ผมได้แต่เสแสร้งมีความสุขลงอินเทอร์เน็ตไปวันๆว่าเราอยู่มีความสุขนะถึงจะน้ำตาไหลขนาดไหนก็ต้องลงว่าเรามีความสุขแต่เวลาเล่นโซเชียลมันมีความสุขจริงๆตรงนี้ยอมรับ
ตัดมาที่ชีวิตจริงยกตัวอย่างวันนี้เราเลิกเรียนมา16พอมาถึงบ้าน16:30น.17-18อ่านหนังสือคัดภาษา18-19อาบน้ำ20แม่พ่อเลี้ยงเลิกงานมาถึงบ้านก็โวยวายว่า ทำไมเราไม่เอาน้ำใส่ตู้เย็นมันเป็นเรื่องที่ปัญญาอ่อ นมาก ซึ่งคุณก็ทำเองได้แต่คุณกลับมาด่าผมแล้วมาตระคอกเรียกขึ้นขึ้นกู เราก็ตอบไปเลยว่าว่าละเรื่องนี้อีกละแล้วก็มองเราแบบตาเหยียวอยากจะเอานิ้วทิ่มตามาก เราก็เลิกเรียนมาก็รู้สึกเพลียมากซึงลูกคนอื่นเขาไม่อยู่บ้านกันนะออกเที่ยวไปห้างดูหนังหลังเลิกเรียนแต่เรา อยู่บ้านตามที่แม่ต้องการ แล้วทุกคำพูดมันแทงใจเรานะเหมือนวันก่อนจานใบเดียวยังเรียกเราไปล้างให้ แม่ก็ค้านจานใบเดียวล้างเองไม่ได้หรือไง เขาก็พูดแค่ลูกไม่กล้าใช้ลูกมีลูกไ้ว้ทำไม(พูดในใจใครลูก)เพราะแม่คงคิดว่าเราทำทุกอย่างมากพอแล้วแล้วเวลาเขาพูดแต่ละครั้งเอามาคิดตลอดว่า เราไม่ดีหรอทำขนาดนี้ยังโดนคำต่อว่าต้องเอามาร้องน้ำตาคลอคนเดียวใครจะว่าเราอ่อนแอก็ตามใจนะเคยโดนคำด่าที่ด่าแล้วแทงใจมากๆไหม เคยทุกคนไม่ว่าใครแต่เราทำดีทุกอย่างโดนด่าเกือบทุกวันตั้งแต่เกิดไม่เคยมีความสุขเลยตอน1-7ขวบอยู่กับพ่อแม่แท้ๆสบายดี7-14อยู่กับย่าแต่ก็คิดถึงแม่มากแล้วพ่อกับแม่ก็แยกทางกันตอนนั้นไปบ้านเราเองที่พ่อแม่อยู่ด้วยกันร้องให้อยากให้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแต่ก็เป็นไปไม่ได้คิดถึงเมื่อตอนเด็กเราก็อยู่กับย่าอยู่กับ(ขอเล่าก่อนไม่ไม่รู้ว่าต้องเรียกอะไรป้ามีลูกแล้วลูกของป้ามีลูกอีก)ลูกๆของพี่นั่งแหละ เขามาอยู่กับย่าพักนึงหรืออยู่กับป้าเรานั้นแหละเมาส์มอยกันตลอดทั้งวันแล้วเวลาลูกป้ามา เด็กๆพวกนั้นดีใจเราก็แบบน้อยใจไม่มีมีแม่มาหาสักครั้งอิจฉาเด็กๆ2คนที่แม่มาหามีแม่แต่ก็ดีใจกับพวกเด็กๆถึงแม้จะไม่ใช่แม่เรามาแต่เราก็มีย่าคอยคุยเล่นด้วยได้ถึงเรื่องแต่ก็เหมือนเด็กขาดพ่อแม่อ่ะเนาะซึ่งไม่มีใครรู้สึกดีที่พ่อแม่แยกทางกันถึงจะมีบ้างที่ย่าด่าแต่เราก็รับฟังไว้คิดเพราะเราคบเพื่อนผิดเราไม่เคยเหวี่ยงเถียง
แต่พออายุ15เรามาอยู่กับแม่กับพ่อเลี้ยงก็ไม่เคยจะมีความสุขหรอก คิดอยากจบชวมา5-6รอบละแต่เราไม่ลงมือทำอะไรบ้าๆง่ายๆที่เข้าในหัวเพราะมันไม่ใช่ทางแก้ปัญหาเราควร ทำให้ย่าให้พ่อให้แม่มีความสุขในความสำเร็จในชีวิตเราสิ่ไม่ใช่มาเสียใจเพราะเราโดนด่าว่าตลอดเรื่องไม่เป็นเรื่องเกือบทุกวันแม้ว่าเราลองตัดขาดไม่เห็นหน้ากันไม่คุยกัน2วันยังหาเรื่องติ คิดดูแม่ต้องการให้ลูกเป็นแบบไหนลูกเป็นให้หมดแต่คุณหันกลับไปดู ผัวคุณหน่อยก็ดีนะ เราคิดว่าโตขึ้นเราจะได้เจอแม่อยู่กับแม่หน่ำใจอยากในตอนเด็กสรุปร้องให้ ตั้งแต่เด็กจนโตเครียดกดดันตลอดเวลา13ปีไม่น้บตอน7ขวบผัวเขาเล่นแต่การพนันในห้างยังเล่น เตือนไม่ฟังบอกจะเล่นตอนไหนก็ได้เสรีคิดในใจถ้าโดนตรวจสอบกูจะหัวเราะให้คิดเศร้าตลอดเวลาร้องให้ตลอด คิดว่าแม่ก็น่าจะปล่อบไม่กดดันอะไรมากหรอกสรุปกดดัน ในหัวโตมาก็คงเหมือนเด็กม.3คนอื่นๆแหละสรุปกดดันตัวเองพิมพ์ไปร้องให้ไปวัยนี้ควรได้เล่นสนุกสนานมีความสุขเราไม่เคยกลับบ้านดึกเหมือนเด็กคนอื่นในชีวิตมี3ที่ที่ไปได้1โรงเรียน2บ้าน3พิเศษหน่อยห้างแต่2-3สัปดาห์ไปที1หรือเดือน1นั้นแหละไปดูหนังวันหยุดวนลูป