาพของงานออกมาดี   แต่เราก็จะมีความกดดัน  และมีความรู้สึกว่าตัวเองยังทำได้ไม่ดีเสมอ   ซึ่งก็จะส่งผลต่อการทำงานครั้งต่อไป โดยอาจทำให้เราขาดความมั่นใจ  แต่ก็ทำให้เราพัฒนาตัวเองโดย ไม่ทำให้ผิดพลาดเหมือนครั้งก่อน  บริหารจัดการ แก้ไขปัญหาได้ดีขึ้น  ความผิดพลาดก็จะน้อยลง  โดยใช้ประสบการณ์ที่ผ่านมา   โดยทำงานกับคนเก่งนี่แหละ เราสามารถเลียนแบบ  ดูแล้วนำไปปฏิบัติตาม  ใช้เทคนิคต่างๆ  รวมถึงวิธีการจัดการปัญหาต่างๆ เพื่อนำไปปรับใช้ได้  
แบบที่สอง เราก็พึ่งเจอมา  ทำงานกับคนที่คิดว่าตัวเองเก่ง   เราทำงานกับเขา  เขามักจะแสดงให้เห็นว่าเขามองออกทุกสถานการณ์  รู้ว่าปัญหาคืออะไร  รู้ว่าต้องแก้ปัญหายังไง แต่เขารู้คนเดียว เขาไม่ส่งต่อ เขาไม่สอน เขาไม่บรี๊บงาน  ไม่บอกเทคนิคหรือแนะแนวทางการปฏิบัติ  ซึ่งเป็นสิ่งที่ยากมากนะที่เราจะสามารถเรียนรู้  เทคนิคต่างๆ มาจากเขา ทำให้บางทีเราทำผิดพลาดบ้าง  ขาดความละเอียดรอบคอบ  เพราะเราก็ไม่รู้ว่าต้องทำประมาณไหน  เขาไม่ไกด์ไลน์ให้   แต่พอเกิดความผิดพลาดขึ้นมา เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเรานะ แต่...หากมีคนมาถามจากตัวเขา เขาตอบได้ทำได้ และเอาตัวเองรอดได้เสมอ    เขาจะพูดเก่งมาก   แต่....เรามักจะได้ยินเขาวิจารณ์คนอื่นๆ  หรือคนที่ทำงานร่วมกับเขาเสมอ  ซึ่งคนที่ถูกวิจารณ์มักไม่มีใครรู้ตัว  แต่คนที่รับฟังก็จะสัมผัสได้   แล้วเขาก็คงวิจารณ์เราลับหลังเช่นกัน  เรามักจะได้ยินเขาวิจาร์ณคนอื่นบ่อยๆ  ทำไมถึงคนนั้นถึงทำแบบนั้น  มันไม่รู้อะไรเลยหรอ  ไม่รู้หน้าที่หรอว่าเป็นหน้าที่ตัวเอง อะไรประมาณนี้  แบบนี้เขาเรียกว่าคนเก่งจริงๆ หรอ     
ประสบการณ์นี้ทำให้รู้ว่า ทำงานกับคนเก่งเราจะยิ่งเก่ง แต่ทำงานกับคนที่คิดว่าตัวเองเก่ง เราจะปวดหัว  จริงๆด้วย 
สำหรับเรา ขอเลือกทำงานกับคนเก่งดีกว่า ถึงแม้จะกดดัน โดยตำหนิต่อหน้า ให้ขายหน้า  แต่มันทำให้ได้พัฒนาตัวเอง  มองงานออก บริหารจัดการเป็น แก้ปัญหาได้เยอะมากจริงๆ