ความฝันเรื่องนี้เป็นความฝันที่อยู่ในคืนเดียวกันกับเรื่อง “รับน้องนองเลือด” คือวันที่ ๑๕ มีนาคม ๒๕๖๗ 

      ข้าพเจ้าฝันย้อนไปเมื่อครั้งที่ยังเป็นเด็กมัธยม ข้าพเจ้ากำลังเล่นสนุกกับลูกพี่ลูกน้องของข้าพเจ้าซึ่งเป็นชาย ๑ คนชื่อกร แลเป็นหญิง ๑ คน ชื่อโกะ 
กรอายุห่างจากข้าพเจ้า ๗ ปี ส่วนโกะอายุห่างจากข้าพเจ้า ๘ ปี ในความฝันสองคนนั้นยังเรียนอยู่ชั้นประถม ฉันนั้นอายุของข้าพเจ้าคร่าวๆก็คง ๑๕ ปี 
      เมื่อกล่าวถึงเรื่องอายุอานาม ข้าพเจ้าอดนึกถึงข้อสอบเข้าหน่วยงานราชการ หรือ กพ. ไม่ได้ เพราะมักมีคำถามที่ให้ทายอายุคน ๒-๓ คน เสมอ ถ้าท่านผู้อ่านสงสัยว่าเป็นเยี่ยงไร ข้าพเจ้าก็ขอเรียนเชิญให้ท่านไปสืบค้นข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตเอง เพราะคงเป็นเรื่องป่วยการที่ข้าพเจ้าจักอธิบายให้เปลืองหน้ากระดาษเสียเปล่าๆ
      ดังกล่าวข้างต้นว่า เราสามคนกำลังเล่นสนุกกัน เราเล่นดีดลูกแก้วลงหลุม เล่นขุดดิน เล่นกับหินข้างทางรถไฟ บริเวณสถานที่ใกล้กับ “วัดทุ่งหล่อ” แลสถานีรถไฟชื่อเดียวกันกับวัด 
      แต่เรื่องราวอันไม่คาดฝันพลันเกิดขึ้น เมื่อโกะซึ่งมีนิสัยซุ่มซ่ามอยู่เป็นทุนเดิม (ไม่ว่าโลกแห่งความฝันหรือความจริง) เจ้าหล่อนได้สะดุดหินข้างทางรถไฟแล้วหกล้ม ศีรษะกระแทกกับรางรถไฟจนเลือดอาบ ข้าพเจ้ารีบถอดเสื้อของตนมาซับเลือดที่ศีรษะของโกะ เราทั้งสามคนสติแตก แลทันใดนั้นเอง ที่รถไฟขบวนปริศนาพลันวิ่งมา
      มันเป็นรถไฟประหลาด ไม่ใช่รถไฟของการรถไฟแห่งประเทศไทย รถไฟขบวนนี้มีสีน้ำเงินๆ มีเพียงตู้เดียว แลบัดนี้รถไฟนั่นหยุดอยู่หน้าเรา มีชายแปลกหน้าสองคนหน้าตาไม่น่าไว้วางใจ พวกเขาสวมชุดเสื้อยืดแขนยาวสีน้ำเงิน คงจักแต่งคุมโทนกับตัวรถไฟ ทันใดนั้นชาย๑ ใน ๒ คน ถามพวกข้าพเจ้าว่า

“ขึ้นมาสิ เดี๋ยวพาไปโรงบาล”

ข้าพเจ้ากับกรมองหน้ากัน ทั้งกรแลข้าพเจ้าก็แสดงสีหน้าเหมือนกันคือไม่ไว้ใจคนขับรถไฟ สักพักข้าพเจ้าจึงตอบกลับไปว่า

“ไม่เป็นไรครับ”
“ไม่ต้องกลัวพี่หรอกนะ รีบๆพาเด็กผู้หญิงคนนี้ไปโรงบาลเถอะ เสียเลือดมากเดี๋ยวจะตายเอานะ เร็วเข้า รีบขึ้นรถ”

      พวกเขาตอบกลับมา ข้าพเจ้ามองหน้ากับกรอีกครั้ง กรพยักหน้าให้ข้าพเจ้า เราทั้งสามคนขึ้นรถไฟปริศนานี้ไปด้วยกัน แต่ไม่ได้ไปโรงพยาบาล! ข้าพเจ้ากับกรถูกจับมัดแขนมัดขาในลักษณะเดียวกันกับพระเยซูที่ถูกตรึงกางเขน แต่กรณีของข้าพเจ้ากับกร เป็นการตรึงบนผนังที่เต็มไปด้วยสายไฟฟ้าแทน
      อ้ายพวกคนที่เจอบนริมทางรถไฟนั้น แท้ที่จริงก็คือพวก “องค์กรประหลาด” ที่ต้องการทดลองแบบ “วิตถาร” โดยมีปัญหาที่ต้องการศึกษาวิจัยคือ “เด็กมนุษย์สามารถทนกระแสไฟฟ้าได้กี่โวลต์!” ทำให้พวกมันเลือกเหยื่อที่เป็นเด็กทดลอง แลมาเจอกับพวกข้าพเจ้าพอดี
      ข้าพเจ้ากับกรกลายเป็นหนูทดลอง ส่วนโกะกำลังหลับใหลอยู่ข้างๆ โดยเจ้าหล่อนถูกพวกทุรชนพันผ้าก๊อซหยุดเลือดอย่างเรียบร้อย ข้าพเจ้าคิดว่าหากโกะตื่นขึ้นมาเมื่อไร พวกเวรนั่นต้องจับโกะมาทดลอง Appreeอีกคนเป็นแน่
      ข้าพเจ้ากับกรทรมานทรกรรมจากการถูกทดลองช็อตไฟฟ้า ทั้งข้าพเจ้าแลกรร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด แต่แล้วสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริงเมื่อตำรวจได้มาทลายรังของพวกคนร้าย โกะถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างปลอดภัย ส่วนข้าพเจ้ากับกร มีตำรวจนายหนึ่งอาสาพาเราขึ้นรถไฟกลับไปยังสถานีรถไฟบ้านทุ่งหล่อ บ้านของพวกเรา
      ขบวนรถไฟที่เรานั่งนั้นเป็นขบวนประหลาด ที่ตู้โดยสารอยู่ข้างหน้า ส่วนของคนขับอยู่ข้างหลัง ซึ่งแตกต่างไปจากตู้รถไฟปกติที่ส่วนของคนขับจะอยู่หน้า ส่วนของตู้โดยสารจะอยู่หลัง
      ทั้งข้าพเจ้าแลกรได้นั่งรถไฟไปชมวิวทิวทัศน์ของจังหวัดนครศรีธรรมราช เมื่อใกล้ถึงสถานีรถไฟบ้านทุ่งหล่อ เราสองคนก็พร้อมที่จักลง แต่รถไฟก็ไม่ยอมหยุด! รถไฟยังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ข้าพเจ้าและกรเห็นท่าไม่ดีจึงวิ่งไปหาคนขับ ปรากฏว่าคนขับได้เสียชีวิตลงในลักษณะนอนตายตาเหลือก! ทั้งข้าพเจ้าแลกรต่างเสียขวัญเป็นอันมาก เราสองคนพยายามหยุดรถไฟขบวนนี้ แต่มิอาจสามารถหยุดได้ ขบวนรถนี้จักวิ่งตามทางรถไฟพร้อมทั้งข้าพเจ้าแลกร เป็นเพลาชั่วกัปชั่วกัลป์ ไม่มีสิ่งใดหยุดยั้งการเดินทางนี้ได้ นอกเสียจากว่าความฝันจักถูกเปลี่ยนเรื่องราวไปเป็นความฝันเรื่องอื่นๆ