ผมขอเกรินก่อนว่า ตัวผมได้เป็นโรคซึมเศร้าและรักษาอาการมาจะ 2 ปีแล้ว โดยที่ไปหาหมอตามที่หมอนัดตลอดครับ ทางครอบครัวรู้ว่าตัวผมเป็นโรคนี้ครับ
โดยในตอนแรกผมกินยาตามหมอสั่งตลอด จนได้ลดจำนวนยาที่ต้องกินมาเรื่อยๆ เนื่องจากอาการดีขึ้น จนกระทั่งเหลือแค่กินยารักษาระดับให้ครบเพิ่มอีก 2 ปี แต่มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ผมรู้สึกว่ามันดีขึ้นมากๆแล้วและไม่อยากเป็นเหมือนคนป่วยตลอดเวลา เหนื่อยกับการกินยาแล้ว เลยได้หยุดกินไปซึ่งตรงส่วนนี้ผมไม่ได้บอกกับทางครอบครัวเพราะถ้าผมบอกทางครอบครัว เขาไม่ให้ผมหยุดกินแน่ๆ ซึ่งก็เป็นส่วนที่ผิดของผมครับ ซึ่งก็ปกติทุกอย่าง แต่พอไปเรื่อยๆ อาการที่ผมเป็นเริ่มกลับมาครับ เริ่มเบื่ออาหาร นอนไม่หลับ หยุดความคิดตัวเองไม่ได้ และไม่เอ็นจอยกับทุกๆสิ่งที่ทำครับ ซึ่งผมหยุดกินยาตามหมอสั่งมาประมาณครึ่งปีได้แล้ว จนกระทั่งครอบครัวจับได้ว่าผมหยุดกินยาไป ทางครอบครัวก็ได้ต่อว่าผมและบอกให้ผมกลับมากินซึ่งผมเข้าใจนะครับว่าทางครอบครัวเป็นห่วง ซึ่งผมได้กลับมากินตามที่ทางครอบครัวได้บอกให้ผมทำ แต่อาการก็ไม่ดีขึ้นเลยและเหมือนจะหนักขึ้นเรื่อยๆ และผมเหนื่อยมากๆ ก็เลยหยุดกินไปอีกครับ จนถึงตอนนี้ครับ
ปัจจุบันผมทำงานอยู่ที่ๆหนึ่งแต่ผมเป็นคนเข้ากับคนรอบข้างไม่เก่งจึงไม่มีเพื่อนในการทำงานเลยครับ งานผมทำผิดซ้ำๆ พลาดแบบเดิมๆ ซึ่งทำงานมาจะ 4 เดือนแล้ว ผมก็ได้แต่โทษตัวเองว่าเป็นคนที่หัวไม่ไวและเรียนรู้ช้า แต่ผมก็พยายามให้มันดีที่สุด ผมเคยเอาไปพูดกับครอบครัวนะครับว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไงเวลาทำงาน แต่เรื่องอื่นๆผมไม่ได้พูดครับ จริงๆทางผมก็รู้สึกว่าไม่อยากปรึกษากับทางครอบครัวมากเพราะรู้สึกทำให้พวกเขาลำบากมากพอแล้วไม่อยากเพิ่มความลำบากคร้บ และเหมือนทางครอบครัวไม่ได้เข้าใจความรู้สึกผมจริงๆเลยสักครั้งทั้งๆที่ผมพูดตรงๆมาตลอด ซึ่งตอนนี้ผมเป็นพนักงานสัญญาจ้างและใกล้จะหมดสัญญาแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครเข้ามาติดต่อผมว่าจะมีการเซ็นสัญญาต่อไหม ทำให้ผมเคลียดเข้าไปใหญ่ งานก็ทำได้ไม่ดีพอ แถมไม่รู้ว่าจะตกงานไหม ไม่กล้าเอาเรื่องเคลียดต่างๆ ไปปรึกษาใคร อยากทำนะครับแต่พอจะทำจริงๆก็ไม่สามารถทำได้ครับเหมือนมีกำแพงกั้นไว้อยู่
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนเริ่มกลับไปอยู่จุดๆนั่นอีกแล้ว ในจุดที่ผมเป็นโรคซึมเศร้า(หรือผมยังไม่หายก็ไม่แน่ใจครับ) ผมกลัวครับ ผมยอมรับ ผมกลัวการที่คนมาสงสาร กลัวการที่คนมาเป็นห่วง กลัวคนมองว่าผมป่วย ผมกลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวหมอ กลัวยา จนตอนนี้ผมเหนื่อยมากๆ และไม่รู้จะทำไงต่อไม่มีจุดหมายกับชีวิต และไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปอีกนานแค่ไหน ผมควรทำยังไงดีครับควรที่จะหาหมอเหมือนตอนนั้นดีไหม บอกครอบครัวดีไหม แต่ผมไม่กล้าสักอย่างเลยครับ เลยอยากได้คำปรึกษาต่างๆ อยากเอามาเป็นข้อคิดว่าควรทำยังไงต่อไปครับ
ขอคำปรึกษาหน่อยครับ
โดยในตอนแรกผมกินยาตามหมอสั่งตลอด จนได้ลดจำนวนยาที่ต้องกินมาเรื่อยๆ เนื่องจากอาการดีขึ้น จนกระทั่งเหลือแค่กินยารักษาระดับให้ครบเพิ่มอีก 2 ปี แต่มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ผมรู้สึกว่ามันดีขึ้นมากๆแล้วและไม่อยากเป็นเหมือนคนป่วยตลอดเวลา เหนื่อยกับการกินยาแล้ว เลยได้หยุดกินไปซึ่งตรงส่วนนี้ผมไม่ได้บอกกับทางครอบครัวเพราะถ้าผมบอกทางครอบครัว เขาไม่ให้ผมหยุดกินแน่ๆ ซึ่งก็เป็นส่วนที่ผิดของผมครับ ซึ่งก็ปกติทุกอย่าง แต่พอไปเรื่อยๆ อาการที่ผมเป็นเริ่มกลับมาครับ เริ่มเบื่ออาหาร นอนไม่หลับ หยุดความคิดตัวเองไม่ได้ และไม่เอ็นจอยกับทุกๆสิ่งที่ทำครับ ซึ่งผมหยุดกินยาตามหมอสั่งมาประมาณครึ่งปีได้แล้ว จนกระทั่งครอบครัวจับได้ว่าผมหยุดกินยาไป ทางครอบครัวก็ได้ต่อว่าผมและบอกให้ผมกลับมากินซึ่งผมเข้าใจนะครับว่าทางครอบครัวเป็นห่วง ซึ่งผมได้กลับมากินตามที่ทางครอบครัวได้บอกให้ผมทำ แต่อาการก็ไม่ดีขึ้นเลยและเหมือนจะหนักขึ้นเรื่อยๆ และผมเหนื่อยมากๆ ก็เลยหยุดกินไปอีกครับ จนถึงตอนนี้ครับ
ปัจจุบันผมทำงานอยู่ที่ๆหนึ่งแต่ผมเป็นคนเข้ากับคนรอบข้างไม่เก่งจึงไม่มีเพื่อนในการทำงานเลยครับ งานผมทำผิดซ้ำๆ พลาดแบบเดิมๆ ซึ่งทำงานมาจะ 4 เดือนแล้ว ผมก็ได้แต่โทษตัวเองว่าเป็นคนที่หัวไม่ไวและเรียนรู้ช้า แต่ผมก็พยายามให้มันดีที่สุด ผมเคยเอาไปพูดกับครอบครัวนะครับว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไงเวลาทำงาน แต่เรื่องอื่นๆผมไม่ได้พูดครับ จริงๆทางผมก็รู้สึกว่าไม่อยากปรึกษากับทางครอบครัวมากเพราะรู้สึกทำให้พวกเขาลำบากมากพอแล้วไม่อยากเพิ่มความลำบากคร้บ และเหมือนทางครอบครัวไม่ได้เข้าใจความรู้สึกผมจริงๆเลยสักครั้งทั้งๆที่ผมพูดตรงๆมาตลอด ซึ่งตอนนี้ผมเป็นพนักงานสัญญาจ้างและใกล้จะหมดสัญญาแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครเข้ามาติดต่อผมว่าจะมีการเซ็นสัญญาต่อไหม ทำให้ผมเคลียดเข้าไปใหญ่ งานก็ทำได้ไม่ดีพอ แถมไม่รู้ว่าจะตกงานไหม ไม่กล้าเอาเรื่องเคลียดต่างๆ ไปปรึกษาใคร อยากทำนะครับแต่พอจะทำจริงๆก็ไม่สามารถทำได้ครับเหมือนมีกำแพงกั้นไว้อยู่
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนเริ่มกลับไปอยู่จุดๆนั่นอีกแล้ว ในจุดที่ผมเป็นโรคซึมเศร้า(หรือผมยังไม่หายก็ไม่แน่ใจครับ) ผมกลัวครับ ผมยอมรับ ผมกลัวการที่คนมาสงสาร กลัวการที่คนมาเป็นห่วง กลัวคนมองว่าผมป่วย ผมกลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวหมอ กลัวยา จนตอนนี้ผมเหนื่อยมากๆ และไม่รู้จะทำไงต่อไม่มีจุดหมายกับชีวิต และไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปอีกนานแค่ไหน ผมควรทำยังไงดีครับควรที่จะหาหมอเหมือนตอนนั้นดีไหม บอกครอบครัวดีไหม แต่ผมไม่กล้าสักอย่างเลยครับ เลยอยากได้คำปรึกษาต่างๆ อยากเอามาเป็นข้อคิดว่าควรทำยังไงต่อไปครับ