ช่วงนี้เครียดๆกับเรื่องเรียนเพราะว่าซิ่วมาเรียนที่ใหม่ พี่ที่สนิทแกเลยอยากเปิดไพ่ให้เผื่อจะดีขึ้นบ้างในด้านจิตใจ ก็คุยสัพเพเหระไปเรื่อยจนพี่แกเปิดเรื่องความรักให้เพราะเราชอบบ่นว่าเหงาอยากมีแฟนมาตลอด ผลที่ออกมาก็ไม่เกินคาดเท่าไหร่ไม่มีจนกว่าจะทำงานเราก็ปลงแบบจอยๆ แต่อยู่ๆพี่ก็บอกว่าที่ม.เดิมมีคนแอบชอบเรานะพอซักไซ้ไปเรื่อยดันตัดคนไปมาเหลืออยู่คนนึงเป็นเพื่อนสนิทเราเองสนิทมาตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย

          เราไม่เชื่อเลยเราปฏิเสธหนักมากเพราะนี่มันเพื่อนสนิทเราก็สวนไปว่าไม่จริงอะ ไม่ใช่ ผิดหรือเปล่า มั่วปะเนี่ย แต่ก็ต้องฟังหูไว้หูเราก็ไม่อยากจะเชื่อด้วยซ้ำแต่สิ่งที่ติดค้างหลังจากการดูดวงนี่สิของจริง

          มันทำให้เราย้อนกลับมามองตัวเองและเขาในอดีตซึ่งเอาเข้าจริงก็พอมีโมเม้นต์ให้คิดเยอะนิดหน่อย เพราะเราเรียนม.ปลายมาด้วยกันแต่ที่ชัดๆคือช่วงก่อนเปิดเทอมของปี1 เรากับเขาไปเที่ยวกันโดยใช้คำว่าสำรวจพื้นที่รอบม.ไปเดินตลาดนัดโบราณด้วยกันเราจำได้ว่าตอนนั้นแม่เราวิดีโอคอลมาตอนที่ยังเดินกับเขาอยู่เลย ขากลับก็แวะซื้อไม้แบดโดยที่เขาเลือกและจ่ายให้เองทุกอย่างเลยเพราะอยากให้เราออกกำลังกายบ้างTT 

          ซื้อของที่สะพานเหล็กด้วยกันจำได้เลยว่าเขาซื้อดาบไม้มาละเกือบขึ้นบีทีเอสไม่ได้555 พอมาถึงก็พาเราไปที่หอเพื่อนางจะเปลี่ยนชุดให้เข้ากับดาบเราเลยโดนใช้ให้ไปถ่ายรูปให้แล้วก็เอารูปที่เราถ่ายให้ไปอีดิทเพิ่มใช้เป็นรูปโปรไฟล์ตัวเองตอนนั้นก็ขำดี

          มีอีกครั้งที่ไปดูหนังแล้วจบที่จะไปกินหมูกะทะต่อระหว่างทางไปร้านฝนดันมีแววจะตกเพราะเริ่มมีฝนปรอยไม่มีใครพกร่มเขาก็เอาหมวกตัวเองมาให้เราใส่ ส่วนเขาก็ใส่หมวกที่ไปซื้อมาวันนี้ใส่กินหมูกะทะอย่างนั้นกันทั้งคู่555มีบังคับเราถ่ายรูปเก็บไว้ด้วย
          สุดท้ายกลับหอช่วงโพล้เพล้ดันเจอผีหลอกทั้งคู่เราที่พึ่งรู้ว่าโดนหลอกหลังจากถึงหอเพราะระหว่างทางที่เดินเขาพยายามพาเรากลับหอให้ไวที่สุดโดยที่ไม่บอกอะไรเลยโทรมาบอกเราทีหลังเอาแล้วก็จบที่บอกให้เราอย่าคิดมากแต่สุดท้ายร้องไห้อยู่ดีเพราะช็อคไม่เคยเจอมาก่อน

          ระหว่างเรียนเราไม่สบายบ้าง ปสด.บ้าง เครียดมากบ้างไปพิมพ์บ่นในแชทเขาสุดท้ายก็จบที่โดนเขาโทรมาบ่นบวกด่าตามประสาเพื่อนสนิทปากสุนัข มีชีทอะไรถ้าขอส่งให้แลกเปลี่ยนไฟล์กันตลอดมีนัดกินหมูกะทะบ้างประปรายแค่ก็ไม่ค่อยได้คุยกันเพราะคนละสาขานานๆทีเจอหน้ามีด่ากันตลอด555 

           พอเราหายไปเพราะจะซิ่วเขาก็โทรมาจะชวนรียูเนี่ยนกับกลุ่มเพื่อนมัธยมปลายก็กลายเป็นว่าเราต้องมาอธิบายสิ่งที่เราหนีเขา รู้สึกผิดสุดๆที่ไม่คุยกับเขาเรื่องนี้ เพราะตอนนั้นเราเครียดบวกกับสภาพจิตใจย่ำแย่คิดว่าบอกไปคงไม่มีใครเข้าใจ พอได้มาคุยกันเราก็ร้องไห้หนักมากๆเพราะเขาพูดบรีฟบีบน้ำตาเรามาก เช่น
          ที่ด่าไปทั้งหมดเพราะเป็นห่วงมาตลอด, ทำไมอยู่ๆจะมาทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวแบบนี้ล่ะ, เคยปฏิเสธไหมที่จะไม่รับฟัง, ถึงจะไม่สามารถช่วยได้เดี๋ยวนี้ตอนนี้แต่มั่นใจว่าช่วยอย่างสุดความสามารถเสมอ เอาเป็นว่าเยอะมากจนทำเราร้องไห้เป็นชั่วโมงเลยแต่เขาก็อยู่ปลอบจนจากเศร้าเป็นกลับมาปากสุนัขใส่ได้เหมือนเดิมถึงปล่อยเรานอนทำให้รู้ว่าเขาเป็นห่วงเรามากจริงๆแล้วก็รู้สึกว่าที่เขาพูดมาไม่เกินจริงเลยสักนิด

          โมเม้นต์เล็กๆก็พอมีบ้างเห็นเช่น เราตัวสั้นขาสั้นกว่าเขา อีกอย่างเขาก้าวไวด้วยเลยเดินนำเราไปเยอะ แต่พอนำไปได้ระยะนึงเขาจะหยุดหันมามองเราเป็นระยะสงสัยเขาน่าจะรำคาญเราเลยจับกระเป๋าเขาไว้เลยจะได้ไม่ต้องมาหยุดๆเดินๆ

            ก็คร่าวๆประมาณนี้แหละค่ะถ้าถามว่าต้องการอะไรก็คงไม่หรอกเพราะเขาบอกว่าจะโสดไปตลอดชีวิตวันๆเอาแต่เรียนกลับหอก็เปิดโจทย์ทำตลอดงานอดิเรกนอกจากบ่นเพื่อนๆทำตัวเป็นตาแก่ คือนอนดูอนิเมะ จากม.ปลายรด.ผมเกรียนตอนนี้เครียดเพราะเกรดตกปล่อยผมยาวประบ่าแล้ว555