ครอบครัวผม  เป็นคนอีสาน สมาชิกครอบครับ 4 คน มีผม พี่ชาย แม่ และพ่อ แม่ผมเป็นแม่ค้า  พ่อทำสวนผัก และพี่ก็เป็นช่างทำเฟอร์นิเจอร์


เรื่องมีอยู่ว่า  คือพ่อผมเป็นคน "ขี้เหล้า"  ตั้งแต่ผมจำความได้(ตอนนี้อายุ22ปี) พ่อก็กินเหล้ามาตลอด  กินทุกว้น บางวันเมาบ้างไม่เมาบ้าง แล้วแต่อารมณ์ แล้วเวลาพ่อเมา  ผมนี้ ไม่อยากคุยด้วยเลย ไม่อยากแม้แต่อยุ่ใกล้ๆ  ผมเกลียดกลิ่นเหล้ามาก ผมก็ไม่รู้ว่าพ่อจะกินอะไรกันหนักกันหนา กินทุกวันๆๆๆ ผมล่ะเบื่อ  เมามาแล้วก็หาเรื่องทะเลาะกับแม่ ขุดคุ้ยแต่เรื่องเก่าๆขึ้นมา เป็นแบบนี้ตลอดที่ทะเลาะกัน ช่วงแรกๆ ที่ผมเป็นเด็ก  ยังไม่กล้าว่าให้พ่อ แต่เมื่อผม โตขึ้นเรื่อยๆ ก็มีบ้าง ตามสถาวะทางวัยวุฒิ ผมกับพี่จะช่วยกันว่าให้  เพราะเวลาจะทำอะไรสักอย่าง เป็นต้องเอาเหล้าเข้ามาด้วยตลอด  กว่าจะทำอะไรเสร็จสักอย่าง  เมาก่อนพอดี  เวลาไปทำสวนผัก  ก็ทำแค่ไม่เท่าไรก็นอนกลางวัน ส่วนแม่ ต้องตื่นไปตลาดเช้าตั้งแต่ตีสอง เพื่อไปซื้อกับข้าวมาขายตอนเช้า  กว่าจะได้นอนแต่ละวันก็ 4 ทุ่ม ผมละสงสารแม่จัง มีอยู่ครั้งหนึ่ง เมามา แล้วไม่รู้ใครไปพูดอะไรให้แกไม่พอใจไม่รู้  มาถึงบ้าน อาละวาดใหญ่เลย ด่าแม่สาระพัด ยังไม่พอ  ด่ามาถึงผมกับพี่อีก ผมกับพี่ก็ว่าให้ รวมถึงแม่ด้วย  เถียงกัยอยู่พักใหญ่ พ่อก็ขี้รถมอเตอร์ไซค์ ชนประตูบ้าน จนมันหลุด ผมทนไม่ไหวเลยตะหวาดออกไป

"จะไปไหนก็ไปเลย  ไม่ต้องกลับมาเหยียบบ้านหลังนี้อีก ถ้าคิดว่าเหล้าจะหาเงินให้ใช้ได้ก็ไป ไปๆๆๆๆ"

ในใจก็คิดอยู่ พูดออกไปอย่างนั้นได้ไงว่ะ พ่อน่ะนั้น  แต่ก็ น่ะ โมโหจริงๆ

แล้วแกก็ออกไป  

ไม่นาน  กลับมาอีก

มากวนแม่ มาเอาเงินกับแม่ "เอาเงินกูมา  เอามา" แม่ก็เลยเอาให้  หมดเลย ที่เป็นส่วนที่พ่อหามาไว้ "แล้วไม่ต้องมาเหยียบบ้านกูอีก(บ้านมั้นตั้งอยู่บนที่ดินของยาย ซึ่งเป็นสมบัติของแม่)"

ยังไม่ไป  มาว่าให้ผมกับพี่อีก ผมเลยว่าออกไปอีกว่า " พ่อเป็นใคร  เป็นพ่อไหม สอนลูกแบบนี้หรอ มาด่า มาว่าผู้หญิงอย่างนี้หรอ เงินหามาเท่าไรจะเอาไปใช้แต่ตัวเองหรอ ค่าน้ำค่าไฟ ค่าอาหารที่กินทุกวันนี้ละ ไม่คิดจะออกเลยหรอ  ที่ตัวเองนอนอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไรเลย แม่ยังไม่ว่าเลย  ทีแม่ทำอยู่ตลอดเวลา  ตื่นไปตลาดตั้งแต่ตี2 กว่าจะได้นอน ก็4 ทุ่ม ยังจะมาหาว่าแม่ขี้เกียจอีก  อายุตัวเองเท่าไร่แล้ว  กินมาตั้งแต่อายุเท่าไร เหล้าน่ะ ไม่คิดจะเลิกหรอ เมามาแล้วค่อยอยากมาสอนลูกหรอ ใครเขาพาทำ ใครเขาก็มีหน้าทีของตนเอง ไม่ได้อยู่เฉยๆ เขากลับมาจากงาน เขานอนพักเหนื่อยก็ว่า ขี้เกียจ  ที่ตัวเอง ไปทำสวนผัก เห็นแต่ไปนอนกลางวัน  ทำอะไรแต่ละวันก็ทำนิดเดียว ยังจะมาหาว่าคนอื่นอีก  เหล้าน่ะ สมควรหยุดกินได้แล้ว แก่จนจะตายอยู่แล้ว  หรือกะจะกินให้ตายไปเลย  ไปๆๆ ขี้เกียจพูดแล้ว รำคาญ เหม็นเหล้า  ไปไหนก็ไปเลย

พี่ก็ด่าอีก  พ่อแกทนไม่ไหว เลย หนีออกไป


หายไป  ไม่กี่วันก็กลับมาเหมือนเกิม  เป็นแบบนี้  ตลอด ผมล่ะเบื่อ  เมามา  หาเรื่อง  ทะเลาะกัน  ปวดหัว


ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง ถ้าเขาถามว่า  พ่อเป็นยังไงบ้าง  และคำที่ต่อท้ายคำถามก็คือ  เมาทุกวันอยู่ไหม  ยังขี้เหล้าเหมือนเดิมอยู่ไหม ??

ถามว่าผมอายไหม  ตอบเลยว่า อายมากกกกก  

วันพ่อที่ผ่านมา ผมเห็นคนอื่นเขากราบพ่อ  ผมหรอ  ไม่มีครับ  ถามว่าอยากไหม  อยาก  แต่พ่อไม่อยู่ให้กราบ

โน้น  ไม่นั่งกินเหล้ากับเพื่อนโน้น  ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไง

มีครั้งหนึ่ง ตอนอยู่มัธยม ผมเป็นสภาเด็กและเยาวชนของอำเภอ  พี่หัวอน้าที่ดูและสภาฯ เขาถามผมว่า  "อยากออกทีวีไหม"  ผมก็บอกว่า "อยากสิครับ ออกทีวี"  "แล้วรายการอะไรครับ"  "ครอบครัวอบอุ่น" อ่ะๆๆ  พี่ครับ  "ไม่อยากออกล่ะครับ ครอบครัวผมอบอุ่นไม่พอ" ผมก็คิดอยู่เหมือนกันว่า ถ้าเลือกได้น่ะ  "กูอยากเกินในครอบครัวที่พ่อไม่กินเหล้า  ไม่ดูดบุหรี่  ขอแค่นี้ก็พอ"  แต่วามเป็นจริงแล้ว มันไม่ใช่แบบนั้นเลย


ผมเลยได้แต่ตั้งใจเรียน  จบมาจะได้หางานที่ดีๆทำ  มีครอบครัวที่อบอุ่น

แต่ก็ไม่รู้จะเป็นแบบที่คิดไว้หรือเปล่า


ปล. ผมแค่อยากให้พ่อเลิกเหล้า ไม่เมา ไม่ดูดบุหรี่ เป็นพ่อที่ดีของลูก......