เราร้องไห้กับตัวเองเป็นล้านๆครั้ง เรารู้สึกทรมาน และเจ็บอยุ่เสมอ เวลากลับมาพบเจอครอบครัว ครอบครัวเรามีพี่น้องอยู่3คน รวมเรา เราเป็นพี่คนโต เราชอบมีปัญหากับแม่มาก เรารู้สึกว่าแม่เกลียดเรามาก เราขยับตัวทำอะไรก็จะด่าจะบ่น ซึ่งมันเป็นอะไรที่น่ารำคาญมากจริงๆโดนบ่นโดนว่าโดนด่าทุกวัน เราเป็นคนบ่อน้ำตาตื้นด้วย เวลาโดนด่า น้ำตามาแล้ว น้ำตาซึมแล้วต้องหาที่หลบไปแอบร้องไห้ เราทรมานมากๆ และเรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นเด็กหอเพิ่งกลับมาจากหอพักมาบ้าน เรากลับมาได้3วัน เราก็ทะเลาะกับพ่อกับแม่ครั้งใหญ่ เพราะแม่ด่าว่าเราทำงานพลาด เป็นงานในครอบครัว ซึ่งงานมันเยอะมากเยอะมากๆจนเราลืมทำไปอย่างนึ่ง แล้วเราก็ตอบกลับแม่ไปว่าไม่ได้ทำพลาดนะ ไม่ใช่นะ แล้วตอนนั้นนั่งกินหมูกะทะอยู่พอดี พอเลยสวนมาเลยว่าอย่าเถียงทำอะไรผิดก็ควรยอมรับ ไม่ใช่มาเถียงแบบนี้ จนเรากินหมูกะทะไม่ลงแล้ว เรากลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่ให้ร้องไห้ และรีบกลับเข้าบ้านไปในห้อง ไปนั่งร้องไห้ เราเจ็บ และทรมานมากที่เกิดมาในครอบครัวแบบนี้ ตั้งแต่เด็กจนโตเราแทบจะไม่เคยได้กอดพ่อกับแม่ เราไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้วแม่รักเรามั้ย หรือที่ต้องทนๆอยู่กับเราเป็นแค่หน้าที่ที่ต้องเลี้ยงดู บางครั้งเราพยายามคิดว่าเค้ารักเราเลยบ่าด่าเรา แต่เราเจ็บมากแต่ละคำที่เค้าพูด เค้าพูดไม่ดีใส่เราเลย เราไม่รู้จริงๆว่าไปทำอะไรให้เค้าโกรธ จนเกลียดเราขนาดนั่น เค้ารักน้องทั้งสองมากๆนะคะ เวลามีอะไรน้องถามถึงเรา เค้าก็จะบอกว่าไม่ต้องไปยุ่งกับมัน มันไม่ใช่พี่สาวเธอ จะให้เราคิดยังไง หือออ แล้วชอบมาหาเรื่องเราไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ตาม ปล.เราอายุ16นะคะ และโดนเค้าไล่ออกจากบ้านซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เราก็ไม่ไปค่ะเพราะเราไม่มีตัง เราคิดว่าถ้าถึงเวลาเหมาะสมเราจะออกไปเอง หรือทุกคนคิดว่าเราควรทำยังไงดีคะ