อย่างแรกเลยนะครับ ตัวผมเป็นซึมเศร้ารักษามาเกือบ2ปีแล้ว(ยังไม่รวมกับที่ยังไม่รู้ตัว)
   และผมก็ไม่ได้อยากตายหรอกครับแต่แค่มันสุดๆแล้วจนจำใจต้องทำ

   เรื่องเกิดจากตอนม.5 ตอนนั้นเป็นตอนที่เริ่มรู้ว่าเป็นแล้วรักษา ช่วงนั้นมีเรื่องเสียใจ เครียด และเศร้าหลายเรื่องมาก บวกกับเป็นคนเก็บกดมาตั้งแต่เด็ก แล้วตอนนั้นมีทะเลาะกับครอบครัวอีกเลยแบบ อืมพอแล้ว
เลยตัดสินใจเอายานอนหลับที่หมอให้มากินไป20เม็ด หวังว่าให้ตัวเองหลับไปตลอดไม่ต้องตื่น แต่สุดท้ายคนที่บ้านก็พาไปให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาล(แล้วก็มีเหตุการณ์ต่อจากนี้อีกแต่ขอไม่พูดถึงมันค่อนข้างน่าอายและตลกนิดหน่อย555) หลังจากนั้นวันต่อมาก็ตื่นขึ้นแต่อาการยังไม่ดีนัก ความรู้สึกที่อยากตายมันก็ยังอยู่ ผมเลยตัดสินใจฆตต.อีกรอบ แต่คราวนี้ผมได้โทรไปบอกลาเพื่อนผมก่อน หลังจากนั้นผมได้เอาปืนของที่บ้าน มาทำการใส่กนะสุนเพื่อจะยิงตัวตาย แต่ผมได้ทำการลองยิงไปที่ตู้เสื้อผ้าก่อนเพื่อเช็คว่ายิงได้ แต่เพื่อนผมที่คุยอยู่ก็ได้พยายามห้ามผมโดยการชวนคุย แต่หลังจากนั้นคนที่บ้านก็รีบเข้ามาแย่งปืนไป ตอนนั้นมันเหมือนสติหลุดไปเลย ผมได้เอามีดมากรีดคอตัวเองโดยให้คนที่บ้านเห็นซึ่งๆหน้า แต่หลังจากที่ได้เดินออกมาให้คนที่บ้านเห็น ตอนนั้นครู เพื่อน และตำรวจก็ได้มาถึงที่บ้านก่อน ผมเลยสงบสติอารมณ์ลงแล้วโยนมีดทิ้งไป ซึ่งทำให้ผมโดนเย็บที่คอไป2เข็ม แล้วถ้ามีดลงลึกกว่านี้ก็คงไม่รอดแล้ว  แต่หลังจากเกิดเรื่องนี้ขึ้นตัวผมเหมือนได้ตัดสินใจว่าตัวเองตายไปแล้ว ทำให้ความรู้สึกต่างๆมันว่างเปล่า ไม่มีเป้าหมาย ไม่เหลืออะไรที่ตัวเองรู้สึกให้ความสำคัญ มีแค่ความทรงจำเก่าๆที่เจ็บปวดพอจำได้ลางๆ แต่ความทรงจำหลายๆเรื่องก็ได้ลืมเลือนไป จนถึงวันนี้ก็ยังไม่ต่างอะไรจากวันที่เกิดเรื่อง