ตอนประถมช่วงวัยเด็กขี้อายมาก หลบหลังแม่ ไม่พูดไม่คุยยิ้มอย่างเดียว
มัธยมก็ยังอายอยู่ไม่ค่อยพูด
มหาลัย ก็อายอยู่ดี เพื่อนน้อย แต่ที่อ.เรียกออกไปอ่านแล้วไม่ต้องหันหน้าเข้าทางเพื่อน ไม่ประหม่า ทำได้
ยกเว้นการรายงานแล้วหันหน้าไปทางเพื่อนจะประหม่ามากแล้วสั่น แต่พยายามดึงสติกลับมา

การทำงานกลุ่มร่วมกับเพื่อน (ถ้าไม่สนิท) ไม่ค่อยกล้าออกความเห็น ชอบการแบ่งงานใครงานมันแล้วรับผิดชอบเอา
บางทีก็กล้าที่จะคุยกับผู้ใหญ่ บางทีก็เขินจนหน้าแดงและตื่นเต้น

จะกล้าออกความเห็นมากขึ้น เมื่อรู้สึกเป็นหัวหน้า หรือเป็นเพื่อนสนิท
เป็นคนอารมณ์ดีนะ ขำง่าย
แต่ค่อนข้างจริงๆจังในเรื่องของงานส่วนรวม กังวลว่าจะทำได้ไม่ดี

ภูมิหลังตอนเด็กๆ มีอาม่าที่ชอบบ่น นิดหน่อยก็บ่นเลยกลายเป็นทำอะไรต้องแอบ ไม่กล้าทำอะไรมากกลัวจะผิดแล้วโดนบ่น จะเล่นกับเพื่อนนอกบ้านก็ต้องแอบ จะซื้อขนมก็โดนบ่นก่อนถึงจะให้( เพราะแบบนี้รึเปล่านะเท่าที่นึกดูไม่มีอะไรมากระทบแล้วนอกจากเรื่องนี้)  

ควรพบจิตแพทย์มั้ยคะ เพราะกวนใจมากค่ะอาการนี้ อยากเป็นคนเฮ้วๆกล้าแสดงออกไม่ประหม่า คุยเก่งๆ