ช่วงนี้ผมมีปัญหาเข้ามาค่อนข้างที่จะเยอะครับ หลักๆก็จะเป็นเรื่องค่าใช้จ่ายของผมเอง
ค่าเทอมของผม(ม.ภูมิภาค) เรียนเกี่ยวกับวิทย์คอม ตกอยู่ที่ 30,000บาท/เทอม ในส่วนนี้อา-อาเขย จะเป็นคนรับผิดชอบ คุณพ่อคุณแม่ผมไม่มีแล้ว คุณย่าก็อายุมากแล้ว เงินที่คุณพ่อเก็บให้ก่อนจะเสียก็มีไม่เยอะครับ แต่ผมตั้งใจจะเก็บเงินตรงนั้นไว้ยามจำเป็น ซึ่งอาของผมแกมีภาระเยอะมากครับ ทั้งครอบครัวของแก และ ผมเอง ผมอยากจะหาพาร์ทไทม์ทำแต่ก็ติดที่ตารางเรียนผมค่อนข้างที่จะหนัก ทั้งเรียนภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติ แต่ก็จะพยายามจัดสรรเวลาเรียนและเวลาไปทำงานให้ได้ครับ
ค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนอาก็จะให้เหมือนกันครับ ในส่วนนี้จะรวมค่าใช้จ่ายทุกอย่างโอนมาก้อนเดียว ผมก็มาจัดสรรบริหารเอง แม้จะไม่พอแต่ก็จะใช้เท่าที่มี เพราะผมเป็นคนเกรงใจคนมากๆครับ แค่นี้ผมก็ไม่อยากจะขออาต่อเลย เพราะอามีภาระเยอะ ลำพังตัวผมก็ไม่ใช่ครอบครัวของอาแท้ๆด้วย เพราะเอาเข้าจริงย่าผมรับอามาเลี้ยงจากน้องสาวย่าผม ซึ่งย่าผมก็ส่งแกเรียนจนจบ นั่นก็แสดงว่าอาผมมีภาระทั้งครอบครัวอาเอง ครอบครัวผม ครอบครัวของแม่อาจริง (น้องสาวย่าผม)
ผมเพิ่งขอค่าเทอมอาไป แต่อาอ่านไม่ตอบ แต่ผมก็เข้าใจอาทุกครั้ง เพราะค่าเทอมนี้ไม่ได้ถูกๆเลย ผมพยายามที่จะไม่ขออะไรอามากด้วย ผมเกรงใจทุกครั้งที่ขออา ผมพยายามจะหาทำงานระหว่างเรียนและมีรายได้เพื่อส่งตัวเองจนจบ อีกทางหนึ่งผมก็พยายามขอทุนในระหว่างเรียน เพื่อที่จะเอามาจุนเจือตัวเองได้บ้าง ส่วนค่าเทอมอีกไม่กี่วันก็จะหมดเขตจ่าย ผมได้โทรไปบอกย่า ย่าก็บอกว่าไม่เป็นไร ย่าอาจจะเอาตังที่พ่อเก็บไว้ให้มาจ่ายให้
ถามว่าน้อยใจไหม ผมก็ขอตอบว่าน้อยใจครับ แต่ผมก็ยังคิดว่ามีคนอื่นอีกมากมายที่ลำบากกว่าผม และดิ้นรนมากกว่าผม ผมนอนคิดทุกวันว่าจะทำอย่างไรให้ขอเงินอาให้ได้น้อยที่สุด และมีรายได้ระหว่างเรียนจนเรียนจบ ผมตั้งเป้าหมายแล้วว่าเรียนจบจะต้องทำงานและเอาเงินมาคืนอาทุกบาททุกสตางค์
พิมพ์มาถึงตอนนี้ผมแค่อยากจะมาขอกำลังใจ หรือ คำแนะนำอะไรก็ได้ครับ ในการใช้ชีวิตต่อไป ทีแรกผมก็มืดแปดด้านอยู่ครับ ว่าควรเอาไงต่อกับชีวิต เห็นคนอื่นไปทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนยังมองเลยว่าเขาเก่งมาก บางทีก็เอามาเปรียบเทียบกับตัวเองว่าเราดูสบายกว่าเขามาก ทั้งที่จริงๆไม่ใช่เลย อยากจะทำงานให้ได้แบบเขาแต่ก็ติดที่ตัวเองเรียนหนักมาก บางทีก็ท้อครับที่ชอบเอาตัวเองไปเทียบกับคนอื่น แต่ก็คิดตลอดว่าจังหวะชีวิตแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางวันก็เครียดจนนอนไม่หลับ แต่ก็พยายามหาวิธีจัดการต่อไป ยังไงก็ขอบคุณทุกคอมเมนต์ล่วงหน้าครับ
ขอกำลังใจเล็กๆสำหรับนักศึกษาคนนี้ทีครับ
ค่าเทอมของผม(ม.ภูมิภาค) เรียนเกี่ยวกับวิทย์คอม ตกอยู่ที่ 30,000บาท/เทอม ในส่วนนี้อา-อาเขย จะเป็นคนรับผิดชอบ คุณพ่อคุณแม่ผมไม่มีแล้ว คุณย่าก็อายุมากแล้ว เงินที่คุณพ่อเก็บให้ก่อนจะเสียก็มีไม่เยอะครับ แต่ผมตั้งใจจะเก็บเงินตรงนั้นไว้ยามจำเป็น ซึ่งอาของผมแกมีภาระเยอะมากครับ ทั้งครอบครัวของแก และ ผมเอง ผมอยากจะหาพาร์ทไทม์ทำแต่ก็ติดที่ตารางเรียนผมค่อนข้างที่จะหนัก ทั้งเรียนภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติ แต่ก็จะพยายามจัดสรรเวลาเรียนและเวลาไปทำงานให้ได้ครับ
ค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนอาก็จะให้เหมือนกันครับ ในส่วนนี้จะรวมค่าใช้จ่ายทุกอย่างโอนมาก้อนเดียว ผมก็มาจัดสรรบริหารเอง แม้จะไม่พอแต่ก็จะใช้เท่าที่มี เพราะผมเป็นคนเกรงใจคนมากๆครับ แค่นี้ผมก็ไม่อยากจะขออาต่อเลย เพราะอามีภาระเยอะ ลำพังตัวผมก็ไม่ใช่ครอบครัวของอาแท้ๆด้วย เพราะเอาเข้าจริงย่าผมรับอามาเลี้ยงจากน้องสาวย่าผม ซึ่งย่าผมก็ส่งแกเรียนจนจบ นั่นก็แสดงว่าอาผมมีภาระทั้งครอบครัวอาเอง ครอบครัวผม ครอบครัวของแม่อาจริง (น้องสาวย่าผม)
ผมเพิ่งขอค่าเทอมอาไป แต่อาอ่านไม่ตอบ แต่ผมก็เข้าใจอาทุกครั้ง เพราะค่าเทอมนี้ไม่ได้ถูกๆเลย ผมพยายามที่จะไม่ขออะไรอามากด้วย ผมเกรงใจทุกครั้งที่ขออา ผมพยายามจะหาทำงานระหว่างเรียนและมีรายได้เพื่อส่งตัวเองจนจบ อีกทางหนึ่งผมก็พยายามขอทุนในระหว่างเรียน เพื่อที่จะเอามาจุนเจือตัวเองได้บ้าง ส่วนค่าเทอมอีกไม่กี่วันก็จะหมดเขตจ่าย ผมได้โทรไปบอกย่า ย่าก็บอกว่าไม่เป็นไร ย่าอาจจะเอาตังที่พ่อเก็บไว้ให้มาจ่ายให้
ถามว่าน้อยใจไหม ผมก็ขอตอบว่าน้อยใจครับ แต่ผมก็ยังคิดว่ามีคนอื่นอีกมากมายที่ลำบากกว่าผม และดิ้นรนมากกว่าผม ผมนอนคิดทุกวันว่าจะทำอย่างไรให้ขอเงินอาให้ได้น้อยที่สุด และมีรายได้ระหว่างเรียนจนเรียนจบ ผมตั้งเป้าหมายแล้วว่าเรียนจบจะต้องทำงานและเอาเงินมาคืนอาทุกบาททุกสตางค์
พิมพ์มาถึงตอนนี้ผมแค่อยากจะมาขอกำลังใจ หรือ คำแนะนำอะไรก็ได้ครับ ในการใช้ชีวิตต่อไป ทีแรกผมก็มืดแปดด้านอยู่ครับ ว่าควรเอาไงต่อกับชีวิต เห็นคนอื่นไปทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนยังมองเลยว่าเขาเก่งมาก บางทีก็เอามาเปรียบเทียบกับตัวเองว่าเราดูสบายกว่าเขามาก ทั้งที่จริงๆไม่ใช่เลย อยากจะทำงานให้ได้แบบเขาแต่ก็ติดที่ตัวเองเรียนหนักมาก บางทีก็ท้อครับที่ชอบเอาตัวเองไปเทียบกับคนอื่น แต่ก็คิดตลอดว่าจังหวะชีวิตแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางวันก็เครียดจนนอนไม่หลับ แต่ก็พยายามหาวิธีจัดการต่อไป ยังไงก็ขอบคุณทุกคอมเมนต์ล่วงหน้าครับ