สวัสดีดีค่ะ เราเป็นลูกสาวคนเดียวปีนี้อายุ 20 ปีแล้วค่ะพ่อแม่ติดเหล้าตั้งแต่จำความได้ตอนเด็กเรามียายคอยดูแลค่ะพ่อแม่ชอบกินเหล้าแล้วทะเลาะกันตีกันต่อหน้าเรา แต่พ่อไม่ใช่พ่อแท้ๆนะคะแต่แม่คบตั้งแต่เราอยู่ในท้องเพราะกลัวเราไม่พ่อตอนเด็กพ่อแม่จะกินเป็นช่วงค่ะช่วงที่เขาทำนาพ่อกับแม่จะกินทึกงันตอนเด็กเราเห็นแม่กินเหล้าเราจะร้องไห้เพราะรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขค้น พ่อแม่เราจะกินก็กินยาวๆค่ะ1-2เดือนถ้พักก็จะพักยาวๆเหมือนกันตอนเด็ก้รามีความสุขครอบครัวอบอุ่นเวลาพ่อแม่ไม่กินจะเป็นอีกคนคอยดูแล่ค่ะ แต่ถ้าได้กินเหล้าเราจะไม่เหมือนลูกคนนึ่งเลยเราเป็นเด็กผู้หญิงกินเหล้าที่ไหนก็จะพาเราไปในวงเหล้าก็จะมีขี้เหล้าเดียวกันเราก็กลัวค่ะ เพราะเวลาแม่เราเมาจะเป็นอีกคนที่พผุดเสียงกินเหล้าชอบชวนพ่อทะเลาะเป็นผู้หญิงที่เมาแล้วไม่เหมือนผู้หญิงผู้ชายบางคนยังกลัวค่ะ ส่วนพ่อถ้าเมาแล้วจะหลับแต่แม่ชอบชวนทะเลาะหาเรื่องต่อจากนั้นตีกันค่ะเป็นแบบนี้วนๆมาเลื่อยๆจนยายเสียหนูอายุ13พอดีต่อจากนี้หนูก็ตัวคนเดียวค่ะเวลาพ่อแม่เมาจะไม่สนใจว่าเราได้กินข้าวมั้ยส่วนใหญ่เราจะเก็บตัวเงียบยุแต่ในห้องเวลาพ่อแม่เมาเราเคยพูดเปิดใจกับพ่อแม่แล้วว่าเราไม่สบายใจมากๆๆที่บ้านไม่น่าอยู่แบบนี้ครอบครัวไม่อบอุ่นอีกต่อไปแล้วพ่อแม่ก็เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เป็นเหมือนเดิมเคยถามเหตุผลว่าทำไมต้องกินแม่ก็บอกว่าเครียดเรื่องพ่อที่พ่อกินแต่เหล้าบ้างไม่ไปทำงานบ้างพ่อก็บอกเครียดเรื่องแม่กินแต่เหล้าเราปลงแล้วค่ะพอพักไหนหยุดเราโครตมีความสุขนะจนน้าเราตายเราตอนเราอายุ19น้าคนนี้ก็ตายเพราะเหล้าคือก็เป็นเพื่อนร่วมวงกับพ่อแม้นี่ยะแหละพอน้าตายผัวน้าก็้ข้ามาอยู่ในบ้านค่ะซื้อเหล้าซื้อยามาสูบกับพ่อแม่ก็เครียดไปอีกกินไปอีก ที่บอกว่าช่วงไหนที่พ่อแม่พักไม่กินเหล้าคือช่วงนั้นคืนเงินหมดตัวค่ะพ่อไม่ไปทำงานไม่รู้จะอธิบายยังไงคือช่วงไหนไปทำงานมีเงินได้สักหน่อยๆก็จะกินเหล้าเงินหมดก็พักไปทำงานต่อ จนตอนนี้ที่งานเขาไม่เอาแล้วพอผัวน้ามาอยู่ก็กลายเป็นมีคนเอาเกล้ามาให้ถึงที่บ้างก็ไปใหญ่กว่าเดิมเลยรอบนี้ทั้งเหล้าทั้งยาตีกันแรกๆเราก็ห้ามน่ะเราเกือบจะเป็นประสาทตอนนี้ที่เราพิมพ่อแม่ก็ตีกันอยู่ค่ะ เราอยู่ในห้องถ้าถามว่าทำไมไม่ไปห้าม เราพอแล้วค่ะในใจอยากให้ตายไปข้างหนึ่งเราเจอแบบนี้มาตลอด20ปีเต็มเราห้ามไปก็เท่านั้นค่ะเราเคยบอกให้แม่เลิกแม่ก็บอกรอให้เราเรียนจบ ลืมบอกนะคะหนูกัดฟันทนสู้เรียนค่ะหลายคนบอกหนูอาจจะเสียคนไปแล้วแต่หนูไม่ตอนนี้เรียนปวส.2แล้วค่ะกะวฝรอให้จบละรีบๆออกไปจสกบ้านหลังนี้เวลาไปเรียนบางทีมีเรื่องไม่สบายใจกลับบ้านอยากได้กำลังใจเราไม่เคยได้เลยค่ะกลับมาต้องถอนหายใจยาวๆอิจฉาคนที่เขามีบ้านที่อบอุ่นอย่างน้อยกลับมาเขาก็สบายใจ แต่สำหรับเราบ้านไม่ใช่ที่สบายใจที่สุด เรามีหลายเรื่องอยู่ในใจอยากระบายแต่นี้คือปัญหาในชีวิตที่เราไม่อยากเจอทำไมจ้องเปนเรา เราอายที่มีพ่อแม่แบบนี้ พ่อแม่ที่ทำให้เราอยู่บ้านแล้วไม่มีความสุข