สวัสดีครับ นี่อาจจะเป็นการระบายความในใจนะครับ ผมอายุ19กำลังขึ้นปี1 ผมเป็นคนที่ชอบคิดแล้วอยากจะทำให้ได้ แต่ติดตรงที่พ่อกับแม่ไม่ค่อยจะสนับสนุน พ่อกับแม่มักหาว่าผมเพ้อเจ้อ ยกตัวอย่างเช่นเรื่องเรียนผมเสนอเรื่องมหาลัยไปตอนอยู่ม.6 เค้าก็หาว่าผมพูดไปเรื่อยยังไม่ถึงเวลาเลยพูดไปสะไกล แต่จริงๆแล้วม.6มันควรคิดและวางแผนเตรียมตัวที่จะเข้ามหาลัยแล้ว แต่พ่อกับแม่ทำนิ่งเฉย ถ้านิ่งเฉยอย่างเดียวก็ไม่อะไรมากแต่นี่ทั้งนิ่งเฉยและไม่ให้กำลังใจยังหาว่าผมเพ้อเจ้อ พอผมสมัครเรียนติดรอบพอร์ต พ่อกับแม่ก็ช็อคเพราะไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ เวลาจะจ่ายอะไรก็จะทำหน้าตานอนๆไม่ค่อยเต็มใจ และอีกเรื่องคือเรื่องขับรถ พ่อกับแม่ไม่ยอมให้นั่งรถมอเตอร์ไซค์เพื่อนกลัวรถล้มแต่อันนี้พอเข้าใจได้ว่าเป็นห่วงเรา แต่ก็ไม่ยอมหัดขับให้เราตั้งแต่เด็กพ่อกับแม่ก็ไม่ยอมหัดจักรยานให้เรา เราจะไปไหนมาไหนก็ต้องอาศัยคนที่บ้านไปรับไปส่งอยู่เรื่อยๆ จนคนที่บ้านทำหน้าตารำคาญทุกครั้งที่ต้องไปรับไปส่งเรา(เราเป็นคนตัวใหญ่)เราก็เกรงใจเค้าด้วย และสาเหตุพวกนี้ทำให้เรามีเพื่อนน้อย พอจะสนิทกับใครเค้าชวนไปเที่ยวก็ไปไม่ได้ต้องขออนุญาตพ่อกับแม่ ต้องใช้คนนู้นคนนี้ไปส่ง ถึงแม้ไปได้ก็มีจำกัดเวลา เรารู้สึกไม่สบายใจและอึดอัดมากกก พ่อกับแม่สร้างกำแพงหลายๆอย่างเพื่อให้เราง้อเค้าให้เราขอร้องเค้า หรือตามใจเค้า เราไม่สามารถตัดสินใจอะไรเองได้ จนล่าสุดเราจะขอให้พ่อหัดขับรถยนต์ให้แต่เค้าก็ไม่สนใจ บอกแม่ก็ไม่สนใจ เราอยากขับเป็นเพราะ1.เราจะได้ขับรถไปมหาลัยเพราะเราเป็นหอบเดินมากไม่ได้  2.เราจะได้พายายไปหาหมอ(ทุกวันนี้ยายเดินลำบากมากและทุกครั้งที่ไปหาหมอยายจะต้องเสียค่ารถ400รวมไปกลับ) แต่พ่อกับแม่ก็หูถวนลม เราน้อยใจนะแต่ต้องเข้มแข็งเพื่อตัวเอง ก็อยากได้ความเห็นจากทุกคนที่ได้อ่านว่าพอมีทางออกดีๆให้เรามั้ยก่อนที่เราจะหมดกำลังใจ