คือ เรารู้สึกมาสักพักละค่ะตั้งแต่เด็กด้วยซ้ำ แต่แบบช่วงนี้มันห่างๆตรงที่เราไปอยู่หอเราคิดว่าทุกอย่างอาจจะดีขึ้นแต่ไม่เลยค่ะ เรากลับบ้านมาพอทุกคนมีปัญหาอะไรลงที่เราตลอด ของอนุญาติยกตัวอย่างนะคะ คือห้องน้องเรารกมากค่ะแล้วทีนี้ย่าเข้าไปดูละมาด่าเราค่ะ ว่าทำไมไม่ช่วยน้องเก็บห้องบ้าง เป็นคนอย่างไงเยอะแยะค่ะ เราก็งงเออน้องก็อายุไม่น้อยละนะ แล้วทำไมเราโดนว่ะ แล้วก็น้องเราฝากเราซื้อของ ละเราบอกว่าไม่มีแพลนออกไป น้องมันก็ไม่ได้อะไรพอมืดปุบมันก็มาโวบวายใส่เราเลยค่ะ ว่าแบบทำไมไม่รับฝากแค่นี้ทำให้กันไม่เหรอ แล้วก็ด่าเราเลยค่ะ เรายอมรับว่าก็ด่ากลับเหมือนกันแต่พอปู่กับย่าเริ่มได้ยินก็มาว่าเรา ว่าถ้าเราไปตั้งแต่แรกก็จะจบ เราพยายามอยากรู้บ้างว่าตอนเราไม่อยู่นี่เขาโทษใครกันสรุปไม่มีเลย พอห้องรกย่าก็แบบเออน้องห้องรกนะน้องก็อ่อ เดี๋ยวเก็บ(แต่ก็ไม่เก็บ)ย่าเราก็เฉยๆ พอมีอะไรก็บิดมอไซค์ไปซื้อเองได้ทุกอย่างโอเคไปหมด หรือเราเป็นตัวปัญหาค่ะ อยากเป็นที่ยอมรับกับคนในบ้านบ้าง พ่อกะแม่เราช่วยอะไรเราไม่ได้เลย
รู้สึกเป็นตัวรองรับอารมณ์ตลอดเวลา