ปัจจุบันนี้เราขึ้นม.ปลายเเล้วโดยที่เรานั้นย้ายโรงเรียนตอนตอนช่วงประถมเราเริ่มไม่ค่อยกล้าเเสดงออกยกเว้นที่จะรู้จักเพื่อนจริงๆหรือต้องมีเพื่อนสนิทช่วงประถมง่ายยุค่ะเเล้วตอนม.ต้นต้องเข้าโรงเรียนใหม่เราก็พยายามจะเข้าหาเพื่อนเเต่เพื่อนเขาสนิทกันเร้วมากในช่วงม.ต้นเป็นยุคโควิคนะคะเราก็ไม่ซีมากเท่าไหร่เพราะมีเพื่อนตอนประถมยุเเล้วพอม.2ต้องเรียนที่โรงเรียนเราก็ต้องเจอเพื่อนใหม่ซึ่งเราก็ประหม่าเหมือนกันเเต่ไม่มากเท่าไหร่ใช่เวบากล้าไปคุยกับเพื่อนก้สีก1เดือนกว่าถึงจะมีเพื่อนที่สนิทค่ะละเริ่มม.4ค่ะที่เราสอบเข้าใหม่เราไม่ใครเลยไม่รู้จักใครเหมือนเดิมเพราะเขาเป็นเพื่อนกันตั้วเเต่ม.ต้นเเต่เราก็ยังมีเพื่อนคอยช่วยเหลือยุสีกคนสองคนเเต่ไม่เชิงสนิทนะคะพอตัองทำอะไรโดยที่ไม่มีคนรํ้จักได้เจอกับคนใหม่ๆอาการของก็จะกังวลว่าเขาจะมองเรายังไง
ในช่วงที่เริ่มเรียนชุมนุมเขาจะให้เเนะนำตัวเราก็คิดส่าตัสเอวได้เเล้วจึงจะออกไปพูดพอออกไปเเล้วตัวสั่นมือสั่นปากก็สั่นหัวใจเต้นเร็วมากค่ะพูดติดๆขัดๆบางทีก็ลืมคำพูดเราพยายามหลายครั้งมากค่ะที่จะพูดออกมาเเต่มันก็ทำไม่ได้เราทรมาณกับการเป็นเเบบนี้มากค่ะเราอยากหายจากอาการเเบบนี้ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงส่วนมากจะเป้นตอนที่ต้องทำความรู้จักหรือเจอคนใหม่ๆเราบอกทางครอบครัวเเล้วเเต่เขาบอกว่าลองฝึกพูดเยอะๆเเต่เราก็ทำเเล้วสุดท้ายมันก็เป็นเหมือนเดิมทรมาณสุดก็ตอนหัวใจเต้นเเรงมือสั่นเเหละมันเหมือนเราไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย ช่วยให้คำเเนะนำทีนะคะขอบคุณค่ะ