สวัสดีครับผมขอไม่บอกชื่อละกันนะครับตอนเด็กผมมีพ่อมีแม่ที่อบอุ่นและพี่สาวพอมาตอนนี้ผมอายุ14ปีย้อนกลับไป2ปีตอนนั้นผมอายุ12พ่อผมเลิกเหล้าได้7ปีแล้วอย่างที่เขาว่าครับคู่นักถ้าผ่าน7ปีได้จะรักกันตลอดไปแต่พ่อผมนั้นดันมากินเหล้าเพราะเพื่อนโง่ไของพ่อบอกว่ากินเหล้าต้านโควิด-19ได้เพราะเชื่อว่าเหล้ามีแอลกอฮอล์สามารถต้านโควิด-19ได้ทั้งที่เป็นความคิดที่โง่มากจนพ่อกินหนักขึ้นเรื่อยจนไม่กลับบ้าน1เดือนครึ่งติดต่อไม่ได้จนพ่อผมกลับมาบ้านในสภาพที่เมาที่มันไม่ใช่คนแล้วเขาเรียกว่าอสุรา คือมันไม่ใช่ตัวเราแล้วมันคือตัวตนอีกตัวตนหนึ่งที่มันก้าวร้าวเกินกินขนาดที่ว่าเป็นตับอักเสบแม่กับผมก็พาไปหาหมอหมอบอกว่ากินเหล้าเยอะไปขอให้หยุดพ่อก็หยุดแต่พอมีบุญบั้งไฟมาเงิน25,000เอามาซื้อบั้งไฟจุดแข่งหมดแล้วก็ซื้อเบียร์เลี้ยงเพื่อนหมดไปเท่าไหร่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันกินจนถึงขั้นตับแข็งหมอคนเดิมก็บอกให้หยุดกินแต่ก็กินเหมือนเดิมจนตอนนี้งวดรถเกี่ยวข้าวก็แทบไม่มีจ่ายรถเกี่ยวข้าวในหมู่บ้านผมก็มีมากขึ้นประมาณ11คันกับแค่300-450ครัวเรือนเท่านั้นเองจนตอนแม่ต้องออกมาทำงานทั่งที่เป็นโรคเลือดจางผมเครียดมากตังค์กินข้าวก็แทบจนผมพูดว่ารีบกินนะเหล้านะพ่อจะได้ตายไวๆจะได้บ่ต้องหนูจะได้ไม่ต้องทรมานและพ่อผมก็สวนว่าจะได้รู้ว่าการไม่มีพ่อจะรู้สึกยังไงและตอนนี้ผมไม่มีที่ระบายเลยบางทีก็แอบนั่งร้องให้ที่ห้องนํ้าโรงเรียนร้องไก้เสร็จก็ล้างหน้าเพื่อไม่ให้เพื่อนรู้ว่าผมไปแอบร้องไห้มาและตอนที่ผมพิมพ์อยู่ผมพิมพ์ไปร้องไห้ไปมันเกินที่เด็กคนหนึ่งจะรับไหวแล้วผมเครียดมากช่วยผมด้วยผมต้องหาเงินเพื่อทำให้แม่สบายและเมื่อกี้พ่อกับแม่ก็พึ่งเทลาะกันก่อนที่ผมจะพิมพ์4ชั่วโมงนี่เองผมควรทำยังไงต่อดีครับ(ฝากข้อความนี้ไปให้ถึงพี่ปริมคุง)