คือว่าเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่มาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะคือจริงๆเขาก็เลี้ยงได้แต่ดันปล่อยมาให้เราเป็นภาระของย่าเราน้อยใจมากๆเรารู้เหตุผลของเขานะแต่มองว่ามันไร้เหตุผลซึ่งที่บ้านย่าจะมีครอบครัวของอา มีเรามีพี่และน้อง ลูกของอาเอาแต่ใจมากเราโดนเอาเปรียบรังแกบูลลี่มาตั้งแต่เด็กแต่เพราะเรากลัวพี่มากๆเราเลยไม่กล้าบอกอะไร ทุกคนคิดว่าเราเป็นเด็กเงียบๆแบบนี้อยู่แล้วเลยไม่สนใจอะไรเราเป็นเด็กที่เก็บกดมากๆไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นเลยแต่ตอนนั้นก็มีพี่มีน้องอยู่ด้วยเลยยังดีขึ้นมาหน่อย พอโตขึ้นมา น้องก็แยกไปแต่เราไปไม่ได้ตอนไม่มีน้องเราก็โดดเดี่ยวมากๆเพราะพี่ชายก็ไม่ค่อยกลับบ้านคือย่าเราเป็นคนขี้โมโหมากๆพูดอะไรก็เป็นพลังลบหมดเลยแบบว่าเราเจอทุกวันคือถ้าเป็นบางวันก็คงยังไหวกลับบ้านมาแกก็ทำนู่นนี่แล้วก็จะให้เราไปช่วยคือเราก็ไปไงแล้วแกก็ด่าว่าเกิดมาเป็นภาระกู พ่อแม่เกิดมาก็ดูแลไม่ได้ต้องเอามาเป็นภาระกู โง่เป็นควายแล้วอะ ที่กูให้อยู่ด้วยก็เพราะมันไม่มีที่ไปไงตอนไปเที่ยวแบบว่าย่าก็เอาเรามาเปรียบเทียบกับน้องว่าน้องมันดีกว่าเยอะเลยนะถ้าเอามาเทียบกันมันน่ารำคาญ ตอนเช้าเราไปโรงเรียนแกก็บอกว่า แต่งตัวอย่างนู้นอย่างนี้ ไปเรียนไม่ได้ไปหาผัวคือเราแค่ทาครีมกับครีมกันแดดแบบเราเป็นคนคิดมากด้วยอะดิเก็บมาคิดหมดเลยให้เลิกเป็นก็ไม่ได้หรอก เราอยู่แต่ในห้องกินแต่ข้าวเช้า นอนดึก นอนไม่หลับ ปวดหัวง่ายร่างกายอ่อนแอ ไม่มีสมาธิ เครียดง่ายกับแค่ปัญหาเล็กๆ คือเราเจออะไรที่กระทบจิตใจมาเยอะมากๆเราอยากตายแบบถ้าไม่มีเราคงจะดีกว่านี้เราจะได้ไม่ต้องเกิดมาเป็นภาระใคร เราไม่ไหวเลยเราโคตรห่วยแตก