เอาจริงๆอยากคุยเรื่องนี้กับคนมีความคิดเห็นหลายๆรูปแบบหน่อยค่ะ 
ความสัมพันธ์เรากับย่า ค่อนค่างเเย่มานานมากๆเเล้วตั้งเเต่เรายังเด็ก จนตอนนี้เราเรียนจบ มีงานทำจนทำงานมาหลายที่มากๆเเล้ว มีเเฟนที่คบกันมา 6ปีเเล้ว มีทุกอย่างที่ไม่ควรจะเครียดหรือเอามาเป็นปัญหาชีวิตเเล้ว เเต่เรายังรู้สึกว่าย่าหรือบุคคลคนนี้ ยังไม่ใช่เซฟโซนของเรา ไม่ได้รู้สึกว่าเราจะต้องตอบเเทนอะไรเขามากมาย เท่าที่คิดเเบบตื้นๆนะคะ อาจจะมองว่าเเย่ก็ได้ เพราะตั้งเเต่ที่รู้สึกว่า ฉันแอนตี้คนนี้ คือช่วงมอต้น เรายอมรับว่าช่วงนั้นเราเกเรจริงๆ เเต่เรารู้เหตุผลที่เราเป็นเเบบนี้ เราไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะคะ คือเขาห้ามเราทุกอย่าง ห้ามคบเพื่อน ห้ามไปเที่ยว ห้ามซื้อของ ห้ามเราทุกอย่างในทุกเรื่องที่ทุกคนคิดว่ามันไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ จนเราต่อต้านเขาทุกรูปแบบ อะไรที่ห้ามเราทำ เพื่อที่จะทำให้เขาเห็นว่า มันไม่ได้ทำให้เราเป็นเด็กมีปัญหา ถ้าเราไม่ทำตามที่เขาบอก เราไม่ได้จะกลายเป็นไม่ดี ถ้าเรามีเพื่อน เราไม่ได้จะกลายเป็นเด็กใจเเตกถ้าเราไปเที่ยวกับเพื่อน เราไม่เคยขอเงินเขาหรือพ่อหรือคนในตรอบครัว เพื่อซื้อของไม่จำเป็น โทรศัพท์ทุกเครื่อง เราเก็บเงินซื้อเอง จนมีวันนึง เราไม่รู้สาเหตุ ว่าเขาเป็นอะไร เอาโทรศัพท์เอาไปทุบทิ้ง ทุบด้วยก้อนหิน โทรศัพท์ทุกเครื่องที่เราเก็บเงินซื้อเอง เขาจะหาทางไม่ให้เราได้ใช้มัน ยึดบ้างทำให้พังบ้าง เราเก็บกดมาก ตั้งเเต่วันนั้น เราก็มีอคติกับเขาทุกเรื่อง จนเราไปเรียนกทม บวกกับทำงาน รวมๆเกือบ10ปี เราถึงกลับมาอยู่บ้าน เพราะอยากกลับมาทำธุรกิจที่บ้านให้มันดี ตั้งเเต่กลับมาวันเเรก ใช่ค่ะเหมือนเดิม หาเรื่องทะเลาะกับเราทุกวัน เเซะเราทุกวัน ด่าเราเเต่เรื่องเดิมๆ ตั้งเเต่เรื่องตอนเด็กจนโต ด่าเเม่เรา ทั้งที่เรากับเเม่เเทบจะไม่เคยเป็นเเม่ลูกกัน( เเม่ไม่เคยเลี้ยงเรามา) เราถามหน่อยค่ะ ด่าว่าเราเหมือนเเม่ สันดานเดียวกัน บลาๆ เราไม่รู้นะว่าอดีตเป็นไง เเต่เราไปเกี่ยวอะไรด้วย โกรธกันเกลียดกันเเล้ว เราเกี่ยวอะไร เราผิดอะไร จนตอนนี้เราไม่เคยดีในสายตาเขาเลย ทุกครั้งที่เราทะเลาะกับเขา คนในบ้านจะหายหมดไม่มีใครห้ามใคร ไม่มีใครปลอบใคร ไม่เชื่อเรื่องโรคซึมเศร้า ไม่เชื่อ ทุกสิ่งอย่างที่เราเคยเป็น เรารักษาตัวเองมาตลอด ทุกวันนี้เราสงสารเขานะคะ ที่เราอคติกับเขาเเบบนี้ เขาจะพูดอะไร้ราก็ไม่พอใจ ไม่อยากได้ยินเสียง เเต่ก็สงสารตัวเองด้วย สามวันดี สี่วันทะเลาะ ทำยังไงได้บ้างคะ เรื่องมันเยอะกว่านี้ เเต่เล่าสามวันก็ไม่หมด