เพื่อนคนนี้เราสนิทมาตั้งแต่ ม ปลาย ตอนนี้อยู่ปี1แล้ว พอมามหาลัยคืออยู่หอ ห้องเดียวกัน ผ่านมาได้สักระยะเรารู้สึกว่าเพื่อนไม่เหมือนเดิมอ้ะ
เราเรียนเซคเดียวกัน สาขาเดียวกัน พอไปเรียนเราช้านิดหน่อยคือมันก็ทันเวลาเรียนนะ แต่บางวันเค้าก็ไปเรียนทิ้งเรา
เราจุกอยู่เรื่องนึงคือไข่ วันนั้นนางกลับบ้าน เราอยู่ห้องล่ะขี้เกียจออกไปซื้อข้างนอกเห็นไข่เหลือจากที่กินสุกกี้ หารตังกันออก
เราก็เอามากิน พอนางกลับมาจะกินไข่ แต่ไม่เจอแทนที่จะถามเรา ตอนนั้นนางคุยโทรศัพท์กับแฟน ล่ะแบบคุยกับแฟนนางประมาณว่า
เงินก็ไม่จ่ายยังจะเอาไปกินอีก ซื้อก็ไม่ได้ซื้อ งี้อ้ะ คือเราก็นั่งอยู่ตรงนั้นนะแต่ไม่ถามเรา ตอนนั้นคือน้ำตาคลออ้ะ แต่ร้องไห้ไม่ได้กลั้นไว้อยู่
ก็เลยบอกว่าเรากินเอง หลังจากที่เราบอกก็ยังไม่หายอีกนะ บ่นกับแฟนนางเรื่อยๆอ้ะ วันนั้นเราไม่คุยด้วยเลย ออกไปร้องไห้นอกห้องอ้ะ
และอีกหลายๆอย่างที่เปลี่ยน ตอน ม ปลาย ไปไหนมาไหนก็ไปกับเขา เขาเป็นห่วงเราตลอดจากที่รู้สึกนะ ตอนนี้เพื่อนคนนั้นของเราหายไปไหนอ้ะ
ทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยเราอึดอัด ทำตัวไม่ถูก ไม่มีอะไรจะคุย ทุกครั้งที่มีเรื่องอยากปรึกษาใครสักคน นางกลับไม่ใช่คนแรกที่เราขอคำปรึกษา
และตั้งแต่ที่คบกันมาไม่ว่าใครจะเป็นคนผิดเราเป็นคนง้อก่อนตลอด ถ้าเราไม่เข้าไปง้อนางก็ไม่คุย
เดี่ยวนี้นางย้ายหอไปอยู่กับเพื่อนอีกคน เทอมนี้ก็อยู่คนล่ะเซค เจอกันน้อยลง เราเลยไม่คุยไม่ทัก เค้าไม่คิดหรอว่าเราโกรธอะไรรึป่าว
แต่ไม่เลย เขากลับแชร์โพสในเชิงด่าเรา  เราก็รู้สึกผิดนะที่ไม่คุยกับเขาอีกเลย คิดถึงเมื่อก่อนมาก