เราเป็นเด็กคนหนึ่งที่ไม่รุ้เรื่องความชอบอะไรของตัวเองเลย วันแรกเราก็เป็นเด็กปกติ แอนนาจี้เยอะ ดีดตลอด ยิ้มเหมือนคนเป็นบ้า แต่เรามาพบเจอกับสถานการณ์หนึ่งคะ เป็นสถานการณ์ที่เราเสียใจหนักมาก เพราะเราแคร์คนอื่น เราสนใจแต่คนอื่น จนเราอยู่คนเดียวไม่ได้ คนที่เรารักมากๆก็เลยมาบอกให้เราเปลี่ยนนิสัย เราต้องนิ่งมากขึ้น ยิ้มน้อยลง ใช่ค่ะ เราทำได้แล้ว แต่แบบ เราทำได้ แต่เหมือนแค่ทำได้ รู้สึกว่าเราเปลี่ยนไปเยอะมาก เรานิ่งขึ้นก็จริงแต่สิ่งที่มากมาด้วยคืออีโก้และความเยอะ ตอนนี้เราเหนื่อยมาก เพราะคนรอบข้างเริ่มถอยออกไป เพราะเราเยอะ เหมือนเราต้องเป๊ะตลอดเวลา ไม่มีใครอยากทำงานกลุ่มกับเรา เราก็ไม่ได้รู้สึกแย่นะ แต่ถ้าเรารู้สึกแย่ก็คงตอนที่เพื่อนเรา2คนเหมือนเล่นด้วยกันแค่2คน มีไรพวกมันรู้แค่2คนจนเราเริ่มตามไม่ทัน เราไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม เพราะเราเหมือนโดนกดอยู่ เราไม่อยากเหมือนปัจจุบันที่เราเหมือนโดนเกลียด แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง เราอยากอยู่ของเรา เป็นของเราแบบนี้ เรายิ้มได้ เราเฟรนลี่ได้กับทุกคน แต่เราก็เหมือนอีโก้บังตามั้ง เราขี้เกียจยิ้ม เราไม่รู้จะไปต่อยังไง ทุกวันนี้เหมือนไม่เหลือใครเลย เพื่อนไม่คบ คนที่เลี้ยงเราก็เหมือนไม่ชอบเรา รู้สึกว่าตอนนี้เหนื่อยมาก อยากนอนอยากเล่น อยากอยู่ในห้อง ไม่อยากไปไหน เราอึดอัดนะเอาตรง แต่ไม่รู้ต้องแก้ที่ตรงไหน เราชอบอะไร เราไม่ชอบอะไร เราควรทำอะไร แล้วเราต้องทำยังไง อยากเป็นคนธรรมดา ไม่ต้องมานั่งคิดนั่งเครียด แต่ก็ไม่อยากใส่หน้ากาก กลับกันเราก็ไม่อยากวางมาด ตอนนี้คือ...ควรทำยังไง