อย่างข่าวที่เห็นๆกัน  พ่อแท้ๆข่มขืนลูก แม่บางคนให้ยอมบ้าง เพราะเป็นพ่อ   รับรู้บ้างแต่เมิน  บางคนดีที่รักลูกมากกว่าผัว  ก่อถือว่าดี

แต่ถ้าไม่มีใครช่วยเรา   สุดท้าย คนที่จะต้องต่อสู้เพื่อมีชีวิตแบบคนปกติ  ก็คือเจ้าของนั่นล่ะ

บ้านเรามันคือด้านจิตใจทั้งนั้น  และเราเหนื่อยมาก พยายามมาจนอายุ 26 ไม่ขอลงดีเทลนะว่าอะไรบ้าง เพราะชีวิตคน 26 ปีอ่ะ คิดเอานะว่าเรื่องมันจะยาวแค่ไหน

คือแม่ป่วยจริง ไม่กินยา พ่อสนับสนุนไม่ให้แม่กินยา  เพราะไม่มีใครพาแม่ไป  พี่น้องทุกคนก้อใส่ใจแต่ชีวิตตัวเอง  มันก้อใช่ที่สิทธิของเขา  แต่นี่คือแม่ และคนอื่นเขารู้ ยิ่งอยากจะมายั่วโมโหแม่  แต่ช่างเถอะ 

อาจจะผิดที่ช่วงนี้อ่อนไหวกว่าเดิม  เพราะเจอเครื่องเครียดมามาก ทั้งจากที่บ้าน จากที่ทำงาน

เงินออก แค่ 4,500 พ่อยังจะมาขอตัง  ไม่ให้ก้อมาแขวะ มาโกรธ

เรา ที่ตัวเองยังเอาไม่รอด ก้ออยากได้ความรักจากพ่อแม่บ้าง แต่ไม่เคยได้รับ เท่าเทียมกับลูกคนอื่น

ตอนเราป่วยหนักไม่มีแรงจะออกไปอยู่เอง  ทรมานมาก  เฝ้ารอวันที่พร้อม  เราจะออกไป  

ถึงวันนี้ ไม่รู้ว่าพร้อมไหม ก็กลัวเหมือนกัน  หวังว่าจะไม่ต้องกลับมาหาพวกเขาอีก  เพราะกลับมาทีไร มัน
แย่นะ  แต่จำเป็นต้องกลับมา ้ราะเราไม่มีข้าวกินเพ 
มันดูแย่แหละ แต่เราก้อต้องมีแรงทำงานอะ  ตอนแรกเรากินมาม่า สามมื้อเลยตอนทำงานแรกๆ  ทั้งที่คนที่บ้านกินแบบ ปลาเผาเอย อะไรเอย  เราก้อทนมาจนได้

เราคิดเสมอไม่มีใครรักเราเท่าพ่อแม่  เราว่าไม่จริง   แต่เราไม่กล้าขอความ่วยเหลือคนอื่น  กลัวเขาไม่ช่วย  แล้วเราจะมานั่งนอน  และก้อเกรงใจด้วยบางที

เราอยากไปทำงานนะ   อยู่ห่างจากแม่ จากพ่อ  จากเรื่องราวปัญหาต่างๆ ที่ไม่ได้เกิดจากเรา  แต่ก็ออกมาแล้ว  รอทำงานที่ใหม่ ไม่รู้ก็เหมือนกันว่าวันข้างหน้าจะเป็นไง  ตอนแรกก้ออยากมีชีวิตต่อ เพื่อจะมีครอบครัวของตัวเอง  แต่ดูแล้วคงไม่มีวันนั้น  จะตายตอนอายุเท่าไหร่ก็ได้  ขอแค่อย่าทรมาน ตายช้าๆก็พอ

เหนื่อยจัง  เครียดจนนอนไม่หลับ  เพราะแม่ตะคอก ฉึนเฉียว แม่ไม่คิดจะปรับ  เราบอกว่าเราไม่โอเค  แม่ก้อไม่ปรับ

ถ้าเอาตัวรอดก็จะไม่มีวันกลับมา  ขอเงินก็จะให้ แต่จะไม่สุงสิงด้วย