ไม่รู้ว่ามีใครเคยเป็นเหมือนหนูหรือรู้สึกเหมือนหนูบ้างใหมกับการที่เป็นส่วนเกินของสังคมเป็นทางเลือกตัวสุดท้ายของกลุ่มโดนมองข้ามโดนบลูลี่โดนเหยียดหยามไม่มีใครอยากคุยด้วยเพราะจุดอ่อนของหนูเพราะการเป็นโรคของหนูอาจทำให้เขารังเกียจ ต้องเก็บความนํ้าสึกแย่ๆนั้นไว้ตลอดกับพูดอะไรออกมาไม่ได้ทำได้แค่นั่งร้องไห้ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ไม่ได้อยากให้ตัวเองเป็นแบบนี้เลยไม่ได้อยากอ่อนแอไม่ได้อยากร้องไห้ง่ายแต่มันห้ามตัวเองไม่ได้ ไม่อยากให้ตัวเองหวั่นไหวต่อคำพูดของคนอื่นง่ายแบบนี้เลยมันเจ็บอกไปหมดโดนมองด้วยสายตาที่มันดูออกว่ายังไงเขาก็รังเกียจหนู หนูต้องทำยังไงหรอคะกับเหตุการณ์แบบนี้จมดิ่งกับความรู้สึกแย่ๆแบบนี้ทุกวันให้คำแนะนำหนูหน่อยน้า😃✌️