สวัสดีค่ะ อยากปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องปัญหาโลกแตกของการมีเพื่อนบ้าน คือเรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า ครอบครัวของเราอยู่ในหมู่บ้านที่นี่มาประมาณ 10 กว่าปีแล้ว เราคิดว่าไม่ชอบเค้าเลย(บางบ้าน) (หมู่บ้านจะแบ่งเป็นซอย) พวกเค้าชอบสร้างรบกวนให้เราตลอดเวลา ด้วยอาจจะเพราะเราอยู่บ้านตลอดเพราะเราเป็นนักศึกษา พ่อแม่ของเราเลยไม่ได้รับผลกระทบมากเท่าไหร่ แต่เราอยู่บ้านทั้งวันและเป็นคนเก็บตัวเพราะเราชอบอยู่บ้าน แต่ปัญหาก็คือเพื่อนบ้านของเราไม่มีความเกรงใจบ้านเราเลย อาจเป็นเพราะแม่ของเราสนิทกับบ้านของเค้า แต่เราคิดว่าเค้าไม่ได้สนิทกับเราและทุกคนควรมีความเป็นส่วนตัว และมารยาทเป็นสิ่งสำคัญ เพราะแบบนั้นเราเลยไม่กล้าที่จะพูดเพราะเห็นแก่แม่ของเรา เราจะสรุปเป็นข้อๆ เพื่อไม่ให้ยาวจนเกินไป แต่ถ้าสงสัยตรงไหนก็สามารถถามได้นะคะ
**เพื่อนบ้านที่เรามีปัญหาส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนบ้านข้างๆกัน เพราะเค้ามีเด็กและสร้างความรำคาญให้เราตลอด จนกลายเป็นเราไม่ชอบเค้าและไม่คิดจะคุยด้วย
1.เพื่อนบ้านข้างๆมีเด็กและซนมาก มักเสียงดังตลอดและกับเพื่อนซอยด้วยกัน พอน้องยิ่งโตกันก็ยิ่งเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ และเล่นกันแรงขึ้นเรื่อยๆ เราจอดรถยนต์ไว้หน้าบ้านของเรา และบ้านอื่นๆก็เช่นกัน แต่เด็กๆในซอยเวลาเล่นกันมักจะมาเล่นแถวหน้าบ้านเรา บางครั้งเล่นปืนอัดลม บางครั้งเล่นสกู๊ดเตอร์ แล้วเราก็ห่วงรถของเรามาก เวลาเด็กๆมาแอบที่รถเราหรือมาเล่นแถวรถเราพ่อแม่ของเด็กไม่เคยห้ามเลย คือซอยบ้านเราอยู่ใกล้สวนสาธารณะมากเดินไปประมาณไม่ถึงนาทีก็ถึงเราไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อแม่ของเด็กๆเหล่านั้นไม่ให้ลูกตัวเองไปเล่นที่สวน
2. ข้างบ้านขายอาหาร (เป็นแม่ของพ่อแม่เด็กแต่ไม่แน่ใจว่าเป็นแม่ของฝั่งไหน) แล้วพวกเค้าจะเตรียมวัตถุดิบเพื่อเตรียมขายของในตอนเช้า แต่เค้าต้องเตรียมตอนเย็น ซึ่งเราเข้าใจนะคะว่ามันต้องใช้เวลาในการเตรียม ได้ยินเสียงตำครก เสียงสับนั่นนี่นานเป็นชั่วโมง เราก็ทนตลอด บางวันทั้งเสียงตำครกเสียงเด็กพร้อมกัน ปวดหัวมากเลยค่ะ ที่ซวยก็คือบางวันมีเสียงวันละ 2 ครั้ง ตอนเย็นกับประมาณตี 4 ตี 5 แล้วเรานอนหลับก็มักได้ยินตลอด บางครั้งเราตื่นมานอนต่อไม่ได้ก็มี เพราะเค้าตำครกสับนั่นนี่นาน
3.พ่อของเด็กที่กล่าวมาข้างต้น เวลาเลิกงานบางวันก็เปิดเพลงในบ้านทะลุออกมาบ้านเราในตอนกลางคืนประมาณ ห้าทุ่ม,เที่ยงคืน,ตี1 บ้างแล้วลูกเค้าจะร้องเพลงเสียงดัง บางครั้งดัง 2-3 ชั่วโมงก็มี แต่ก็จะร้องเพลงกันตั้งแต่ 5 ทุ่มถึงตี 1 กว่า
4.เด็กๆในซอยมักมานั่งเล่นหน้าบ้านของเราและเล่นกัน มานั่งกินขนม บางครั้งขยะก็ทิ้งไว้ เราหงุดหงิดมากเลยค่ะ บางทีก็กรี๊ดๆกัน ทั้งเสียงผู้ชายและผู้หญิงเราปวดหัวมาก อาจเป็นเพราะเราไม่ชอบเด็กมันเลยทำให้เราพาลไม่ชอบผู้ใหญ่ของเด็กไปด้วย เพราะเราคิดว่าควรสั่งสอนให้เด็กให้เป็นที่เป็นทางมากกว่านี้
5.บ้านเราปลูกต้นไม้ไว้หน้าบ้าน บางครั้งเด็กก็มาเด็ดเล่นกัน จนต้นไม้เกือบตาย
6.มีแมวหลังนึงบ้านเลี้ยงแมวเป็นระบบเปิด แล้วแมวของเค้าก็มานอนเล่นบ้านเราตลอดทั้มางวัน มาขี้มาฉี่บ้านเราแล้งกลิ่นเหม็นมาก เคสหนักสุดคือ เล็บของแมว แมวมักจะลับเล็บที่เบาะรถมอเตอร์ไซต์จนเบาะพังไม่เป็นท่า เปลี่ยนเบาะไปแล้ว 1 รอบ แต่เราก็ไม่ได้ไปโวยวายอะไรเพราะไม่เจอแบบเป็นๆ ถึงเจอก็ไม่ได้ถ่ายเก็บไว้ เพราะไม่อยากมีปัญหา ไม่มีหลักฐาน และเราก็ไม่ได้เกลียดแมวเพราะว่าแมวมันไม่รู้เรื่องมันเป็นสัตว์ก็เลยช่างมันและพยายามปล่อยวาง
7.เด็กๆมักจะพูดคำหยาบใส่เรา เรียกเราด้วยคำว่า เฮ้ยๆ หรือเรียกว่าลูกยัย...(ชื่อแม่)เวลาเราเดินออกไปที่ใกล้ๆ ก็ชอบมาผลักเรา เราก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะเห็นเป็นเด็ก
8.เพื่อนบ้านชอบมาส่องมาบ้านเราว่าเราทำอะไรอยู่ หรือเราไปไหนก็มักจะถามว่าไปไหนนั่นนี่ แล้งผู้ใหญ่ก็มักจะพูดจาหยาบคายกับเด็กแล้วเสียงดัง
9.บางครั้งเวลามีคนมาบ้านรถมอเตอร์ไซต์ของบ้านเค้าก็มาจอดบ้านเรา ตากผ้าก็กินพื้นที่บ้านเรา
ชีวิตเราถ้าอยู่บ้านทั้งวันจะวนลูบคือ ตี4,5 ได้ยินเสียงตำครกสับนั่นนี่ (2-3 ครั้ง ต่อสัปดาห์) พอตกเย็นเด็กเลิกเรียนก็รวมตัวเล่นกันในซอยมาเล่นหน้าบ้านเรานั่งหน้าบ้านเรา พ่อแม่,ยาย ของพวกเค้าก็และเดินมาดูบ้างแต่ไม่เคยเรียกเพราะไปนั่งเล่นบ้านคนอื่นเลยจะเล่นกันถึง 1 ทุ่ม และระหว่างนั้นจะได้ยินเสียงทำอาหารอีกครั้งผสมกันไปบางวันถึง 2 ทุ่มก็มี พอเกือบ 5 ทุ่มเที่ยงคืน (2-3 ครั้ง/สัปดาห์) ก็จะได้ยินเสียงตัวพ่อร้องเพลงกับลูกยันตี 1 ระหว่างก็จะได้ยินเสียงกระทืบบันไดของเด็กข้างบ้านแต่เราไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่เพราะตามวัยน้อง
เราจะทำยังไงดีคะเพราะแม่ของเราเป็นเพื่อนของข้างบ้านเรา และเราเคยพูดให้แม่ฟังหลายครั้ง แต่แม่ก็บอกว่าเด็กก็คือเด็ก แต่เราไม่ได้มีปัญหากับเด็ก เรามีปัญหากับผู้ใหญ่มากกว่า เราไม่ชอบพวกเค้าถึงขั้นว่า ไม่อยากคุยไม่อยากยุ่ง แต่ก็ไม่แสดงอาการอยู่ของเราไปเงียบๆ
ตอนนี้ที่พิมพ์อยู่ก็เจออยู่เลยค่ะ มานั่งเล่นหน้าบ้านเรานั่งเปิดเพลงเสียงดังหน้าบ้านเรา พ่อแม่ของเด็กเหล่านั้นไม่ทำอะไรเลย
เราเป็นโรคซึมเศร้ามันเลยทำให้เราเครียดมากกว่าเดิม เพราะมันอึดอัดและไม่อยากออกไปไหนไม่อยากเห็นหน้าเพื่อนบ้าน ไม่อยาเจอกเจอหน้าเด็ก เราปิดบ้านเพื่อเก็บเสียงที่น่ารำคาญเหล่านั้นให้ได้ยินน้อยที่สุด แต่มันทำให้เราเหมือนไม่ใช่ที่ของเราที่ควรอยู่
เราใจแคบไปเองหรือเปล่า บางครั้งก็คิดว่าเราใจแคบไปมั้ย ตั้งแต่บ้านหลังนี้ย้ายเข้ามาประมาณ 2-3 ปีแล้วก็เจอแบบนี้ทุกวันมันเลยทำให้เราเสียสุขภาพจิตมาก แนะนำหน่อยนะคะ ตอนนี้ปวดหัวมาก
ถ้าเรียนจบมีเงินอยากซื้อบ้านหลังใหม่มาก อยากไปอยู่ที่อื่นทุกวัน ถ้าถามว่าทำไมไม่ซื้อบ้านหลังใหม่เลย พ่อแม่เราก็อายุเยอะแล้วการกู้บ้านอะไรเป็นเรื่องยากเราถึงไปไหนไม่ได้
***เราเคยเครียดมากจนถึงขั้นไปนอนห้องเพื่อนที่ใกล้ๆมหาวิทยาลัย แต่ก็ไม่ได้อยู่นาย แค่อยากพักหูพักสมองตัวเองบ้าง เรียนก็เหนื่อยแล้วต้องมาเจอแบบนี้ บอกตรงๆน่าเบื่อมากค่ะ
ขอวิธีจัดการที่มีเพื่อนบ้านแย่ เราใจแคบไปเองหรือเพื่อนบ้านแย่จริงๆ
**เพื่อนบ้านที่เรามีปัญหาส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนบ้านข้างๆกัน เพราะเค้ามีเด็กและสร้างความรำคาญให้เราตลอด จนกลายเป็นเราไม่ชอบเค้าและไม่คิดจะคุยด้วย
1.เพื่อนบ้านข้างๆมีเด็กและซนมาก มักเสียงดังตลอดและกับเพื่อนซอยด้วยกัน พอน้องยิ่งโตกันก็ยิ่งเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ และเล่นกันแรงขึ้นเรื่อยๆ เราจอดรถยนต์ไว้หน้าบ้านของเรา และบ้านอื่นๆก็เช่นกัน แต่เด็กๆในซอยเวลาเล่นกันมักจะมาเล่นแถวหน้าบ้านเรา บางครั้งเล่นปืนอัดลม บางครั้งเล่นสกู๊ดเตอร์ แล้วเราก็ห่วงรถของเรามาก เวลาเด็กๆมาแอบที่รถเราหรือมาเล่นแถวรถเราพ่อแม่ของเด็กไม่เคยห้ามเลย คือซอยบ้านเราอยู่ใกล้สวนสาธารณะมากเดินไปประมาณไม่ถึงนาทีก็ถึงเราไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อแม่ของเด็กๆเหล่านั้นไม่ให้ลูกตัวเองไปเล่นที่สวน
2. ข้างบ้านขายอาหาร (เป็นแม่ของพ่อแม่เด็กแต่ไม่แน่ใจว่าเป็นแม่ของฝั่งไหน) แล้วพวกเค้าจะเตรียมวัตถุดิบเพื่อเตรียมขายของในตอนเช้า แต่เค้าต้องเตรียมตอนเย็น ซึ่งเราเข้าใจนะคะว่ามันต้องใช้เวลาในการเตรียม ได้ยินเสียงตำครก เสียงสับนั่นนี่นานเป็นชั่วโมง เราก็ทนตลอด บางวันทั้งเสียงตำครกเสียงเด็กพร้อมกัน ปวดหัวมากเลยค่ะ ที่ซวยก็คือบางวันมีเสียงวันละ 2 ครั้ง ตอนเย็นกับประมาณตี 4 ตี 5 แล้วเรานอนหลับก็มักได้ยินตลอด บางครั้งเราตื่นมานอนต่อไม่ได้ก็มี เพราะเค้าตำครกสับนั่นนี่นาน
3.พ่อของเด็กที่กล่าวมาข้างต้น เวลาเลิกงานบางวันก็เปิดเพลงในบ้านทะลุออกมาบ้านเราในตอนกลางคืนประมาณ ห้าทุ่ม,เที่ยงคืน,ตี1 บ้างแล้วลูกเค้าจะร้องเพลงเสียงดัง บางครั้งดัง 2-3 ชั่วโมงก็มี แต่ก็จะร้องเพลงกันตั้งแต่ 5 ทุ่มถึงตี 1 กว่า
4.เด็กๆในซอยมักมานั่งเล่นหน้าบ้านของเราและเล่นกัน มานั่งกินขนม บางครั้งขยะก็ทิ้งไว้ เราหงุดหงิดมากเลยค่ะ บางทีก็กรี๊ดๆกัน ทั้งเสียงผู้ชายและผู้หญิงเราปวดหัวมาก อาจเป็นเพราะเราไม่ชอบเด็กมันเลยทำให้เราพาลไม่ชอบผู้ใหญ่ของเด็กไปด้วย เพราะเราคิดว่าควรสั่งสอนให้เด็กให้เป็นที่เป็นทางมากกว่านี้
5.บ้านเราปลูกต้นไม้ไว้หน้าบ้าน บางครั้งเด็กก็มาเด็ดเล่นกัน จนต้นไม้เกือบตาย
6.มีแมวหลังนึงบ้านเลี้ยงแมวเป็นระบบเปิด แล้วแมวของเค้าก็มานอนเล่นบ้านเราตลอดทั้มางวัน มาขี้มาฉี่บ้านเราแล้งกลิ่นเหม็นมาก เคสหนักสุดคือ เล็บของแมว แมวมักจะลับเล็บที่เบาะรถมอเตอร์ไซต์จนเบาะพังไม่เป็นท่า เปลี่ยนเบาะไปแล้ว 1 รอบ แต่เราก็ไม่ได้ไปโวยวายอะไรเพราะไม่เจอแบบเป็นๆ ถึงเจอก็ไม่ได้ถ่ายเก็บไว้ เพราะไม่อยากมีปัญหา ไม่มีหลักฐาน และเราก็ไม่ได้เกลียดแมวเพราะว่าแมวมันไม่รู้เรื่องมันเป็นสัตว์ก็เลยช่างมันและพยายามปล่อยวาง
7.เด็กๆมักจะพูดคำหยาบใส่เรา เรียกเราด้วยคำว่า เฮ้ยๆ หรือเรียกว่าลูกยัย...(ชื่อแม่)เวลาเราเดินออกไปที่ใกล้ๆ ก็ชอบมาผลักเรา เราก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะเห็นเป็นเด็ก
8.เพื่อนบ้านชอบมาส่องมาบ้านเราว่าเราทำอะไรอยู่ หรือเราไปไหนก็มักจะถามว่าไปไหนนั่นนี่ แล้งผู้ใหญ่ก็มักจะพูดจาหยาบคายกับเด็กแล้วเสียงดัง
9.บางครั้งเวลามีคนมาบ้านรถมอเตอร์ไซต์ของบ้านเค้าก็มาจอดบ้านเรา ตากผ้าก็กินพื้นที่บ้านเรา
ชีวิตเราถ้าอยู่บ้านทั้งวันจะวนลูบคือ ตี4,5 ได้ยินเสียงตำครกสับนั่นนี่ (2-3 ครั้ง ต่อสัปดาห์) พอตกเย็นเด็กเลิกเรียนก็รวมตัวเล่นกันในซอยมาเล่นหน้าบ้านเรานั่งหน้าบ้านเรา พ่อแม่,ยาย ของพวกเค้าก็และเดินมาดูบ้างแต่ไม่เคยเรียกเพราะไปนั่งเล่นบ้านคนอื่นเลยจะเล่นกันถึง 1 ทุ่ม และระหว่างนั้นจะได้ยินเสียงทำอาหารอีกครั้งผสมกันไปบางวันถึง 2 ทุ่มก็มี พอเกือบ 5 ทุ่มเที่ยงคืน (2-3 ครั้ง/สัปดาห์) ก็จะได้ยินเสียงตัวพ่อร้องเพลงกับลูกยันตี 1 ระหว่างก็จะได้ยินเสียงกระทืบบันไดของเด็กข้างบ้านแต่เราไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่เพราะตามวัยน้อง
เราจะทำยังไงดีคะเพราะแม่ของเราเป็นเพื่อนของข้างบ้านเรา และเราเคยพูดให้แม่ฟังหลายครั้ง แต่แม่ก็บอกว่าเด็กก็คือเด็ก แต่เราไม่ได้มีปัญหากับเด็ก เรามีปัญหากับผู้ใหญ่มากกว่า เราไม่ชอบพวกเค้าถึงขั้นว่า ไม่อยากคุยไม่อยากยุ่ง แต่ก็ไม่แสดงอาการอยู่ของเราไปเงียบๆ
ตอนนี้ที่พิมพ์อยู่ก็เจออยู่เลยค่ะ มานั่งเล่นหน้าบ้านเรานั่งเปิดเพลงเสียงดังหน้าบ้านเรา พ่อแม่ของเด็กเหล่านั้นไม่ทำอะไรเลย
เราเป็นโรคซึมเศร้ามันเลยทำให้เราเครียดมากกว่าเดิม เพราะมันอึดอัดและไม่อยากออกไปไหนไม่อยากเห็นหน้าเพื่อนบ้าน ไม่อยาเจอกเจอหน้าเด็ก เราปิดบ้านเพื่อเก็บเสียงที่น่ารำคาญเหล่านั้นให้ได้ยินน้อยที่สุด แต่มันทำให้เราเหมือนไม่ใช่ที่ของเราที่ควรอยู่
เราใจแคบไปเองหรือเปล่า บางครั้งก็คิดว่าเราใจแคบไปมั้ย ตั้งแต่บ้านหลังนี้ย้ายเข้ามาประมาณ 2-3 ปีแล้วก็เจอแบบนี้ทุกวันมันเลยทำให้เราเสียสุขภาพจิตมาก แนะนำหน่อยนะคะ ตอนนี้ปวดหัวมาก
ถ้าเรียนจบมีเงินอยากซื้อบ้านหลังใหม่มาก อยากไปอยู่ที่อื่นทุกวัน ถ้าถามว่าทำไมไม่ซื้อบ้านหลังใหม่เลย พ่อแม่เราก็อายุเยอะแล้วการกู้บ้านอะไรเป็นเรื่องยากเราถึงไปไหนไม่ได้
***เราเคยเครียดมากจนถึงขั้นไปนอนห้องเพื่อนที่ใกล้ๆมหาวิทยาลัย แต่ก็ไม่ได้อยู่นาย แค่อยากพักหูพักสมองตัวเองบ้าง เรียนก็เหนื่อยแล้วต้องมาเจอแบบนี้ บอกตรงๆน่าเบื่อมากค่ะ