สวัสดีครับ ผมอายุ19ที่บ้านผมค้อนข้างมีฐานะดีมีพี่น้องสามคนผมเป็นคนโตแต่ผมไม่เคยมีความสุขกับชีวิตเลย ไม่เคยรุ้สึกได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวเลยแแต่ยกเว้นพ่อของผมพ่อจะคอยรับฟังแต่ก็ไม่เคยช่วยอะไรผมได้อยุ่ดี😔แต่ก็ไม่ใช้ทุกเรื่องที่บ้านผมทำธุรกิจส่วนตัวมีหน้าร้านที่ค่อนข้างใหญ่แต่พนักงานที่ร้านไม่ค่อยมี แม่จะให้ผมคอยไปช่วยทุกวันหลังเลิกเรียนและก่อนไปเรียน อันนี้ผมเข้าใจที่เข้าให้ช่วยงานน่ะครับเพราะมันไม่ใครช่วยแล้วมันเป็นกิจการที่บ้าน ผมเริ่มทำตั้งแต่ตอนม.1 และผมก็มีบ้านที่เปลียบเหมือนคฤหาสน์เลยและงานล้านที่บ้านผมก็ต้องทำคนเดียวหมดแต่ผมไม่เคยได้ใช้อะไรเลยครับผมมีทุกอย่างน่ะครับห้องนอนและห้องน้ำแต่ไม่สามารถใช้ได้ เพราะแม่ของผมไม่ให้ใช้รวมถึงของทุกอย่างในบ้านทุกอย่างของผมใช้รวมกับห้องเก็บของเก็รองเท้ารวมอยุ่ห้องเดียวน้ำก็ต้องมาอาบห้องน้อง และแม่ผมเป็นคนที่แบบเนียบทุกเรื่องและหงุดหงิดง่ายมากและคือผมทำอะไรก็ไม่ถูกใจเค้าสักอย่าง
ตอนนี้ผมอายุ19แล้วครับพึ่งจบม.6 ก่อนเอ็นเข้ามหาลัยแม่ก็เปรียบเทียบผมกับพี่คนอื่นจะติดเหมือนคนอื่นมั้ยเรียนก็โง่ไม่มีไรดีสักอย่าง ทั้งที่ตอนม.ต้นกับม.ปลายผมก็เป็นตัวแทนแข่งขันคณิตของโรงเรียน แม่ไม่เคยชมอะไรสักอย่างสอบได้3.7เกือบทุกเทอม(ปล.โรงเรียนที่ผมอยู่เป็นรร.จังหวัดสายการเรียนวิทร-คณิต)แต่ไม่ก็ไม่เคยชมผมว่าตั้งใจอะไรแต่กับลูกคนอื่นได้3.5กว่าชมเค้าว่าเก่งนู้นเก่งนี้หัดทำให้ได้แบบเค้ามั้ง(แต่ลูกคนอื่นเค้าอยู่รร.ธรรมดาแผลนการเรียนศิลคำนวนน้าครับ) แต่สุดท้ายผมก็เอ็นติดมหาลัยกับคณะที่เลือกน่ะครับแต่แม่ผมไม่ให้ไปแต่กับบอกผมว่าให้ช่วยงานที่ร้าน1ปีก่อน ผมก็โอเครแล้วแต่เค้าแล้วตอนนี้ที่ร้านมีพนักงานนึงคนแล้วก็ไม่มีแม่บ้านทัองบ้านและร้านเลยน่ะครับผมต้ององก็คือต้องทำทุกอย่างผมตื่นตั้งแต่6:30เพื่อไปเริ่มทำความสะอาดตั้งแต่7โมงเพื่อจะเปิดร้านตอน8:30ทุกวันแล้วร้านก็ปิด21:30ทุกวันไม่มีวันหยุดแล้วกลับบ้านไปหลังเลิกงานผมก็ต้องทำงานบ้านทุกอย่างทั้งที่อยุ่กัน5คนแต่มีผมทำอยู่คยเดียวผมก็ทำเสร็จกว่าจะได้นอนแต่ล่ะวันก็เที่ยงคื่นกว่าทุกวันชีวิตผมก็วนอบุ่อย่างงี้ไม่เคยได้ออกไปไหนเลยตั้งแต่ม.1ถึงมุกวันนี้ฝต้องคอยเฝ้าร้าน ผมเต็มที่กลับทุกอย่างน่ะครับแต่ผมก็โดนแม่ด่าทุกวันว่าไม่เอาไหนไรประโยชน์เถียงก็โดนสาเหตุแค่เข้าเห็นอะไรไม่เข้าตาเค้าก็ด่าแล้วคับผมเหนื่อยกับชีวิตมากแยากฆ่าตัวตายหลายรอบแล้งแต่ก็กฃัวพ่อเสียใจทุกวันนี้ผมเลยเอาประจกกีกตรงแขนในแต่ล่ะครั้งผมเหนื่อยมากแล้วครับ ผมไม่เข้าใจชิวิตสุดๆผมพึ่ง19เองนะครับแต่งานทุกอย่างที่ผมทำเทียบกับผู้ใหญ่คนนึงเลยแลเต้แงกลับมาโดนคนในครอบทำแบบนี้อีก😢
ประสบการณ์ของเด็กอายุ19 ที่ไม่เคยมีอะไรดีสักอย่างในสายตาพ่อแม่
ตอนนี้ผมอายุ19แล้วครับพึ่งจบม.6 ก่อนเอ็นเข้ามหาลัยแม่ก็เปรียบเทียบผมกับพี่คนอื่นจะติดเหมือนคนอื่นมั้ยเรียนก็โง่ไม่มีไรดีสักอย่าง ทั้งที่ตอนม.ต้นกับม.ปลายผมก็เป็นตัวแทนแข่งขันคณิตของโรงเรียน แม่ไม่เคยชมอะไรสักอย่างสอบได้3.7เกือบทุกเทอม(ปล.โรงเรียนที่ผมอยู่เป็นรร.จังหวัดสายการเรียนวิทร-คณิต)แต่ไม่ก็ไม่เคยชมผมว่าตั้งใจอะไรแต่กับลูกคนอื่นได้3.5กว่าชมเค้าว่าเก่งนู้นเก่งนี้หัดทำให้ได้แบบเค้ามั้ง(แต่ลูกคนอื่นเค้าอยู่รร.ธรรมดาแผลนการเรียนศิลคำนวนน้าครับ) แต่สุดท้ายผมก็เอ็นติดมหาลัยกับคณะที่เลือกน่ะครับแต่แม่ผมไม่ให้ไปแต่กับบอกผมว่าให้ช่วยงานที่ร้าน1ปีก่อน ผมก็โอเครแล้วแต่เค้าแล้วตอนนี้ที่ร้านมีพนักงานนึงคนแล้วก็ไม่มีแม่บ้านทัองบ้านและร้านเลยน่ะครับผมต้ององก็คือต้องทำทุกอย่างผมตื่นตั้งแต่6:30เพื่อไปเริ่มทำความสะอาดตั้งแต่7โมงเพื่อจะเปิดร้านตอน8:30ทุกวันแล้วร้านก็ปิด21:30ทุกวันไม่มีวันหยุดแล้วกลับบ้านไปหลังเลิกงานผมก็ต้องทำงานบ้านทุกอย่างทั้งที่อยุ่กัน5คนแต่มีผมทำอยู่คยเดียวผมก็ทำเสร็จกว่าจะได้นอนแต่ล่ะวันก็เที่ยงคื่นกว่าทุกวันชีวิตผมก็วนอบุ่อย่างงี้ไม่เคยได้ออกไปไหนเลยตั้งแต่ม.1ถึงมุกวันนี้ฝต้องคอยเฝ้าร้าน ผมเต็มที่กลับทุกอย่างน่ะครับแต่ผมก็โดนแม่ด่าทุกวันว่าไม่เอาไหนไรประโยชน์เถียงก็โดนสาเหตุแค่เข้าเห็นอะไรไม่เข้าตาเค้าก็ด่าแล้วคับผมเหนื่อยกับชีวิตมากแยากฆ่าตัวตายหลายรอบแล้งแต่ก็กฃัวพ่อเสียใจทุกวันนี้ผมเลยเอาประจกกีกตรงแขนในแต่ล่ะครั้งผมเหนื่อยมากแล้วครับ ผมไม่เข้าใจชิวิตสุดๆผมพึ่ง19เองนะครับแต่งานทุกอย่างที่ผมทำเทียบกับผู้ใหญ่คนนึงเลยแลเต้แงกลับมาโดนคนในครอบทำแบบนี้อีก😢