คั้งแต่เด็กแล้วที่บ้านลี้ยงแบบเข้มงวดมากก ออกจะมากไปด้วยแล้วเราเลยกลายเป็ยคนอ่อยไหวมาก จนถึงตอนนี้ ตอนเด็กๆยังไม่มากขนาดนี้ จนขึ้นมหาลัยเราเริ่มมองทุกอย่างของตัวเองในแง่ลบ เราเกลียดตัวเอง เราเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นมาตลด ไม่เคยพอใจในตัวเอง
    เรากลัวสายตาคนอื่น กลัวจะถูกนืนทา กลัวการโดนคนอื่นมอง เรามีเพื่อนนะคะ เงลาออกไปไหนกับเพื่อนก็รุ้สึกดี แต่ดีแปปเดียวเราก็กลับมาเป็นหมือนเดิม รู้สีกดิ่ง รู้สึกแย่ เหนื่อย ท้อ ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรเลย แค่อยู่เฉยๆ และความรู้สคกพวกนี้ทั้งหมด ความผ้ดพลาดทั้งหมดที่เคยทำจะเข้ามาตอกย้ำตลอดเวลา
ไม่รู้มาเป็นอบบนี้ได้ยังไง ปี1ยังแค่นี้ พอขึ้นปี 2 บวกเครียดเรื่องเรียนช่วงนึง เรารู้สึกแย่กับตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ เราไม่ออกไปไหนเพราะไม่ ยากออก เริ่มกลัวการอยู่คนเดียวค่ะ ออกไปไหนคนเดียวเริ่มวิกตกกังวลและกระสับกระส่าย เราไม่รู้เราเป็นอะไร เรารู้ตัวว่าเราเป้นยงังไง แต่เราห้ามตัวเองไม่ได้ มันยิ่งแย่ขึ้นทุกวัน คำปลอบประโลมของเพื่อนมันช่วยไม่ได้ มีใครทำเรารู้สึกแย่นิดหน่อยเราจะดิ่ง ร้องไห้ เราเริ่มร้องไห้มากขึ้นทุกวัน เราไม่รู้เราต้องการอะไร ทุกวันนี้ เหมือนไม่มีใครเข้าใจเลย ไม่ว่าจะมรเพื่อนแต่ว่า ดูไม่มีใครจะช่วยเข้าใจเราได้แล้ว เรายังไม่เบ้าใจรัวเองเลย บางที เรานั่งร้องไห้ทำไมไม่รู้ มันเกิดขึ้นจากอะไร ความสุข ความสนุกที่อยากจะมีมันมีแค่แปปเดียว หลังจากนั้นทุกอย่างจะกลับมาแย่เหมือนเดิมเมื่อได่เริ่มอยู่กับตัวเอง เริ่มรู้สึกเป็นภาระและไม่มีใครต้องการ บางวันตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สคกอยากหายไป หายไปเลย เพราะไม่มีไรดีขึ้นหลังๆเริ่มคิดบ่อยขึ้น ควรจัดการครส.ยังไงดี จริงๆมันรู้สึกมากกว่านี้ แต่มันอธิบายไม่ถูก มันแย่มาก ทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรเลยวันๆ ไม่มีเรื่องเหนื่อยๆ แต่มันรู้สึกแย่มากจริงๆ ทำได้แค่โทรไปหาที่บ้านแต่ไม่ได้บอกอะไร ทุกครั้งที่คุยแอบกลั้นน้ำตาทุกครั้ง ไม่รู้เพราะอะไร  ใครหาทางแก้ได้ช่วยบอกทีนะคะ 
   พิมพ์ผิดเยอะหน่อยนะคะเราพิมพ์ไปร้องไห้ไป เราคิดว่าทุกคนน่าจะมีคนในนี้เข้าใจเรา เพราะเราเคยพยายามบอกเรื่องนี้กับคนอื่นแต่ไม่มีใครสนใจแล้วเข้าใจเลยค่เ